Na een ezelsdracht van bijna vier jaar kwam eind september dan eindelijk She Said uit, het tiende studioalbum van dit Beierse psychedelische powertrio. Buiten hun retroflowerpowerwereldje zijn deze veteranen niet zo bekend, wat jammer is en waar nu misschien wel eens iets aan kan veranderen.
Album nummer tien moest meer dan enkel een numerieke mijlpaal worden. Bandleider/producer/gitarist/zanger/labelbaas Stefan Koglek zou voor dit project met niets minder dan de perfectie tevreden zijn. Die eis was, samen met wat onbezonnen hippie-enthousiasme, uiteindelijk verantwoordelijk voor de ongewone tijdspanne tussen het vorige album All en She Said. Hoewel die vorige plaat in het algemeen goed onthaald werd, knapten wij toch een beetje af op het hermetische, introverte karakter ervan. Colour Haze kan nochtans zo ruimhartig zijn met rockriffs en psychedelische jams waardoor niemand onbewogen blijft. Van stijfkoppige Duitsers kan je alles verwachten, een nieuw meesterwerk of de vlucht vooruit, de eigen navel in.
Na een maand intensief luisteren, neigen we toch steeds enthousiaster naar de eerste optie. Of dit nu dé definitieve Colour Haze-plaat is, vraag je best over vijf jaar nog eens. She Said is in ieder geval een zeer beluisterbaar, gevarieerd, gebalanceerd werk van liefde geworden, ondanks de tegenslagen onderweg. Liefde voor muziek en de passie om het te maken, liefde voor het publiek en de samenhorigheid die het voelt, liefde voor het leven en de energie die door ieder mens stroomt, liefde voor de aarde en haar bewoners, misschien wel voor de ‘she’ uit de titel.
Het hele album duurt in totaal geen anderhalf uur, wat toch bescheiden is voor een dubbelaar. Bovendien is het absoluut geen conceptplaat, je kan gerust vandaag deel 1 en morgen deel 2 beluisteren als je daar zin in hebt. Heb je weinig tijd maar toch behoefte aan een intens moment van escapisme, dan kan je je zelfs beperken tot een van de vier lange (langer dan tien minuten durende) tracks. Die staan ieder op zich en hebben elk een eigen sfeer en spanningsboog. Afsluiter “Grace” is zelfs zodanig apart in het hele oeuvre dat we u die volledig zelf gaan laten ontdekken.
De titeltrack, ook het langste nummer, opent het album. “She Said” start zeer zacht en rustig met een warme, bijna Caraïbische vibe. Wanneer er halverwege percussie in de mix verschijnt, klinken de echo’s van Carlos Santana wel heel luid. Dat gevoel ebt even later weer weg: het nummer klinkt naar het einde vertrouwd door enkele stonede riffs en Stefan Kogleks falsetto.
Na een levenslustig intermezzo begint het bijna zeventien minuten durende “Transformation”. Dat nummer surft aanvankelijk op achterwaarts afgespeelde gitaren en strandgeluiden (hallo Jimi, ben je daar?), maar dat knisperende sfeertje verdwijnt echter naarmate het drietal steeds intensere golven van franjeloze maar efficiënte powertrio psychedelica op je afstuurt. De chemie tussen Koglek, Manfred Merwald (drums) en Philipp Rasthofer (bas) is tastbaar, de muziek katalysator én reactieproduct. Voor “Transformation” haal je je beste hoofdtelefoon en je oranje tafellampje boven.
Op schijf twee staan vijf nummers, en ook hier komt het langste eerst. “Breath” borduurt voort op dezelfde sfeer van ingetogen geluk die “She Said” kenmerkte, maar zet zich er ook tegen af door een dominante bas toe te voegen aan de zweverige gitaar- en zanglijnen. Uiteindelijk blijkt het nummer een pastelschilderij van gitaar, orgel, zang en melancholische sfeer te zijn. Een werk waar je enkele fikse stappen vandaan moet blijven om een idee te krijgen van wat het voorstelt, maar waar je wel nog voor staat als de after party van de vernissage al begint. Hierna neemt het album drie nummers lang een minder uitdagende maar niet minder lonende route. Uiteindelijk eindigt het verhaal bij “Grace”, een nummer met twee gezichten waarvan er eentje heel verrassend is.
Op She Said speelt de band al haar troeven vaardig uit, maar uiteindelijk treedt hij slechts af en toe buiten zijn comfortzone. Colour Haze verrijkte zijn pallet aan sferen en klanken met onder andere veldopnames, verrassende instrumenten en slim ingezette gitaaroverdubs. Aangezien zang slechts één instrument is om van ieder basisidee een psychoactieve, emotioneel waardevolle song te maken, moeten we het dus vaak zonder stellen.
Schaf dit album gerust blindelings aan, zelfs als u nog nooit naar Colour Haze heeft geluisterd, maar duik er niet te overenthousiast in. Laat het zich aan je onthullen. She Said spreekt dan wel de taal van de hippies en de dromers, het is allerminst een zweverig muurbloempje dat je rap even binnen kan doen. Dit is ruim tachtig minuten doorwrochte muziek die maat voor maat de persoonlijkheid en de ziel van de scheppers tentoonspreidt en zich maar laat nemen als je ook bereid bent te geven. Dit is met andere woorden muziek die eigenlijk diametraal tegenover de tijdsgeest staat: warm, ambachtelijk, ruimhartig, ontstaan uit een mystieke verbinding tussen mensen en bedoeld om een gemeenschap te verwarmen. De plaat die Colour Haze nu moest maken.
