IJsland blijft een magisch oord, waar het pure vulkanische water onmiskenbaar een heilzaam effect heeft op de creatieve geesten. Eén van de grootste hedendaagse genieën ginds blijft Valgeir Sigurðsson: stichter van het label Bedroom Community en producer van onder meer Björk, CocoRosie en Feist. Laten we echter niet vergeten dat hij ook onder zijn eigen naam muzikaal actief is, vooral niet met de ultieme pracht die hij op zijn derde album vastlegde.
Vijf jaar geleden bezorgde zijn meer toegankelijke debuut Ekvílibríum hem nog bescheiden commercieel succes, maar omwille van de minder voor de hand liggende artistieke koers waarvoor hij nadien koos, verdween hij van de radar. Nadat hij voor Draumalandið een documentaire van muziek voorzag, bouwde Sigurðsson deze plaat op rond een hedendaagse balletvoorstelling. De hoofdrol in het muziekstuk is weggelegd voor een eenzame viola, die van track tot track doorheen verschillende atmosferen reist.
Architecture Of Loss is een plaat om in volstrekt isolement te beluisteren: koptelefoon op, volume hoog en lichten uit. Op deze manier overstijgt ze muzikaal vertier en is ze een ware belevenis. De opener “Guard Down” trekt je met een lage drone in een vacuüm waarin de viola opflakkert. Het nummer speelt een magistraal spel met sferen: je hoort hopeloosheid en desolatie, maar even later weer lijkt er een bijna celestiaal licht doorheen te schijnen. Of het nummer nu uiteindelijk deprimerend of opbeurend is, hangt van de bui van de luisteraar af.
Het gevoel dat “The Crumbling” evoceert, is minder ambigu. Het dringt binnen tot in het inner sanctum van je ziel en bestrijkt daar de gevoeligste snaren. Als donkerder ingekleurde versie van Sigur Ros’ jongste werk is het een tot tranen toe beroerend stuk. “Between Monuments” is dat ook, zij het om heel andere redenen. Dit nummer ontroert met een gevoel van hoop in tijden van vereenzaming. Het verpakt de wereld rondom je in zachte watten en laat je toe even te nestelen in een cocon van zorgeloosheid. Net wanneer je je veilig voelt, is er een helse versnelling en word je willens nillens meegezogen in een wilde draaikolk waarin een opgefokte trom je hartslag dicteert. “Reverse Erased” gaat nog een stap verder in de unheimlichkeit, alsof je op lsd door een verlaten speelgoedwinkel loopt. Op het einde wordt de melodie met een sloophamer in elkaar geslagen. Zonder meer een hevige brok dus, die een aanval op je zinnen pleegt.
Sigurðsson toont zich meer dan ooit een meester in sfeerschepping en zoekt daarvoor alle uithoeken van zijn muzikale spectrum op. In “World Without Ground” laat hij de klassieke viola een bos van beats verkennen; voor “Erased Duet”, een gracieuze referentie aan de balletwereld, gaat hij klassieker dan ooit. Hij componeerde zo een unieke soundtrack, die los van de performance als wereld an sich perfect overeind kan blijven. Een plaat om stil van te worden en na de laatste noot nog urenlang te voelen nawerken.
