DOUR 2012: Baroness :: Zondag 15 juli, La Petite Maison dans la Prairie

Als een kind in een snoepwinkel voelden we ons tijdens het beluisteren van Baroness’ nieuwste dubbelplaat Yellow & Green. Live overheerste hetzelfde euforische gevoel.

En niet alleen wij amuseerden ons rot. Het speelplezier bij het rockende metalkwintet druipt eraf. Baroness is nog steeds een bende bevriende podiumbeesten. John Baizley, Pete Adams en nieuwbakken bassist Matt Maggioni jutten elk om beurt aan de rand van het podium het publiek op, een waar plezier voor de horde fotografen in de frontstage. Drummer Allen Blickle lijkt achter zijn drumstel een hyperactief kind dat op zijn tiende voor het eerst drumstokken vast heeft. Alleen is zijn dynamisch en creatief drumspel van een geweldig hoog niveau.

Ook de andere muzikanten verkeren in bloedvorm en brengen de unieke metal, ergens tussen progressieve metal, punk en klassieke rock te situeren, met een grenzeloos zelfvertrouwen. De dubbele gitaarmelodieën van Baizley en Pete Adams doen denken aan Iron Maiden en Thin Lizzy. Hun sterke dubbelzang is dan weer très punky. Diezelfde Baizley brult er niet langer ongezond lang op los — vroeger al te vaak een afknapper voor mensen die Baroness muzikaal wèl te pruimen vonden –, maar komt op de proppen met een echoënde geoefende zangstem. Daarnaast hebben we met Baroness een metalband waarin de bassist zowaar een voorname rol speelt, naast de nummers van de nodige fundamenten te voorzien. Zo gooit Maggioni tijdens “Isak” hoge ogen met ingenieuze baslijntjes.

Even opwindend als in de hoogdagen van hun muzikale helden (Black Sabbath, Queens, Yes, Black Flag, Shellac, veel te veel om hier op te sommen): zo klinkt Baroness live. Dat doet de band met zowel crowd pleasers van vandaag (“A Horse Called Golgotha”, “Swollen And Halo” en “The Sweetest Curse”) als enkele kanshebbers voor de toekomst van Yellow & Green. Met “March To The Sea”, “Cocainium” en “Take My Bones Away” kiest Baroness voor de meest hapklare brokken uit de nieuwe plaat.

Baroness zou Baroness niet zijn, als het live zijn goesting niet zou doen (lees: minder toegankelijke doch sfeervolle nummers brengen). Tijdens “The Gnashing”, het met southern rock doorspekte intermezzo “Ogeechee Hymnal” en de traditionele magische afsluiter “Grad” gaat de beukende storm — want dat is Baroness ook nog steeds — even liggen voor een heerlijk fris windje. Enkel de nieuwe nummers moeten nog wat groeien bij het grote publiek. Baroness’ passage op Pukkelpop in augustus moet dus minstens even episch worden. En als alles goed gaat, kan de band misschien volgend jaar al de AB of Trix vullen?

http://www.baronessmusic.com/
Relapse
Beeld:
archief - wannabes.be

aanraders

verwant

Baroness

4 juni 2022Rock Am Ring, Nürburg

Baroness :: Purple

Na drie jaar afwezigheid die werden opgevuld door een...

Kylesa :: Exhausting Fire

Heuglijke tijden voor fans van het zwaardere werk uit...

Baroness :: ”De eerste nieuwe nachten in de tourbus hebben we slecht geslapen”

Ruim een jaar na het bijna fatale busongeval landt...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in