Toen begin jaren negentig het water voor vele “Vlaamse artiesten” (want zo heetten ze) te diep was, ze in het Tien om te zien-circus als een leeuw in een kooi rondliepen, en iedereen in de zomer van ’92 op de zeedijk van Blankenberge zong dat iemand accordeon speelde, was Lotti al een buitenbeentje. In die zin is het begin van dit derde hoofdstuk in zijn carrière absoluut niet de schok die er gemakshalve op voorhand van gemaakt werd.
Lotti was toen al niet op z’n mond gevallen en gaf vrolijk en vrij zijn ongezouten en terechte mening over wat door zelfverklaarde kenners met gebleacht gebit de Vlaamse showbizz wordt genoemd. Het maakte hem in die middens niet populair, maar was wel de enige uit dat ranzige moeras die (met een ironische versie van “Waarom ik”) in de WK-omkaderingsprogramma’s van Uytterhoeven (1990, Italië) mocht opdraven. Lotti was spitant, en in de Vlaamse variétéscene verfrissend met debuutnummers als “Kom Nu” en “Bij Jou Alleen”. De beelden van een oerzenuwachtige Lotti in Schermen van Jan Van Rompaey live enkele seconden (!) voor hij het eerste podium van z’n eerste Goes Classic-reeks zou betreden in ’95, maakten hem van vlees en bloed, voor hij voor lange tijd zou verworden tot een internationaal variétéfiguur. Die weliswaar een in ons land ongeëvenaard trackrecord van verkoopcijfers en duetten met grote namen in het genre achterliet.
Die gouden kooi werd dan ook steeds meer een stalen kooi voor Lotti, en de zorgen geen betekenisvol oeuvre achter te laten, begonnen langzamerhand de bovenhand te nemen. De Standaard-journaliste Jelle Van Riet deed als katalysator de rest. Van een complete metamorfose van Lotti is sowieso geen sprake: tongue-in-cheek en belezen is hij altijd geweest – check gerust enkele tv-opnames van pakweg tien jaar geleden – maar voortaan is Helmut Lotti geen artiestennaam meer. Meer nog: op zijn best is de derde debuutplaat van Lotti een natuurlijke vervelling van een artiest die de muziek maakt die hem op het lijf geschreven is. Echo’s van de prille Elvis weerklinken soms en pompende bluesrock zit de performer Lotti als gegoten.
“Je Lijf Is Als Een Vuur” situeert Bon Temps in Vlaanderen: het speelt wel heel hard leentjebuur bij de titelsong van True Blood, maar het wérkt. Lotti’s stembanden trillen in de aanzwellende climax van genot. Credits daarvoor gaan niet alleen naar producer Stef Kamil Carlens, maar ook naar muzikanten als Nicolas Rombouts (Dez Mona) en Bjorn Eriksson (Maxon Blewitt en Broken Circle Breakdown) die over een feilloze bullshitdetector beschikken. Op zijn best is Mijn Hart & Mijn Lijf dan ook een van de meest verfrissende Nederlandstalige platen van de afgelopen maanden. Op zijn zwakst zoekend en beloftevol.
Van hetzelfde niveau als “Je Lijf Is Als Een Vuur” is “Angst”, dat begint met een koortje à la Tom Pintens maar eindigt met een uitbarsting die Josh Homme in de coulissen een extra sigaret zou doen opsteken. Van hetzelfde laken een pak is het titelnummer. In die zin is deze plaat niet minder dan bruuskerend voor Lotti’s fanbase van de afgelopen vijftien jaar. De manier waarop Lotti zelf die fanbase, de critici a priori en zichzelf met de voeten vooruit tackelt in “Hoera Ik Ben Een Ster” stemt dan ook tot nadenken. Zinnen als “Ze dromen mij tot wie ik ben”, “Nooit raak ik dat faken moe” en “Marketing houdt me aan de ketting” zijn even goedkoop als de voorspelbare kritiek op deze carrièreswitch. Lotti is slimmer dan dit. In “Voed Mij Op”, een nummer over zijn afwezigheid als vader gericht aan zijn dochter uit zijn eerste huwelijk, getuigt de zin “Jij had vast mooie dromen, maar deelde ze nooit met mij” van veel meer lef en moed. Dat hakt er dieper in en maakt elke zelfironie overbodig.
Die vooruitgestuurde single “Voed Mij Op” werkt ook beter in het geheel van deze plaat. Ook mooi is “Kom Terug”, met een moordende zanglijn in de strofes op een verfrissende tekst van Van Riet. Aan het einde van de plaat bevestigt zij immers dat Lotti voortaan best met meerdere tekstschrijvers werkt in plaats van één iemand de plaat te laten schrijven. Boudewijn de Groot doet dat in de winter van zijn carrière ook. De teksten van Humo-journalist Bart Vanegeren mikken in muzikaal voortreffelijke nummers als het naar Johnny Cash knipogende “Veel Te Doen” te zeer op de vondst en raken dan ook niet. De teksten noemen man en paard (van “Ik wil je vanavond in bed” over “Zij was gretig geil” tot “Vannacht word jij mijn sletje van plezier”), maar doen ondanks een verfrissend vocabulaire in de Nederlandstalige tekstdichterij soms even houterig aan als Lotti in zijn eerste pitteleer destijds.
Mijn Hart & Mijn Lijf is dus een puik derde debuut voor Lotti, een moedige blik vooruit, meer dan een zoveelste gemakzuchtige blik achterom. Altijd toe te juichen. Mijn Hart & Mijn Lijf verraadt nog veel marge en zal vooral live met een uitstekende band nog groeien. En het doet alvast lichtjes vermoeden dat die echte classic bijna achttien jaar na die eerste concertreeks er wel eens in zou kunnen zitten over enkele jaren. Het is hem gegund.
Lotti begint zijn concerttournee op 8 maart in de Roma. Overige datums op www.helmutlotti.be.
