Met een ongeleid arsenaal aan scherpe en vooral luide klanken, stelde Sleigh Bells in 2010 Treats voor. Een opeenvolging van mokerslagen en aanslagen op onze buis van Eustachius was ons deel. De kans dat u het vorige album van Sleigh Bells nog steeds in uw oren hoort nasuizen, is dus vrij reëel.
Nu zijn diezelfde Sleigh Bells terug met Reign Of Terror en de kans dat uw trommelvliezen alleen al van die titel weer trillen van de schrik, is niet onbestaande. Niet helemaal onterecht. Al klinken ze op Reign Of Terror iets gecontroleerder, maar daarom niet meer ingehouden. Het klinkt ook gepolijster, maar daarom niet minder effectief; gebalanceerder, maar daarom niet minder gevaarlijk.
Op “True Shred Guitar” wordt de luisteraar meteen tot de orde geroepen. “I wanna see all your fuckin hands in the air!” roept Alexis Krauss in een toch wel een beetje foute intro. Het is altijd wat vreemd als op een studioalbum een kunstmatige live-atmosfeer wordt gecreëerd. Al is de toon wel meteen gezet vanaf het moment dat de echte shred guitar invalt. De cheerleaderachtige — denk aan The Go! Team — lyrics die het hele album kenmerken, doen de meeste nummers als anthems klinken.
Het duurt dan ook niet lang voor de volumeknop volledig aan flarden is gedraaid en een muur van geluid wordt opgetrokken. Reign of Terror barst van de energie en slaagt er bijna moeiteloos in om die energie over te brengen naar de luisteraar. De harde beats doen terugdenken aan Atari Teenage Riot, maar al doen ze nog zo hun best, ze kunnen nog niet tippen aan de hardheid en verschroeiende explosie van energie die deze laatsten teweegbrachten.
Op zeldzame momenten als “End Of The Line” wordt wat gas geminderd, en dan is meteen te merken dat Sleigh Bells niet alleen perfect om kan met de sloophamer, maar dat ze ook gewoon stevige songschrijvers zijn — denk daarbij bijvoorbeeld ook aan het geweldige “Rill Rill” vanop Treats. Het geroffel van de beats wordt naar de achtergrond verdrongen, het distortionpedaal even aan de kant gezet, en de nerveuze cheerleaderkreten maken plaats voor rustige zang. Het is een welgekomen rustpauze, waardoor Reign Of Terror meteen ook een stuk diverser klinkt. Het is duidelijk dat Sleigh Bells geen one trick pony is en meer kan dan enkel scheuren.
Het hoogtepunt is evenwel de dubbele moker “Comeback Kid” en “Demons”. De eerste door de geweldig catchy zanglijnen die voor een keer door het gitaargeweld worden ondersteund, en niet overpowered. De laatste wordt gedreven door een riff waar al het vet vanaf is gesneden, terwijl je door sloophamers van beats tegen de muur wordt vastgepind. “You’ll be taken down, brick by brick by brick”, waarschuwt Sleigh Bells, en hoewel we geen masochistisch been in ons lijf hebben, voelt dit tijdens “Demons” wel erg lekker aan.
Daarna verliest Reign of Terror veel van zijn drive en kabbelt de plaat naar zijn einde. “Road To Hell” houdt zich nog enigszins staande, maar de laatste drie nummers zijn grotendeels overbodig. “You Lost Me” is het langste nummer op het album en mist richting. Er is geen enkel ander nummer op dit album dat zo naar zijn einde meandert. “Never Say Die” begint dan weer veelbelovend, met een intro die 25 seconden lang doet denken aan 65DaysOfStatic. Jammer genoeg vergeten ze dat er na een intro het beste ook een vervolg komt, maar veel verder dan wat voortborduren op de intro komen ze niet.
Een gemiste kans, omdat het haaks staat op de precisieaanvallen die Sleigh Bells tot dan toe uitvoerde. Eindigen na “Road To Hell” had een veel gebalder en nog krachtiger statement opgeleverd. Al bij al mag evenwel niet worden geklaagd, gezien Reign of Terror toch een dik half uur durend ziedende brok plezier is geworden.