PIAS, 2012
‘Riverhood’ van Holobody is als het dagboek van een waternimf
die de sneeuw heeft gezien, een orkaan, maar ook eens op uitstap is
geweest naar de stad. Op YouTube verleidde het jonge Canadese duo
ons met een betoverende cover van Animal Collective‘s
‘Did You See The Words’. Ongelofelijk hoe moeiteloos hun stemmen om
elkaar heen dansen en met elkaar versmelten. Zoiets lukt alleen als
je verdomd goed op elkaar ingespeeld bent. Of als je geboren bent
als muziekproducer-broer en soloplaat-zus, zoals deze Luke en
Charlotte Loseth (aka Felix Green en Sea Oleena). Met ‘Holobody’
komen ze samen naar buiten en deze muzikale appels vallen trouwens
niet ver van de boom – ook hun ouders spelen mee op dit prachtige
album.
‘Riverhood’ klinkt zo helder als water, alsof het is opgenomen
in glazen grot, naast een magisch bos (denk: besneeuwde bomen), en
een bergrivier. In de grot: een piano (distorted, met reverb),
handklappende mensen, en wat akoestische en elektrische gitaren
(holo body’s misschien?). Holobody heeft een voorliefde voor
diepresonerende pianobasnoten, breakbeats, canon-achtige
achtergrondzang (Charlotte zelf) en dromerige echo’s,
Holobody doet denken aan de puurheid van een hologram. In het
bloedmooie ‘Prelude’ , opgebouwd rond een sample van Jon Brions
‘Phone Call’ (‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’), danst een
doorschijnende deerne verleidelijk langzaam tegen een lieflijk
synth-loopje in. In de sneeuw. In een andere tijd had het een
hofdans kunnen zijn. “Don’t go taking it too fast, don’t take it
too slow. Don’t, don’t wait for the snow.” Desperately
charming.
Holobody heeft een breed palet, want ‘Hurricane Season’ is dan
weer een drukke, zwoele zomertrack. Zuid-Amerikaanse groove,
eigenzinnige hiphop-flow. “Flashback. Epilepsy attack. I’m calling
a cab.” “I’m on the balcony hallucinating lucid dreams.” Dit doet
ons enorm denken aan ‘Broad Daylight’ van Gabriel Rios.
‘Michael’ neigt meer naar Lamb. Triphop,
repetitief plukken van de bas, een vloeiende vrouwenstem, veel
echo’s, reverb, handgeklap. En een gitaar en mandoline dragen nog
extra bij tot het volume van de tranceachtige etherische bel die
hier wordt geblazen. Mooi.
Dit album staat bol van magisch mooie – ja, hoe moeten we het
noemen – tere folk of zelfs triphopfolk. Alleen ‘Acid Rain’ klinkt
een beetje ongeïnspireerd. Voor het overige zijn de liedjes zo
verschillend van stijl, dat er voor elke mood en
gelegenheid wel iets gepast te vinden is. Eentje bezongen, de
volgende emotie laait alweer op, en ebt weer weg. Toch krijg je
nooit het gevoel dat het stijloefeningen zijn, laat staan
oefeningen. Alles komt zo natuurlijk over, alsof de plaat het
veranderen van de seizoenen vangt. Hitte, sneeuw, regen, orkanen,
het zit er allemaal in en ‘Riverhood’ van Holobody klinkt
meesterlijk in alle eenvoud. Speels, maar bloedserieus. Dat
verdient een holografische stempel van goedkeuring.
