Het zal je maar overkomen: je muzikale roerselen beginnen samen met een artiest die enkele jaren later tot een megahype uitgroeit, terwijl je eigen project behoorlijk onder de radar blijft vliegen. Het is ongeveer wat het Canadese duo Blue Hawaii ten beurt viel toen de bevriende Grimes vorig jaar met Visions doorbrak.
Al is dat misschien ook wat kort door de bocht. Zangeres Ra- (Raphaelle Standell-Preston) wist immers even goed tot op redelijk hoog niveau door te breken met haar ander project Braids, maar Blue Hawaii (waar ze met producer Ag-, Alexander Cowan, in zee gaat) zelf heeft met debuut Blooming Summer uit 2010 niet bepaald veel aandacht gekregen. Met tweede plaat Untogether doet het duo alsnog een gooi naar uw appreciatie, en dat met een redelijke stijlverschuiving ten opzichte van dat debuut. Was Blooming Summer immers nog een rijke, veelkleurige en gelaagde plaat die echter wat focus ontbeerde, dan is Untogether daar zowat het tegenovergestelde van.
Untogether wordt gekenmerkt door een bijzonder uitgepuurd electronicageluid: karige beats, spaarzame melodische begeleiding en Ra-’s stem die lustig vervormd, verdraaid en uitgespreid wordt om elektronische texturen te vormen, dat is zowat de basissound. Het conceptuele kaderwerk van beide platen is ook volledig verschillend. Het debuut werd ingeblikt na maandenlang samen rondreizen in Centraal-Amerika, als het ware als een ode aan de levensvreugde die het paar in die maanden samen meemaakte. Untogether, daarentegen, heeft zoals de titel al goed aangeeft, als uitgangspunt net het uit elkaar zijn en de melancholie die dat met zich meebrengt. Terwijl Ra- de wereld rondtoerde met Braids, trok Ag- van Montreal naar Berlijn om zich onder te dompelen in de ijle, diepe electronicastromingen waar de Duitse hoofdstad prat op gaat. Eenzaamheid in de moderne samenleving is dan ook een belangrijk thema dat doorsijpelt in deze plaat die vooral via internetuitwisseling tot stand kwam.
Dat levert een conceptueel erg coherente en muzikaal ook behoorlijk interessante plaat op. Helaas is het wel zo dat net dat concept er hier en daar voor zorgt dat de plaat wat spanning mist en soms doelloos rond de vele witruimtes heen zwalpt. Vooral in de tweede helft zijn er enkele nummers die aanvoelen als weinig meer dan schetsen, geluidstexturen zonder melodieën of ritmes die de luisteraar echt bij de oren grijpen. “Reaction II” bijvoorbeeld, na ettelijke luisterbeurten kunnen we u nog steeds niet uit het geheugen zeggen hoe dat nummer klinkt, en ook van de afsluiter “The Other Day” blijven de melodieën maar vaagweg hangen.
Dat wordt anderzijds wel gecompenseerd door enkele nummers van topniveau, die zich vooral in het eerste deel van de plaat bevinden. Het openingskwartet “Follow”, “Try To Be”, “In Two I” en “In Two II” is een winning combination van jewelste dat bovendien behoorlijk gevarieerd territorium beslaat. Is “Follow” nog electronische sfeerzetting, dan is “Try To Be” een haast pastoraal folknummer op z’n Tunngs, terwijl de twee delen van “In Two” zich de Berlijnse minimal techno lustig toe-eigenen zonder echter in het nogal repetitieve van die sound te hervallen. “Sierra Lift” is dan weer een bijzonder catchy song, dat in een ander arrangement ongetwijfeld een bescheiden hit had kunnen zijn.
Valt het nog enigszins goed te praten dat Blooming Summer over het hoofd werd gezien drie jaar geleden, dan zou een gelijkaardig negeren voor Untogether behoorlijk onterecht zijn. Conceptalbums weten immers vaak wel een tekstuele coherentie aan de dag te leggen, maar dat ook de geheelklank dat concept ondersteunt en zelfs versterkt is een uitzonderlijke prestatie. Dat niet de hele plaat met even sterk materiaal gezegend is, is dan ook gemakkelijk met de mantel der liefde te bedekken.
