Brian Case en zijn cornuiten zijn net op tijd klaar met hun vierde album.Net op tijd om nog een jaar lang zonder de nieuwe geluidsnormen elke Vlaamse concertzaal plat te spelen en en passant hun collega’s nog eens duidelijk te maken dat ze met Disappears out of their league zijn.
Want Pre- Language klinkt geweldig; deze schijf evenaart moeiteloos het niveau van zijn fel bejubelde voorganger en is daar allesbehalve een doorslagje van. De krautrockachtige motoriek die Guider voortstuwde heeft immers plaats moeten maken voor meer speelse patronen en variatie in de ritmes waardoor dit een warmer en sensueler album geworden is. Van een echte stijlbreuk is er echter geen sprake; deze negen indignados van songs klinken nog steeds repetitief en Cases staccato tekstherhalingen worden zoals vanouds doorkliefd door venijnige gitaaruitbarstingen.
Zo evoceren de funky baslijnen en Cases niet zelden aan Scott Mc Cloud ( Girls Against Boys) herinnerende lijzige zang een onderhuidse seksuele spanning doorheen het hele album. In combinatie met van fuzz vergeven gitaren resulteert dat dan bijvoorbeeld in “Replicate”; een nummer dat aangeeft hoe post- punk anno 2O12 hoort te klinken. En het kan niet anders of Mark E Smiths gezicht plooit zich bij het beluisteren van het titelnummer in een sardonische, tandeloze grijnslach. Deze cocktail van diens The Fall en The Psychedelic Furs slingert de luisteraar linea recta een scène uit 24 Hour Party People, Michael Winterbottoms veelgeprezen film over het Manchester van de jaren tachtig, in. Maar hedonistische uitspattingen staan ware liefde natuurlijk niet in de weg: “Stumbling at the altar of love, scraped your knee but nothing is broken, you’re both jury and judge, laws of others the don’t bind you” geeft de frontman ons dan ook mee.
Het creepy en door een Can-beat aangedreven “All Gone White” bezorgt ons met zijn ijl klinkende gitaren koude rillingen en benadrukt met klem dat Disappears de krautrock niet heeft laten stikken. Ook tijdens het machtige “Joa” lijkt de als John Lydon snerende zanger dat te willen onderstrepen.
Na die dodendans lokt “Love Drug” de gekalmeerde believers daarna een door Spacemen 3 en Sonic Youth op downers gemetselde kathedraal in. Om daar door een trap in de knikkers genaamd “Brother Jolien”weer uit hun lethargie gehaald te worden. In de rol van de Griekse protesthond Loukanikos blaft Case zich tegen een muur van in crescendo gaande noisy gitaren helemaal schor, waarna de drummer er begint op in te hakken. Steve Shelley achter plexiglas; stel je voor.
Maar eer het zover is reserveerden we voor Pre-Language al een plaats in ons eindejaarslijstje want het viertal klinkt op dit album zoals elke indierockband dat zou moeten : spontaan, authentiek en onbuigzaam. Onbuigzaam…Beware of Disappears mevrouw Shauvliege.
Disappears speelt op 30 maart in Ateliers Claus in Brussel en op 31 maart in KC België in Hasselt
