“De
fan in ons wou die bezwaren nog bedekken met de mantel met liefde,
maar onze innerlijke schoolmeester vond toch dat het allemaal heel
wat beter kon,” alzo besloten wij nog niet zo heel lang geleden ons
stukje over de
passage van Sleigh Bells in het kielzog van tijgerkoningin M.I.A.
te Trix. Luttele maanden en een soloconcert later moeten we alweer
met die conclusie afkomen: de metalen hiphop – Crystal Castles-punk
met evenveel dansvloerambities als cirkelzaagcomplexen – van het
duo pompte zich met bijzonder veel goesting het zoldertje
van de AB in, maar echte opwinding bleef uit in een set die zich
alweer voor 90% op tape afspeelde.

De vorte metal als openingsdans, de aan de Canadese sirene Alice
Glass (niet toevallig de getalenteerde feeks van Crystal Castles)
herinnerende, in de voorste regionen van het publiek tastende
Alexis Krauss en de striemende riffs van Poison the Well-veteraan
Derek Miller: elementen genoeg om er een feestje van te maken.
Alleen was het ook alleen dat wat we kregen. Krauss’ vocalen zijn
op zich niet slecht, maar door het lage volume in vergelijking met
het instrumentale geweld klonk zij bij momenten als een verdoken
triangelspeelster in een symfonisch orkest. En dan was zelfs het
vocale gedeelte nog niet helemaal live. Alleen van de gitaar konden
we zeker zijn, voor de rest zagen wij vooral een leeg podium met
één instrument waaruit wel heel erg veel lawaai kwam geloeid.

Dat het publiek méé scheen te zijn, lijkt dan ook meer gelegen te
hebben aan het feit dat ‘Tell ‘Em’, ‘Infinity Guitars’ en ‘Crown on
the Ground’ fantastische nummers zijn, eerder dan aan het jasje dat
ze hier aangemeten kregen – een gelijkaardig effect zou immers
verkregen kunnen worden door ‘Treats‘ in uw
woonkamer op goeie boxen en een héél luid volume door de speakers
te jagen. Gelukkig blijft dat natuurlijk een uitstekende plaat. U
hoeft er gewoon uw woonst niet voor uit te komen.