Soms wordt een mens al wel eens aangenaam verrast door een plaat waarvan hij zich afvraagt hoe die in hemelsnaam in zijn cd-speler is terechtgekomen. Deze How To Live With A Phantom is daar een perfect voorbeeld van. Oorspronkelijk uitgebracht eind 2011 in Japan op Sakamoto’s eigen label, Zelone Records, besloot het New Yorkse Other Music Recordings eind vorig jaar, na ongezond veel gesnoept te hebben van enkele importexemplaren, dit album ook van een Amerikaanse release te voorzien. Wie zoekt, vindt ook een recentere elpeerelease bij PIAS UK. Hoe dan ook, plots lag daar dan een reviewexemplaar op de deurmat van enola…
Sakamoto was jarenlang de frontman van de psychedelische groep Yura Yura Teikoku.Die ontsproot in 1989 uit de kelders van Japan,veroverde al vlug de begane grond aldaar maar wist nooit echt de oceaan over te steken, hetzij dan bij een select cultpubliek. In 2009 besloot Sakamoto dat het welletjes was geweest. Hij ontbond de groep en begon zich stierlijk te vervelen. Daarop sloot hij zich anderhalf jaar op in zijn eigen huis om op zijn eentje muziek te maken. Dit maar om te zeggen dat het geen broekie is.
Eerlijk is eerlijk, wij hadden nog niet van zijn vorige groep, laat staan van de man zelf gehoord. Maar verdorie, wat zijn we blij dat daar verandering in is gekomen! Al was het maar omdat dit nog eens muziek is die bijzonder fris in het gehoor ligt, het soort muziek dat we nog niet snel door een westerling, van deze of gene kant van de Atlantische Oceaan, gemaakt zien worden. Het album ademt een behoorlijk funky jaren 70-sfeertje uit (probeer maar eens niet aan overmaatse zonnebrillen met spiegelglazen, bakkebaarden en olifantenpijpen te denken als u dit beluistert), gekruid met een scheutje bossanova, maar dan allemaal met een ondefinieerbare, überrelaxte, oosterse twist. Voorwaar, op de titeltrack lijkt het zelfs even of we onze eigenste levende legende Toots Thielemans horen passeren.
Dat zal hij echter wel niet geweest zijn, want Sakamoto speelde het gros van de instrumenten zelf in. Voor een album waarvan de partijen meticuleus stukje bij beetje zijn opgenomen, klinkt het eindresultaat bijzonder spontaan en organisch. Dit is overigens weer zo’n steeds zeldzamer wordend album waarop leegte en ruimte minstens even belangrijk zijn dan het opvullen van die laatste. Spaarzaamheid is de boodschap. De teksten zijn uitsluitend in het Japans, maar de geïnteresseerde partij zal blij zijn te horen dat ze allemaal netjes vertaald naar het Engels in het boekje staan.
Een vriend van Sakamoto wist hem na een eerste luisterbeurt te melden dat “It sounds like a bunch of dead people, who for some reason haven’t figured out that they’re dead yet, having a good time playing music.” Dat lijkt misschien een vreemde beschrijving, maar wie de plaat beluistert, zal moeten beamen dat ze er boenk op is. We worden er hoe dan ook dood rustig van.
Wie het standaardpalet beu is en eens wat verandering van spijs wil, is het aan zichzelf verplicht dit album een kans te geven. De anderen feitelijk ook. Om uzelf te overtuigen, kan u alvast beginnen met het bekijken van de uitstekende videoclip bij “You Just Decided”. Doen!
