Def Jam/Roc-A-Fella, 2011
Coalities? In deze regeringloze tijden zien we ze liever in de
Belgische politieke slangenkuil dan in muziekland. Want geef toe,
de meeste samenwerkingen tussen muzikale grootheden zijn weinig
meer dan een dekmantel om een gebrek aan inspiratie te verdoezelen
(is het niet, Them Crooked
Vultures?). Dat is echter buiten de hiphopgiganten en
zielsverwanten Kanye West en
Jay-Z
gerekend. Zelfs na succulent solowerk overstijgen deze hardest
working niggas in hiphopland zichzelf en elkaar op ‘Watch The
Throne’. Het resultaat is alweer een fel fonkelende parel aan hun
beider kronen!
Een reusachtig ego… bij de meeste artiesten is het een
achillespees, maar niet bij Jay-Z en Kanye West. De
respectievelijke koning en prins van de hedendaagse hiphop/rap/pop
buigen hun fors uit de kluiten gewassen stierennekken zelfs om tot
hun grootste troef. En hoewel ‘Watch The Throne’ misschien niet de
astronomische ambitie heeft van Kanye’s beautiful dark twisted
fantasy of Jay-Z’s blueprint, druipt de plaat
(terecht) van het zelfvertrouwen.
Luister maar naar de rollercoasterrit ‘Who Gon Stop Me’.
Misschien geen ouverture à la Kanye’s ‘Runaway’, maar een straffe
die z’n hart niet tussen z’n slapen voelt bonken bij het horen van
de epische synths die nog het meest klinken als over elkaar
schuivende aardplaten. Even overrompelend: West en Jay die hun raps
draperen over Zomby-achtige bleeps
en big beats in ‘Niggas In Paris’. De hiphoptandem al cruisend door
de dubstepmetropool en ze komen er nog mee weg ook!
Andere songs vallen dan weer op door hun clevere samplekeuze. In
‘Otis’ versnijden ze Otis Redding’s ‘Try A Little Tenderness’ met
de dunschiller tot lettergrepen om er dan hun onberispelijke flow
op los te laten. ‘Gotta Have It’ doet hetzelfde met een paar songs
van James Brown. Toegegeven, niet de meest avontuurlijke keuzes (op
z’n vorige plaat samplede Kanye nog King Crimson!), maar het
resultaat is tweemaal ronduit onweerstaanbaar. Idem voor ‘New Day’
dat ‘Feeling Good’ van Nina Simone door de mangel haalt zonder te
vervallen in blasfemie.
Een sound op maat van voetbalstadions? Een geslepen knip- en
plakwerk? Je hoeft geen geoefend oor te hebben om vooral de hand
van Kanye West te horen op ‘Watch The Throne’. De fishdick
zit duidelijk nog in de flow van ‘My Beautiful Dark Twisted
Fantasy’ en Jay-Z surft maar al te graag mee op diens creatieve
golf. Z’n militante raps tillen tracks als ‘No Church In The Wild’
(wat een heerlijk zompige groove) en het stuwende ‘Welcome To The
Jungle’ naar een hoger niveau en in ‘Lift Off’ is een glansrol
weggelegd voor de krachtige strot van z’n eega Beyoncé.
‘Watch The Throne’ mag dan een ‘vluggertje’ zijn, maar de plaat
heeft de kwaliteit en allure van een volwaardig werkstuk waar lang
aan geschaafd en gebeiteld is. Geenszins een zoethoudertje dus,
maar drie kwartier muzikaal spierbalgerol om duimen en vingers bij
af te likken. Zuurpruimen zullen Kanye West en Jay-Z nog steeds
over het paard getilde narcisten vinden, maar voor de fans zullen
ze dankzij ‘Watch The Throne’ meer dan ooit de dopest niggas in
town zijn. Reken maar van yes dat we tot het tweede
kamp behoren!
