Zijn remixen de moeite van de aanschaf waard? Is de director’s cut -totnogtoe vooral een begrip uit de filmwereld- van de artieste herself beter dan het origineel? In het geval van Kate Bush -een stem als een zeemeermin, de klasse van een Rolls Royce- schiet het antwoord als een verdwaalde kogel alle richtingen uit.
Want laat ons wel wezen: op het eerste zicht is er niets mis met The Sensual World (1989) en The Red Shoes (1993), de twee oude platen waaruit la Bush songs plukte om ze voor haar laatste plaat in een nieuw jasje te steken. Na een dag intensief luisteren naar de twee vernoemde platen en deze Director’s Cut begint het ons stilaan te dagen: daar waar onze favoriete sirene vroeger nogal eens ongegeneerd de kaart van de rock durfde trekken, is dat op haar verse plaat voor dezelfde songs min of meer uit den boze.
Om maar te zeggen dat de nieuwe versies een pak intimistischer klinken dan de originele songs: Bush sleutelde vooral aan haar stem en de drums en dat hoor je. Het meest opvallende verschil situeert zich misschien nog in de eerste song, "Flower of The Mountain" (origineel opgenomen als "The Sensual World"): Bush veranderde niet alleen de titel, maar ook meteen de hele tekst. Destijds kreeg ze immers geen toestemming van de erven van James Joyce om een stuk tekst uit ’s mans wereldberoemde Ulysses te plukken; nu mocht ze dat wel.
Hoe verleidelijk het ook is om voortdurend, als de betere privé-detective, de verschillen te zoeken tussen de oude songs en de nieuwe versies, op een bepaald moment moet je het kunnen loslaten en simpelweg aanvaarden dat deze Director’s Cut ook zonder dat voortdurend vergelijken zo overeind kan staan als een gieter in Art Nouveau-stijl. Want dat onze favoriete Engelse zangeres meer klasse in haar linkerpink heeft dan de voltallige goddeau-redactie bijeen wist u al. Maar hadden we u ook al verteld dat Bush haar laatste worp een prima plaat is?
En zo is dit plaatje, zowel voor hen die het oeuvre van Bush uit het hoofd kennen als voor de absolute leken in het universum van de kunstzinnige chanteuse, een aangename ontdekkingsreis. Bush valt immers nooit, ook vroeger niet, voor één gat te vangen. En dus schieten woorden voor één keertje te kort: van ballads die zo fris klinken als een bad van dauwdruppels op een zonovergoten zomerochtend over rock die over je huid schuurt tot haast ambient-achtige toestanden, steeds royaal overgoten met Bush haar magistrale stem: het zit er allemaal in. En hadden we u al verteld dat ook het artwork in deze zeer mooi verzorgde cd om door een ringetje te halen is?
Rest ons nog de vraag, terwijl u zich al aankleedt om zo stilaan naar de platenwinkel te gaan, waarom. Waarom voelde Bush die behoefte om elf oude songs te herarrangeren? Misschien wel simpelweg omdat ze nu de tijd, het geld, de zin en de middelen heeft. Bush heeft, op haar prachtige Engelse landgoed, immers een vrachtwagen van een opnamestudio laten installeren. Soit, deze cd is misschien dan wel geen absolute must-have; hij biedt wel op een uiterst comfortabele manier een likje balsem voor de ziel. Voorwaar, er zijn al voor minder platen gemaakt.
