Voor een potje ongelofelijke teringherrie kan je al meer dan twintig jaar terecht bij Dying Fetus. De Amerikaanse mastodonten van de deathmetal gooien met Reign Supreme alweer een bloederige homp muziek voor de voeten van de liefhebbers. Gevoelige zieltjes blijven onpasselijk achter, voor de fans is deze zevende plaat echter een bescheiden stap terug naar de hoogdagen van de band.
Geplaagd door talloze bezettingswissels, gesmaakt en gekraakt door de pers; het parcours van Dying Fetus is niet altijd even gladjes verlopen. Oorspronkelijk walsten ze met typische death vol choquerende teksten de wereld rond, met als onderscheidend kenmerk de hardcore-invloeden die vooral in het gitaarspel naar voren kwamen. Doorheen de jaren — en discografie — evolueerden de teksten meer en meer naar politieke aanklachten, en verdween de hardcore genadeloos door de afvoer. Met twijfelachtige platen als War Of Attrition als gevolg.
Reign Supreme zet de traditie voort om aan iedere plaat een compleet andere stijl van artwork te verbinden, en de politieke thema’s uit te benen. Toch is er wel degelijk een wending ten opzichte van de twee minder bejubelde voorgangers te bespeuren: de hardcore is terug. Minder buitensporig weliswaar dan bij de eerste platen, maar toch duidelijk ingebouwd om de nummers dat extraatje te geven dat de nekspieren genadeloos teistert. Het resultaat is een muzikale worp met veel groove en aanstekelijke intermezzo’s.
Dat is meteen de kracht van de nieuwe plaat. Qua originaliteit hebben de heren Beasly, Williams en Gallagher nooit grote ambities gekoesterd. Ze presteren het echter wel om in een beproefd genre dat doodvermoeiend kan zijn nummers te creëren die boeien. Luister bijvoorbeeld naar eerste single “Subjected To A Beating”, die herinnert aan topschijf Destroy The Opposition en waarin death een perfecte dosis melodie meekrijgt. Regelmatig passeert er ook een verfijnd technisch tussenstukje, een geslaagd trucje om afwisseling in te lassen.
”Second Skin” klinkt erg grindcore, hoewel de track veel langer duurt dan de gemiddelde song in dat genre. Onbarmhartig hakt het nummer met de meest bizarre tempowissels en solo’s in de hersenpan tot er zowat stoom uit je oren spuit. “In The Trenches” klinkt gevarieerd en is qua tempo meer ingehouden dan gewoonlijk. Wat hier ingehouden aandoet in de muziek, komt echter dubbeldik terug in de zang. De grunt van John Gallagher klinkt doorvlochten met blubberende modder, gemalen aarde en zachtjes mompelende ondoden. Het zou ons niet verbazen moest de volgende plaat even op zich laten wachten omdat etterende stembanden roet in het eten gooien.
Afsluiter “The Blood Of Power” valt op door het ongebruikelijk hoge gehalte aan melodie. Niet dat Dying Fetus plots heil zoekt in heavy metalarrangementen, maar zo rechttoe rechtaan klonk een nummer uit hun verdorven brein nog nooit. Sommige fans van het eerste uur zullen hierin opnieuw een reden tot klagen vinden, ook al is het nummer een sterke afsluiter.
Alles bij elkaar klinkt de zevende telg van Dying Fetus nog eens zoals het volgens de regels van het betere doodsmetaal hoort. Er is zowel ruimte voor aanstekelijkheid als voor ongebreidelde agressie, en op muzikaal en vocaal vlak is het trio gestaag aan het groeien. Wie de twee voorgangers vol afschuw uitspuwde, moet dringend overwegen de Amerikanen een tweede kans te geven.
Een laatste pluim geven we ten slotte voor de kristalheldere productie. Steve Wright creëerde magie achter de knoppen, iets wat spijtig genoeg vaak als bijzaak wordt beschouwd. Hij zorgde voor een ideale balans tussen het authentieke (meestal rommelige) deathgeluid, en helder te onderscheiden afzonderlijke elementen. Niet evident voor iemand die anders nooit metalplaten onder handen neemt. Uiteraard is het voordeel daarvan dat Reign Supreme niet klinkt zoals dat in het genre per se hoort, maar wel zoals het de plaat als unicum het meest flatteert. Zo fris als hier klonk Dying Fetus in geen vijf jaar meer!
