De recentste incarnatie van Silver Mt. Zion, die band die zowat bij elke plaat een andere groepsnaam heeft, is een meer gebalde groep bestaande uit niet meer dan contrabas, gitaar, drums en violen. Oudgedienden Beckie Foon (cello) en Ian Ilavsky (gitaar) verlieten de band om onbekende redenen, al kan in het geval van die eerste wellicht een zekere verklaring gezien worden in de recente release van een derde plaat met haar eigen project Esmerine.
Dat project, een kamermuziekduo dat ze vormde met percussionist Bruce Cawdron (Godspeed You! Black Emperor), heeft bovendien een opvallende herschikking doorgemaakt en is op haar derde (en eerste voor Constellation) plaat La Lechuza uitgegroeid tot een kernkwartet, hier en daar versterkt door enkele opvallende gastmuzikanten zoals Sarah Neufeld, Patrick Watson, Colin Stetson en niet in het minst Lhasa de Sela (1972-2010), aan wie de plaat werd opgedragen. La Lechuza toont om die reden dan ook vooral een nieuwe band, die weliswaar haar roots niet heeft achtergelaten maar wel volop de grenzen van haar geluid verkent en overschrijdt.
Nochtans zou louter afgaande op de eerste twee nummers "A Dog River" en "Walking Through Mist" en het latere nummer "Au Crépuscule, Sans Laisse" het tegengestelde kunnen gezegd worden. Hier horen we namelijk nog steeds ettelijke cellolijnen melancholische geluidswolken vormen, die boven stuwende marimbapatronen worden uitgespreid. Derde nummer "Last Waltz" laat echter een nieuw geluid horen en maakt duidelijk dat Esmerine van een interessant zijproject tot een volwaardige band is uitgegroeid. Die ontwikkeling kwam er vanuit de samenwerking van beide oorspronkelijke Esmerineleden met de legendarische zangeres Lhasa de Sela. Via Lhasa ontmoetten Foon en Cawdron gelijkgestemde zielen Sarah Pagé (harp) en Andrew Barr (percussie), die dan ook gevraagd werden om mee te werken aan La Lechuza. Op de trieste afsluiter "Fish On Land" horen we zelfs een van de laatste opnames waarop Lhasa de Sela te horen valt, opgenomen in 2009 met Cawdron en Foon.
De klankverschuiving is vooral hoorbaar in de nummers die het middendeel van de plaat uitmaken en waar we een band echt horen samenspelen, in tegenstelling tot twee muzikanten die de meeste van hun partijen via overdubs inspelen. Bovendien zorgt het gebruik van stem in vier nummers ook voor een meer songgerichte aanpak. "Last Waltz" en "Snow Day For Lhasa" volgen bijvoorbeeld betrekkelijk heldere structuren, die Patrick Watson uitgebreid de kans geven om zichzelf in de schijnwerper te plaatsen met zijn unieke stem. Op z’n best klinkt de band hier dan ook als een galmend kamermuziekensemble, dat een heel eigen anderwerelds sfeertje weet op te roepen, balancerend tussen lieflijk ("Trampolin", "Snow Day For Lhasa") en duister (het tweede deel van "Last Waltz").
Elders durft de band agressiever uit de hoek komen, bijvoorbeeld in "Little Streams Make Big Rivers" waarin aan een hoog tempo gerockt wordt, als was het een b-kantje van Godspeed maar dan zonder gitaren, en met Colin Stetson’s intense en continue saxofoonlijnen. Het hoogtepunt van de plaat is wellicht het lange "Sprouts" dat repetitieve marimba en harppatronen door elkaar laat weven, terwijl de cello als het ware de patronen van beide instrumenten aan elkaar lijmt met lange vibratolijnen. Wanneer na een eerste climax een hard beukende drum en een cymbalom invallen, gaat de song zelfs even aanvoelen als een akoestische variatie op het gierende "Gamelan" van Godspeed.
Hoewel er dus in zekere zin sprake is van twee à drie verschillende ensembles op La Lechuza, zorgt dat toch niet voor een incoherent geheel. Integendeel zelfs, de variatie die hier te horen valt, zorgt ervoor dat La Lechuza veel minder tot achtergrondmuziek kan verworden dan de twee vorige platen van Esmerine, die soms iets te veel uit hetzelfde vaatje bleven tappen. Dat maakt het wellicht tot de beste plaat die Esmerine al maakte, en is nog maar eens een bewijs dat 2011 voor Constellation een topjaar aan het worden is.
Esmerine speelt 24 september in de DOKarena te Gent (organisatie Democrazy).
