Tomàn blijft een heerlijk onvoorspelbare band. Op zijn debuut Catching A Grizzly Bear, Lesson One was de “Rage Against The Machine van Lo-Reninge” nog schatplichtig aan zijn grote voorbeelden. Maar op Perhaps We should Have Smoked The Salmon First pakten ze uit met een eigen, toegankelijk geluid. In 2009 volgde een moeilijke conceptplaat Where Wolves Wear Wolf Wear. En vorig jaar verscheen dan weer het opvallend elekronische Postrockhits Volume II. “We hebben altijd een plan, maar dat draait altijd anders uit. Zo gaat dat ook met de muziek”, beaamt medeoprichter Bram Pauwels.
“Kort nadat in 2009 onze vorige plaat in Abbey Road Studios gemasterd werd, verscheen een reportage over een andere band die ook met Adam Nunn (bekend van Radiohead en Mogwai, nvdr) had gewerkt. Maar waarom was die journalist niet mee met ons?”, blikt Wouter Vlaeminck terug. Broer Lode: “We zijn met die kerel en zijn crew nog pinten gaan drinken. En we hebben ook een volledige rondleiding gekregen in de studio.” Tomàn blijft bovenal ook een band die durft relativeren. Met humor.
We spreken met de vijf grapjassen af aan hun repetitiekot. De locatie is een hangar middenin een veld in Sint-Amandsberg. Een warme choco op die druilerige zaterdag in het vlakbij gelegen zeemanshuis zit er niet in, dus pakken we pinten in een ouderwetse kroeg in de Gentse gemeente. Bram, Senne, Alexander, Lode en Wouter bleken elkaar samen al twee weken niet meer gezien te hebben. “Op ons niveau heb je dat niet meer nodig”, grapt Wouter. “Neen, het is omdat we tegenwoordig niet anders kunnen. Vandaag gingen we dan eindelijk repeteren, maar er was een interview…”
enola: De nummers van de nieuwe plaat zitten er dus al goed ingebakken?
Lode: “De week voor onze releaseshow in de Piramuide in Gent hebben we wel heel intensief gerepeteerd.”
Senne: “In die week hebben we genoeg geoefend voor een heel jaar.”
Wouter:“De nieuwe plaat is wel makkelijker te spelen live. We hebben het onszelf niet moeilijk gemaakt. De plaat laat toe om live te improviseren met de lengte van de nummers en melodietjes. We hebben een simpele basisstructuur en daarop kunnen we verder bouwen.”
enola: Postrockhits Volume II laat inderdaad een ander gevoel na dan de vorige plaat, die veel strakker en moeilijker klonk. Postrockhits Volume II lijkt soms niet afgewerkt.
Bram: “Als je altijd hetzelfde speelt, dan ben je Coldplay hé.” (algemene hilariteit)
Wouter: “Omdat de vorige plaat zo moeilijk was, hadden we nood aan iets toegankelijker.”
Senne: “Je kan die opmerking ook als een compliment zien. Er wordt gezegd dat de eerste platen van Daft Punk niet afgewerkt waren. Ze klinken zeer rudimentair. Er was ook een basis waarmee de band alle vrijheid had.”
Alexander: “Zo houden we de muziek niet alleen interessanter voor het publiek, maar ook voor onszelf.”
enola: Wilden jullie met de nieuwe plaat ook een breder publiek aanspreken?
Bram: “Ja, maar het is daarom nog geen popplaat met drie singles.Wouter: “Waarom zou dat niet kunnen? Wat zou er gebeuren als onze nummers elke dag gedraaid zouden worden?
Senne: “Ooit heeft iemand beslist dat een single 3 minuten moest duren en strofe-refrein-strofe-structuur moest hebben. Sommigen denken dat we muziek maken voor een select publiek. Maar als iemand beslist om dat publiek groter te maken, dan is Tomàn perfect beluisterbaar voor een groter publiek.”
Wouter: “Toch jammer dat er overdag op de radio weinig risico’s genomen worden..”
Bram: “Op de weg daarentegen..” (hilariteit)
enola: Dachten jullie ooit met Tomàn rijk en beroemd te worden?
Bram: “Uiteraard, en kleren van Chanel dragen.”
Lode:“Handtassen van Louis Vuitton ook.”
Bram: “Maar er heeft nog niemand gebeld, behalve een drankencentrale voor het leeggoed.”
enola: Nu serieus: moet Tomàn een hobby blijven? Hebben jullie nog een ander leven buiten muziek?
Wouter: “Muziek is wel degelijk ons leven. Voor Bram is dat iets moeilijker omdat hij bio-ingenieur is. Alexander is architect. Maar Lode, Senne en ik zijn actief in de muziekwereld. Zonder muziek kunnen we ons leven toch niet voorstellen. Hetzelfde geldt ook trouwens voor Bram en Alexander.”
Bram: “We kunnen er geen geld mee verdienen, maar chapeau voor diegenen die het wel kunnen. Maar het probleem met Tomàn is dat we een plan hebben en dat altijd anders uitdraait. Zo gaat trouwens ook met de muziek.”
Wouter:“Maar we steken ook wel veel tijd in onze muziek. We willen toch een beetje erkenning..”
Lode: “We doen alles zoveel mogelijk zelf en dat is soms een vloek. We zijn intussen een vzw, maar hebben bijvoorbeeld nog geen booker. Voor Raketkanon zit mijn mailbox elke dag vol met aanbiedingen. Bij Tomàn hebben we ook zo’n manager nodig, iemand die we honderd procent betrouwen.”
Wouter: “Eigenlijk zijn we een vmv: een vereniging met verlies. Of een vmk: een vereniging met Kaiser-bier!”
enola: Blijven jullie het eigenlijk nog leuk vinden om voor de zoveelste keer in een jeugdhuizen in de Westhoek te spelen?
Wouter: “Vooral De Flodder in Langemark is altijd zeer leuk. Zo’n jeugdhuis is echt cultureel erfgoed.”
Lode:“Soms is een jeugdhuis toffer dan een grotere zaal. Daar moet alles snel gaan. Maar ik zou graag opnieuw in het buitenland spelen.”
Bram: “Met Where Wolves Wear Wolf Wear wilden we ook toeren, maar het is hard werken om zo iets in elkaar te boksen. We hadden toen één optreden in Berlijn: dat was het.”
Wouter: “Twee jaar geleden konden we toeren met 65daysofstatic. Maar Lode kreeg geen congé op de school waar hij lesgaf. Zeg nu zelf, je hebt toch meer aan een leraar die de wereld gezien heeft?”
Lode: “Ik ben dan ook gestopt met mijn werk daar. Tegenwoordig kan ik wel zeggen ‘sorry, ik kom niet”
Bram: “En ondertussen zijn er wilde dromen over China!”
enola: Vertel!
Lode: “We zitten op hetzelfde label als Isbells en die hebben vorig jaar in China opgetreden. Dat is naar verluidt zeer goed meegevallen. Dezelfde booker in China wil iets gelijkaardigs met ons doen.”
enola: Hoe staan jullie ervoor in Wallonië?
Wouter: “Blijkbaar moet je eerst Frankrijk veroveren en kan je daarna pas naar Wallonië. ’t Is triest dat Wallonië nog geen deftige cultuurtempels heeft. Wij hebben de 4AD in Diksmuide, De Kreun in Kortrijk en De Zwerver in Leffinge, allemaal op een relatief korte afstand van elkaar in West-Vlaanderen. En op sommige optredens zie je geen kat. Heb je de Spikkerelle in Avelgem al eens gezien? Een kast van een gebouw in Avelgem.. Ik denk dat Vlaanderen overgesubsidieerd is en Wallonië ondergesubsidieerd.”
Senne:“Zo creëer je een overaanbod in Vlaanderen. Als je hier 20 of 30 keer gespeeld hebt, hebben de mensen je wel al gezien.”
enola: Zijn hogere subsidies om te toeren een oplossing?
Bram: “Goh, The Van Jets kregen ooit voor de Canadian Music Week in Toronto 4.000 euro. In 2007 kregen Tomàn en Madensuyu 500 euro. Voor 16 concerten! ‘Onze lobbymachine heeft het weer gedaan’, dachten we. Nederland en Duitsland moet ook nog eens lukken, maar met een andere Belgische band op tour gaan, is commerciële zelfmoord.”
Wouter: “We hebben in 2007 in Zwitserland gespeeld voor 4 man, waarvan 2 mensen van de crew en het duo van Madensuyu. Toen we een nummer opdroegen aan de geluidsman, was die al vertrokken.” (hilariteit)
enola: Jullie lachen er nu mee maar vonden jullie dat niet erg?
Bram: “Maar we hebben tijdens die tour ook voor 200 man gespeeld.”
Lode:“Het is gewoon moeilijk geworden om in het buitenland te spelen. Ze zijn er niet meer zo happig.”
Wouter:“Zeker niet sinds Ozark Henry..”(en we zijn vertrokken voor een paar minuten hilariteit)
enola: Komaan, zouden jullie met Milow willen toeren?
Bram: “Natuurlijk. Elke kans die je krijgt, moet je grijpen. Elke avond zieltjes winnen, stel je voor.
Wouter: “Principes behoren tot het verleden, want die werken toch niet. Daar wordt je alleen maar zuurpruimerig van. Na onze vorige plaat waren we tegen alles wat op de radio gedraaid werd. Maar soms zijn er toch nog goeie dingen op de radio te horen. We waren in 2009 veel te negatief ingesteld.”
Senne:“In onze algemene communicatie, onze visie op muziek en de manier waarop we onze muziek aan de man brachten.”
enola: Vreesden jullie in de beginjaren van Tomàn in de postrockniche te blijven steken?
Wouter: “We hebben nooit écht postrock gespeeld, we zijn begonnen met dEUS na te apen. Met een viool, een akoestische gitaar en zo. Op een bepaald moment is postrock een belediging geworden, zeker na de derde plaat van Explosions In The Sky. We probeerden met elke plaat iets anders te brengen.”
Lode: “Zo werden we vergeleken met The Notwist, terwijl die helemaal geen postrock spelen.”
enola: En nu brengen jullie krautrock.
Lode: (hilariteit) “Ja, dat was echt het doel.”
Wouter: “Wouter: Ik denk niet dat we krautrock spelen. Ik ken zelfs niets van dat genre. Ik houd wel van de Motorik-stijl (lacht).”
Bram: “Dat is dan ook jouw favoriete drumritme.” (neuriet het ritme)
Wouter: The American Analog Set gebruikt die drumstijl ook vaak, maar die spelen totaal geen krautrock.”
enola: Zijn er dan andere genres die jullie beïnvloed hebben?
Alexander: “We hebben vooral naar onszelf gekeken.”
Wouter “Misschien hebben we wel te weinig naar nieuwe muziek geluisterd. Maar als je nieuwe nummers maakt en naar andere bands luistert, wil je die nabootsen. We vinden het goed om met een leeg blad te beginnen.”
Bram: “Ik koop geen nieuwe cd’s meer.”
Lode: (onderbreekt) Er verschijnen zoveel chique dingen…heb je die van Raketkanon al?
Bram: “Maar ook Alanis Morrisette heeft een nieuwe cd uit.” (hilariteit)
enola: Gaan jullie cd-opnames er ook zo plezant aan toe?
Wouter: “We kunnen ons uren amuseren met aan één knopje te prutsen. Of met een micro aan het plafond hangen. Of we beginnen met een kapstok te spelen. Luister maar eens naar “A Brief History Of Thyme”.”
Senne: “Zo’n dingen ontstaan om 4 uur ’s nachts. Maar dan komen we met het resultaat thuis en wordt alles overgedaan.”
Wouter: “Als je thuiskomt van de studio, kom je weer in de realiteit. Sommige nummers klinken dan onsamenhangend. Ik begin dan weer te knutselen aan nummers.”
enola: Ter voorbereiding van dit interview heb ik het hilarische YouTube-filmpje uit 2009 van de band in Londen bekeken. Hoe essentieel is humor voor Tomàn?
Bram: “Wij zijn gewoon zo! Maar ik begrijp wel dat mensen die ons niet kennen, ons als onnozelaars zien.”
Senne: “Toen ik in 2007 bij de band kwam, moest ik even de knop omdraaien om mee te zijn met de humor. Maar niemand van ons is al naar het repetitiekot gekomen met het idee ‘laten we eens goed lachen om alles in het leven te relativeren’.”
Wouter: “Een halfuur voor we optreden, zitten we meestal nog te kaarten, terwijl andere bands aan yoga doen. Op Pukkelpop zat Lode zelfs nog het wc, terwijl we al het podium op moesten.” (hilariteit)
enola: Wanneer ik jullie recentste bandfoto’s bekijk, lijken jullie allemaal fervente fietsers.
Alexander: “Vooral Lode. Was hij niet zo slim en veel vroeger op een fiets gekropen, dan zou hij een goede coureur geworden zijn.”
Wouter: “Hij rookt, maar fietst er iedereen af. Senne en ik zijn tijdens de fotoshoot veel op onze bek gegaan door die klikpedalen. Het was ook afzien met de regen, koude, modder en de rook van de derny.”
Bram: “Maar het zijn wel onze foto’s met het meest impact.”
Lode: “Ze passen gewoon perfect in het plaatje: de grijze achtergrond, al die kleuren.. Die foto’s zouden niet bij de vorige plaat passen.”
enola: Het gevoel voor humor delen jullie alvast met de portables.
Wouter: “Toen de Portables opkwamen, waren wij nog jonge gastjes. Lang geleden moest Jens, onze vorige bassist, op een festival in Wallonië filmen. Plots begon Jürgen De Blonde met mij babbelen. En een jaar later zaten we in dezelfde studio, en dat was wel de max. De portables werden altijd gezien als een talentvolle band die er niet volledig voor wou gaan. ‘Waarom spelen die niet meer concerten’?, vroeg ik mij ooit af. Toman is ook zo’n beetje.”
Bram: “Dat is dan te wijten aan dingen die buiten onszelf liggen. De playlists van de radio kunnen we niet veranderen. En wat toeren betreft: we gaan opnieuw zo veel mogelijk clubs aandoen, maar helaas is Vlaanderen te klein.”
Tomàn speelt op vrijdag 25 januari samen met de portables in de AB Club.
