Op het schizofrene Magdalene kanaliseert FKA twigs de pijn én de kracht die de voorbije jaren in haar hebben gewoekerd.
Twee jaar geleden liep het mis bij Tahliah Barnett, aka FKA twigs. Een scan wees uit dat ze gezwellen had in de baarmoederwand. Ze waren goedaardig, maar ook gigantisch. ‘Twee appels, drie kiwi’s en een paar aardbeien: een fruitmand vol pijn’, zei ze. Na maanden te hebben afgezien, ging ze onder het mes. Twigs was een weggeslingerd mens.
Vandaag zijn haar onderarmen gemikadood met krasjes. Met zelfverminking heeft het niets te maken, of toch niet echt. Het is blikschade die ze opliep tijdens recente zwaardvechttrainingen. Haar dijbenen en kuiten zijn bovengemiddeld gespierd – dat is dan weer te danken aan tientallen paaldanssessies. “Twigs’ lichaam ziet er voortdurend anders uit”, zegt een van haar artistiek medewerkers. En twigs zelf: “Ik ben sterk”.
Op Magdalene, haar tweede volwaardige plaat, documenteert twigs hoe ze in haar lijden is gegroeid. Het maakt haar eigenzinnige, futuristische hiphop elastischer dan ooit. Soms waaiert die uit naar sensuele r&b, terwijl ze op andere momenten verdicht tot gespijkerde elektronica.
Opener ‘thousand eyes’ trekt die tweede kaart. In het nummer cirkelt twigs rond gevoelstoestanden als beklemming en angst. Deze keer gaat het niet over baarmoedergezwellen, maar over liefde. Twigs had ooit iets met Robert Pattinson, en toen het koppel brak, smeerden tabloids er hun pagina’s mee vol. In de song slaat iemand op een golfplaat, waarna een synthesizer oceanisch ruist. De sfeer is die van Under the Skin en Solaris: vreemd, sinister, betoverend.
Verder op Magdalene combineert twigs meerdere stijlen in één nummer. Zoals in de voortreffelijke single ‘holy terrain’, met Future als gastrapper en een Bulgaarse folksample. De song is gelijke delen verleiden en dreigen: een synth smelt over het oppervlak van het nummer, terwijl een trapbeat bijna voelbaar tegen de wanden bonst. En twigs, in een afgemeten falset: “Now my fruits are for taking and your fingers are stained“. De song rilt van spanning. Het is een van de beste nummers van het jaar.
Alles samen zou ‘holy terrain’ tweehonderd soundbites bevatten — twigs en co-producer Skrillex hebben twee dagen nodig gehad om erdoor te ziften. Al is de productie van deze plaat vooral twigs’ verdienste — het grootste deel van Magdalene heeft ze voor eigen rekening genomen. Ze legde daarbij kennelijk zo’n forensisch oog voor detail aan de dag dat Nicholas Jaar, die aan zeven nummers heeft meegewerkt, voorstelde om zijn naam uit de liner notes te schrappen. “Ik heb gehuild toen hij dat zei”, zegt twigs.
Opvallend in die productie: twigs’ stem, die nu helemaal op de voorgrond staat in de mix. Op zuivere momenten, zoals in het door hart en ziel snijdende ‘Cellophane’, is Kate Bush is niet veraf, net als Enya. Elders kopieert ze haar stem tot een koor, of gebruikt ze een vocoder om de temperatuur van haar timbre te verlagen. Hoe dan ook is het haar stem die de sound stuurt, nooit omgekeerd. Wat een kracht.
In het emotionele centrum van Magdalene bevindt zich ‘home with you’. “Breathe in, breathe out, pain”, zegt twigs in de eerste strofe, vlak en bondig. En verderop, op even lage toon: “When I visualize / All I see is black / Throw me to the floor / Just a little more”. Een grimmige, elektrisch overspannen beat zet zich klem op het hart van de song, terwijl alle gevoel uit twigs lijkt weg te vloeien. Zo mechanisch als hier klonk ze nog nooit — zelfs niet op haar experimentele ep M3LL155X uit 2015.
Maar in het refrein wordt de starre instrumentatie overspoeld door schoonheid. Onder begeleiding van een piano vliegt twigs op; haar stem, ineens hoog en helder, vestigt zich als een aureool boven het nummer. De wonde is opgebloeid. “I’ve never seen a hero like me in a scifi”, zingt twigs, met Robocop-stem, en in die woorden schuilt een klinkklare overwinning.
Op Magdalene staan nog enkele andere nummers. Het is sterk aanbevolen dat u ze allemaal koestert.
