Wat waren we als simpele Vlamingen toch fier in 2007. Hollywood had eindelijk zijn weg gevonden naar onze pittoreske contreien. Niemand minder dan Colin Farrell vertoefde in Brugge om een nieuwe film in te blikken, één die zich volledig afspeelde in het Venetië van het noorden. De film in kwestie was In Bruges, het langspeelfilmdebuut van de Brits-Ierse regisseur Martin McDonagh. Het was toch even slikken voor de Bruggelingen toen ze het eindresultaat onder ogen keken. In Bruges was niet onmiddellijk het gehoopte lokmiddel voor toeristen, maar een zwartgallige huurmoordenaarskomedie die het bloed rijkelijk deed vloeien over de Brugse straatstenen. Hoe dan ook, in zijn nieuwste wapenfeit, Seven Psychopaths, beperkt McDonagh zich tot Los Angeles voor een van de pot gerukt misdaadverhaal dat tegelijk ook fungeert als een hyperbolische metafoor voor het proces van het scenarioschrijven
McDonagh beroept zich in Seven Psychopaths voor een tweede maal op Colin Farrell voor de hoofdrol. Farrell kruipt in de huid van Marty Faranan, een scenarist die worstelt met een idee voor een film over zeven verschillende psychopaten, maar er niet in slaagt om zijn idee op papier te zetten. Terwijl Marty tracht zijn scenario vorm te geven, wordt hij ongewild betrokken bij de obscure zaakjes van zijn beste vriend Billy Bickle (Sam Rockwell). Billy houdt er samen met zijn partner in crime Hans (Christopher Walken) een lucratief handeltje in gestolen honden op na. Dat verloopt allemaal naar wens, totdat Billy in al zijn enthousiasme de Shih Tzu steelt van de moorddadige maffiabaas Charlie Costello (Woody Harrelson). Costello is zeer gehecht aan zijn kleine keffer en organiseert een ware klopjacht op de dieven. Marty, Billy en Hans nemen de benen, terwijl in hun absurd avontuur het scenario van Marty meer een meer vorm krijgt, maar ook meer en meer verstrengeld raakt in de realiteit.
De ingrediënten die McDonagh gebruikt zijn zeer herkenbaar. Onschuldige zielen kruisen het pad van de georganiseerde misdaad en moeten zien te voorkomen dat ze overhoop geschoten worden. Klinkt als een doordeweeks misdaadfilmpje, mocht McDonagh heel dit gegeven niet volledig op zijn kop hebben gezet. Quentin Tarantino en de gebroeders Coen enigszins een vormden duidelijk een inspiratiebron. De film wordt gekenmerkt door scherpe dialogen die soms compleet naast de kwestie zitten, niet al te snuggere hoofdpersonages en de nodige dosis bloedvergieten. De postmoderne invalshoek van Seven Psychopaths is weinig vernieuwend en heeft een zeker déjà-vu gehalte, wat uiteindelijk resulteert in een vermakelijke, maar onsamenhangende potpourri. Het hele misdaadgenre wordt gewoonweg in zijn blootje gezet. In plaats dat de maffia een hoop geld najaagt, is de MacGuffin nu een hondje met een leuk snoetje. De genreclichés die normaal gezien gepaard gaan met dit soort films worden openlijk in vraag gesteld door de personages. Het is haast alsof de hele premisse en de personages de grenzen van het genre en de film ontgroeien en overstijgen.
Dat is dan ook waarin de film zich onderscheidt, namelijk een zeer nadrukkelijk zelfbewustzijn. Seven Psychopaths weet van zichzelf dat het een film is en laat dat ook zeer blijken. Spijtig genoeg is dat eerder een zwakte dan een sterkte. Omdat de film zichzelf nooit serieus neemt en laat blijken dat het hele verhaal één grote, vette knipoog is, is het tevens onmogelijk om je als kijker in te leven en mee te leven met wat er zich op het scherm afspeelt. In het eerste uur weet McDonagh nog enigszins je aandacht te houden met een stevig tempo en een opeenvolging van gags en leuke oneliners. Dat tempo stuikt spijtig genoeg volledig in elkaar wanneer Farrell, Rockwell en Walken in de woestijn belanden, gevlucht van Harrelson. Waar de film in het eerste luik nog subtiel is als allegorie op het scenarioschrijven, ontaardt Seven Psychopaths in het tweede luik haast in een openlijk statement over wat een strijd het schrijversvak soms wel niet kan zijn. Je moet er niet al te slim voor zijn om op te merken dat Farrells schrijver met writer’s block een afspiegeling is van McDonagh, die Seven Psychopaths ook zelf gepend heeft. Iedere schrijver kent wel al eens een moeilijk moment waarbij je terecht komt in een fase waar je geest ontdaan is van elke vorm aan inspiratie. Dat wordt zeer letterlijk geportretteerd door de gehele woestijnsequentie. Het moment waarop Rockwells personage een verhaallijn tracht uit te werken voor Farrells scenario bewijst dan weer hoe snel inspiratie kan uitmonden in regelrechte nonsens. McDonagh illustreert op het eerste zicht een misdaadkomedie, maar eens je de ware toedracht van Seven Psychopaths ontdekt, kan je er ook niet meer naast kijken. Het misdaadverhaaltje en de metafoor betreffende het schrijversvak weten nooit een mooi geheel te vormen, waardoor ze eerder botsen dan elkaar aan te vullen. McDonagh mocht dan misschien wel inspiratie hebben voor zijn scenario, maar een gefinetunede eenheid heeft hij er toch niet van weten maken.
Seven Psychopaths moet het voornamelijk hebben van zijn hoofdacteurs, met Sam Rockwell op kop. Rockwell bewijst wel wat komische finesse in huis te hebben en charmeert met zijn wat naïeve en nonchalante flair. Hij speelt zo goed als iedereen naar huis, en dan vooral Colin Farrell. Hoewel Farrell schijnbaar de hoofdrol vertolkt, blijft zijn rol eerder kleurloos en is hij zowat het enige personage dat op een min of meer logische manier kan denken. Toch is Farrells personage het minst interessant. Nog een geluk dat we Woody Harrelson en Christopher Walken nog hebben. De een fleurt de boel op door een heerlijk geflipt personage neer te zetten, de ander door gewoon Christopher Walken te zijn. Verder passeren Tom Waits, Olga Kurylenko en Harry Dean Stanton de revue.
Vergeleken met In Bruges is Seven Psychopaths een film die veel minder voldoening biedt. In tegenstelling tot die eerste is McDonaghs tweede langspeler een opeenstapeling van ideeën en segmenten die geen aansluiting met elkaar vinden en een poging tot een metafoor die nooit echt volledig doel treft. Seven Psychopaths is grappig en nog enigszins genietbaar in al zijn goofiness, maar verre van memorabel.
