Southern Lord Records, 2012
Om de zoveel tijd duiken er bands op die een heel pak lof naar
zich geslingerd krijgen, zonder dat daar werkelijk een aanwijsbare
reden voor is. Die lof is daarom niet per se onterecht, maar vaak
ontberen de karaktertrekken van die bands net dat gouden randje dat
al die vergulde woorden ook voldoende rechtvaardigt. Een voorbeeld
van dit fenomeen is Black Breath, een Amerikaans vijftal dat via
Southern Lord Records zijn tweede album uitbrengt. De eerste plaat
kwam ook al onder die vlag uit en was zo’n beetje het begin van een
opvallende stijlverschuiving voor het label, van voornamelijk doom
en stoner naar meer deathmetal en hardcore getinte muziek.
‘Sentenced To Life’ is wel degelijk een krachtige maagstomp van
een album, laat daar geen twijfel over bestaan. Ze is bondig en
voorzien van genoeg scherpe riffs waarop je je nekspieren kan
loswerken. Bovendien zullen ook je primitieve driften zich zeker
aangesproken voelen, en slagen enkele markante solo’s en tragere
nummers erin je aandacht stevig vast te houden.
Knoppendraaiers van dienst waren Kurt Ballou (productie en mix)
en Allan Douches (mastering). Hun ‘ook bekend van’-lijstje is
intussen zo rijk gestoffeerd met uitstekende platen dat het bijna
gênant wordt. Het geluid lijkt dus, oppervlakkig gezien toch, dik
in orde. Toch situeert zich volgens mij net hier het eerste
probleem van deze plaat, iets dat ook al wat wrong bij de laatste
plaat van Trap
Them, eveneens geproducet door Kurt Ballou: het
kettingzaag-gitaar-geluid, gemodelleerd naar de oude Zweedse sound
van bands als Emtombed, Grave en Dismember, is té vet.
Zo klonken de bands niet echt in de periode 89-94. Het lijkt er
wel op, maar het is allemaal veel te perfect en vooral veel te
luid, te vol, te in your face. Alsof dhr. Ballou in zijn
Godcity-studio maar een ‘Sunlight Studio’s sound’-knopje hoeft in
te drukken en hoppaah!, zelfs een ontstemde banjo komt
eruit als een woest hakkende riffmachine. Ik heb niets tegen zulke
gevaarten. De laatste tijd hoorde ik echter een hele batterij van
die dingen die goed gesmeerd, gescherpt en met propere bougies wél
veel lawaai maken, maar niet lijken te weten dat er ook gezaagd
moet worden vooraleer een boom wil omvallen.
Black Breath krijgt nogal wat lof voor dit retrogeluid, maar die
was beter naar Repugnant of zo gegaan. Het mag allemaal wat
primitiever om het effect volledig uit te buiten. Ik mis de geur
van verschroeid stof en restjes bier, de galm van een matig
geïsoleerd hok waarin het ’s nachts spookt. Black Breath maakt veel
lawaai, maar ik mis de rook die uit een motorzaag hoort te
komen.
Ik lees (en hoor) ook dat Black Breath een hardcore- of
d-beatinvloed heeft, en daarom blijkbaar geroemd moet worden. Op
denimvesten die stijf staan van het stof en het vuil worden al 25
jaar badges van Discharge en van Slayer naast elkaar genaaid, dus
waarom dit nu ineens als een geweldig pluspunt wordt ervaren is me
niet duidelijk. Bovendien konden we vorig jaar al genieten van
Hot Graves, die
veel consequenter en met meer effect de d-beat hanteerden in hun
metal, terwijl recenter nog Rise And Fall vanuit de
tegenovergestelde hoek hun punkwortels versmolten met
Motörhead-gebrom en Entombed-gezaag op ‘Faith‘. Mét versmorende
impact, maar zonder gezichtsverlies.
Black Breath brult en beukt zich hier ook een eind weg door tien
overwegend bondige songs. Bondigheid is zeker de juiste keuze. Niet
omdat de songs zo’n gewicht hebben dat je borstkas inklapt na meer
dan drie minuten, maar wel omdat de ideeën snel uitgewerkt zijn. Na
een kwartiertje gaat alles naadloos in elkaar over zonder te
irriteren, maar ook zonder heel erg op te vallen. Wat overblijft is
gewoon een dankbaar half uurtje gebeuk om even de zinnen te
verzetten.
Mensen die nooit genoeg krijgen van de ‘Hollow Man’/’Wolverine
Blues’-periode van Entombed moeten dit zeker checken. Omgekeerd
zouden ook alle punks die via een omweg terechtkwamen bij Black
Breath en dit goed vinden, zich eens moeten wagen aan wat lichter
verteerbare deathmetal. En natuurlijk mag ook iedereen die houdt
van stevige, agressieve muziek die niet echt zwaar op de maag ligt,
zijn eigen mening vormen.
Ik weet dat ik dit best goed vond toen ik er naar luisterde,
maar dat ik dat in de komende tijd waarschijnlijk niet meer ga
doen. Er zijn immers genoeg alternatieven die me wat harder en
langduriger weten te raken.
