Ze spelen old-school death metal met een fikse thrash- en hardcore-injectie, klinken modern en retro tegelijk en gunnen je geen adempauzes. In De Kreun dreunden ze er in elf brute lessen een cursus Headbangen voor Dummies in. Jawel, onze eerste live kennismaking met Black Breath was er eentje om in te lijsten.
De retromanie lijkt niet alleen de moderne popmuziek in haar greep te hebben, ook in het metalgenre wordt het verleden lustig herkauwd. Neem nu Ghost. Dat is toch, om het cru te stellen, een recyclage van het oeuvre van Black Sabbath en Mercyful Fate? Het geniale Kvelertak doet dan weer sterk aan denken aan Turbonegro. Enkel Shining wist met zijn complexe grindcore en jazzmetal het genre een opfrisbeurt te geven.
Een stevige brok nostalgie is hip en populair, dat weten we allemaal, maar moeten we ons daarom wentelen in het cliché dat vroeger alles beter was? Helemaal niet, integendeel zelfs. Op deze aardkloot zijn genoeg brute bands die heerlijk ouderwets klinken, getuige de beestige affiche in De Kreun op zaterdagavond. Met Tormented, Victims en Black Breath werden we ondergedompeld in de rauwe sfeer van the good old days van death metal, hardcore punk en cross-over metal.
Tormented is een vrij jonge Zweedse band, met voormalige leden van Marduk en Edge Of Sanity (dank u, internet!), en brengt een korte geschiedenisles in de death metal van ouwe zakken als Possessed en Obituary. Tormented is overduidelijk een nostalgische metalmachine. Van het bandlogo, dat aardig veel gelijkenissen vertoont met dat van Entombed, over de kogelriem van de zanger tot de killernummers vol haat en duisternis, alles past in het plaatje. Om nog maar te zwijgen van titels als “Rotten Death” “Reversed Funeral” en “Vengeance From Beyond The Grave”.
Dat de gitarist plots verdwijnt, omwille van (zo blijkt later) medische redenen, laat het overblijvende trio niet aan zijn hart komen. We krijgen zeker geen slecht optreden, maar Tormented brengt niets, maar dan ook niets nieuws, en daar ligt dan ook zijn grootste zwakte. Niettemin is zijn debuut Rotten Death uit 2009 zeker een luisterbeurt waard.
Victims draait al sinds 1997 mee in de scene, en brengt zo zijn eigen hardcorevariant: meedogenloos snel, verdomd korzelig en voorzien van een dikke d-beatinspuiting. Als je al succesvol getoerd hebt met Rotten Sound, Trap Them en Municipal Waste, dan wil dit al wat zeggen. Maar Victims is vooral in het undergroundwereldje een gerespecteerde naam waar men naar opkijkt. Zo ook in De Kreun. Op een nummer als “We Are Fucked” kan je dan ook niet anders dan lustig headbangen. De schreeuwpartijen en noisy gitaren volgen het tempo van de ziedende drums. Een optreden van Victims kan alleen maar in een rotvaart voorbij scheuren.
Dankzij meesterproducer Kurt Ballou kregen de twee geweldig gewelddadige albums van Black Breath gigantische hoeveelheden energie mee die de laatste jaren in het metalgenre nauwelijks zijn geëvenaard. Bovendien stuwde de samenhang van de bandsound het in your-face-gehalte van Heavy Breathing en Sentenced To Life nog verder de hoogte in. En live is dat niet anders.
Black Breath knalt van begin tot einde. Van de vurige opener “Feast Of The Damned” tot de afsluitende mokerslag “Wewhocannotbenamed” worden de ongelooflijk catchy refreinen (zoals het verrukkelijke “My flesh, my blood, you’re dead/Feast of the Damned!”) en uiterst herkenbare tremolo picking riffs voortgestuwd door donderende drums. Black Breath zorgt voor een klein uurtje metalvertier.
Als je de demonische metal van de jonge Amerikanen voor de eerste keer hoort, zou je geloven dat ze uit de diepste krochten van het Stockholm van begin jaren negentig komen. Inderdaad, met dissonante grofkorrelige gitaren en verbrijzelende blastbeats evenaren ze de brutaliteit van Entombed en Dismember, maar de toegankelijke “death-‘n-roll” is even knapperig en verrukkelijk als een zakje Lay’s chips. Zo hebben nummers als “Escape From Death” en “I Am Beyond” (uit Heavy Breathing) ook in De Kreun die onweerstaanbare groove. Dit is metal om van te snoepen.
Maar Black Breath mixt evengoed de lekkerste brokken uit andere (metal)subgenres in zijn blender. “The Flame” heeft de thrashy gitaarlijntjes van de oude Slayer. In het satanische “Black Sin (Spit In Cross)” hoor je het betere zwartgeblakerde lawaai en “Sentenced To Life” heeft evenveel sing-a-long-potentieel als het betere Agnostic Front-werk. Aan deze band hoeven we niet meer woorden vuil maken. Het onvermoeibare vijftal uit Seattle is ook live een echte openbaring. Black Breath zou de kers op de taart van de nu al schitterende affiche van Ieperfest zijn.
