Dood aan alle landverraders! Of mogen we dat niet zo scherp
stellen? Misschien blijven we best wat voorzichtiger. De
onderliggende boodschap is er namelijk geen van woede, maar van
gemis. Bent u een van de zeldzame lezers die nog niet meteen
begrijpt waar ik eigenlijk op doel, dan heeft u vast nog niet al te
veel over Gotye gehoord.
Want sinds het succes van eerste single ‘Someone That I Used To
Know’ kunnen de nationale media het maar niet laten te verwijzen
naar de Brugse roots van Wouter “Wally voor de vrienden” De Backer.
Na een weinig opgemerkte passage met ‘Like Drawing Blood’ en vijf
daaropvolgende jaren van herbronning, is deze nu terug met opvolger
‘Making Mirrors’. En die bevat meer dan alleen een goede hit.
Het album valt ruwweg uit elkaar in drie delen. En in het eerste
krijgt u meteen ook het beste voorgeschoteld. Zo krijgen we het
jachtige ‘Easy Way Out’ en het naar jaren tachtigpathos neigende
‘Eyes Wide Open’ te verteren, meteen twee voorbeelden van Gotye’s
talent voor het schrijven van hitgevoelige en eigenwijze pop.
Het is echter vooral eerder genoemde single die alvast mijn hart
telkens sneller doet slaan. De klanktextuur, de simpele opbouw en
de rauwe emotie zorgen ervoor dat het nummer zich in de groeven van
je vel nestelt, om tijdens de climax geweldig uit elkaar te
spatten. Dat dit effect met elke luisterbeurt eerder sterker wordt
dan afneemt, is misschien nog wel De Backers grootste
verdienste.
‘I Feel Better’ luidt een tweede luik in, dat vooral schijnt
dienst te doen als nuancering – als knipoog zo je wil. Want de
vrolijke soul die ook ‘In Your Light’ kenmerkt, klinkt vooral als
fun en milde pastiche. Hoewel dit het album als geheel wat
luchtiger maakt, zijn het vooral de eigentijdsere popsongs die je
doen smeken om meer.
Maar daarnaast valt er nog genoeg lekkers te rapen. Net op tijd
komt Gotye immers in het sluitstuk van de plaat opnieuw aandraven
met enkele pareltjes, waarbij het tempo iets lager komt te liggen.
‘Giving Me a Chance’ is zonder meer mooi. En het prachtige ‘Save
Me’ komt nog een stuk dichter bij de klasse en grandeur van
‘Somebody That I Used To Know’.
Mooie momenten telt ‘Making Mirrors’ dus genoeg. En meer dan een
showcase van het vocale en instrumentale kunnen van de Australiër,
is het vooral ook een plaat die op geen enkel moment compromissen
smeedt tussen een weldoordachte sound en pure emotie. Op zijn best
is Gotye vandaag namelijk tegelijk gesofisticeerd en primitief. En
al had het geheel iets beter gebalanceerd kunnen zijn en zijn niet
alle songs van hetzelfde kaliber, dan nog is deze ‘Making Mirrors’
er eentje om te koesteren.
