Sinds Maurice Maeterlinck de Nobelprijs voor Literatuur ontving op 9 november 1911, zit ons land nog steeds te wachten op een volgende winnaar. De recente farce rond het al dan niet voordragen van Tom Lanoye, die uiteindelijk werd vervangen door Leonard Nolens, bewijst dat de vakpers die prijs nog steeds enorm serieus neemt. Ook het Maeterlinck-jaar, waar we momenteel volop in verzeild zijn geraakt door zijn geboorte 150 jaar geleden en 100 jaar Nobelprijs, is een gegeven dat erop wijst dat de Zweedse jury veel invloed kan hebben op de loop van een carrière.
Maeterlinck was een Franstalige Gentenaar die een uitgebreid oeuvre naliet van toneelwerken, poëzie en essays. In deze Herinneringen van geluk, met als overkoepelende titel Bulles Bleues schetst hij, als tachtigjarige, zijn jeugdmemoires. Dit doet hij aan de hand van een hele resem korte stukjes, hetgeen Maeterlinck als literaire vorm goed gezien heeft. Een droge biografische opsomming of een nostalgisch terugblikken in zeemzoeterige sepiatinten is deze uitgave dan ook in geen geval. Deze memoires lezen ongelofelijk eenvoudig en aanstekelijk, een gegeven waar de titel (en tevens de kaft) ook naar zou kunnen verwijzen: Maeterlinck heeft een aantal luchtige "bellen" ("bulles") gemaakt, waar de lezer gewoon op kan klimmen, van de ene memoire naar de volgende, en dat steeds hoger en hoger … Bulles Bleues werd uiteraard in het Frans geschreven in 1948, maar het werd nu pas vertaald door een wetenschappelijke medewerker van het stadsarchief Gent. Andre Capiteyn heeft dat uitstekend gedaan en gebruikte een verfijnd, beeldend maar nergens pronkerig Nederlands.
Sedert de strijd voor de vervlaamsing in de jaren 30 was het geen evidentie dat Franstalige Vlamingen door het Vlaamse publiek werden geapprecieerd. Weliswaar vertelt de auteur met veel (toegankelijke) verbeelding en poëtische kracht over zijn jeugd tijdens het tweede deel van de 19e eeuw. Toch moet de setting een dolkstoot in het hart van verpauperd Vlaanderen zijn geweest: Maeterlinck groeit op in een bourgeoismilieu en hoewel – in de ogen van de algehele bevolking – niet alles in die tijd van een leien dakje liep, kijkt de schrijver vol vertedering terug op wat hij zelf "de goede oude tijd" zou noemen. Een jeugd zonder zorgen, tot Maeterlinck Gent op 35-jarige leeftijd verliet en inruilde voor een leven in Nice. Zeker voor Gentenaars of mensen die graag in de stad toeven, is Maeterlincks beeld ervan heel aangenaam. Over zijn entourage, familieleden, vrienden en schooltijd bij de Jezuïeten en in het Sint-Barabaracollege schrijft hij met veel eerbied en voldoening. Juist door die openhartige opstelling jegens al datgene wat de gemiddelde Vlaming toentertijd ver oversteeg, las en leest men als Nederlandstalige graag wat vertaalde Maeterlinck. Frans dan wel Nederlands: men voelde en voelt dat deze schrijver eigenlijk "een van de onzen" was, om in chauvinistische termen over literatuur na te denken.
Nee, Bulles Bleues is geen meesterwerk van formaat, maar dat weet Uitgeverij Lannoo ook. Ze verzorgden daarom een erg mooie, aantrekkelijke uitgave, met azuurblauwe cover, een mooie bladschikking en een blauw lettertype. Hoewel dat misschien banaal klinkt, verhoogt deze externe zorg alleen maar het leesgenoegen. Voor wie geïnteresseerd is in de figuur van Maeterlinck, is dit dus zonder twijfel een aan te bevelen, ontroerende excursie.
