AmenRa is een band die qua live-impact amper zijn gelijke kent: dat werd op zondag nogmaals bewezen.
Er zijn maar weinig bands in de wereld die ons met een verpletterend groepsgeluid met verstomming konden slaan. U kent ze misschien wel: bands waar je je gedwongen door het geluid en het speciaal sfeertje volledig aan overgeeft en die de volgende dag nog nazinderen in je hoofd. Dit zijn geen normale concertjes waarvan je achteraf “nou, de meeste nummers zaten goed, behalve de afsluiter” denkt, maar wel unieke totaalervaringen waar je geen (objectieve) woorden voor hebt. Dit gebeurt alleen wanneer muziek tot een individualistische kunstvorm verheven wordt. Het blijven dus hoogst persoonlijke, haast zeldzame ervaringen.
Naast AmenRa hebben Tool en Neurosis, niet toevallig twee grote voorbeelden voor de Vlaamse metalkolos, ons met zo’n overdonderend gevoel achtergelaten. Tool deed dat in 2006 in Vorst Nationaal. Voor Neurosis moesten we uitkijken naar de vorige Dour-editie. Op AmenRa was het uiteraard niet wachten tot 2012. Sinds de release van het magistrale Mass IV in 2008 kon je hem al tientallen keren aan het werk zien in België, wat niet wil zeggen dat de band tot vervelens gaat concerteren. Integendeel, AmenRa gaat steeds voor de concertlocatie die het meest geschikt lijkt. Dat kan een kerk in Gent zijn, een schouwburg in Kortrijk of een festivaloptreden op Dour.
Alles heeft zijn functie. Ook de persoonlijke band tussen de groepsleden is belangrijk. Dat Levy Seynaeve (Hessian), de nieuwe bassist die we voor het eerst aan het werk zagen, een vriend is van de kerk van Ra is niet meer dan logisch. Over naar de muziek. Ook die moet akelig perfect zitten, vandaar dat het even opvalt dat de gitaar van Lennart Bossu niet al te best afgesteld staat. Maar de wall of sound die wordt neergezet, werd nog niet geëvenaard op Dour. Enkel de dreunende industrial van het duo (!) Godflesh op vrijdag komt (een beetje) in de buurt. Over verwoestend en traag sloopwerk gesproken: ook in de razernij van het nieuwe nummer wordt het publiek volledig opgezogen. Dat belooft voor de vijfde Mass.
De volgelingen van de Kerk van Ra zijn even passionele als hondstrouwe aanhangers. Ze hebben de band wellicht al meerdere malen aan het werk gezien, ook op Dour komen ze zo dicht mogelijk bij het podium dringen om zich drie kwartier lang volledig te geven. AmenRa zet emotie om in muziek, en ook omgekeerd. De krijsende zang blijft een hels kabaal, de drumslagen vallen zwaar op de maag en dissonante, repetitieve gitaren klinken verschrikkelijk heavy, toch kan de band met zijn verwoestende schoonheid een traan tevoorschijn toveren. Maar zoals gezegd: AmenRa staat voor persoonlijke loutering. Je voelt je weer mens, zeker na vier dagen collectieve gekte.
