Aanvankelijk leek het een beetje vreemd om het New Yorkse Hazmat Modine onlangs te zien opduiken op het wereldmuziekpodium van Théatre Molière in Brussel, maar al snel werd duidelijk dat deze band zo veel meer is dan zomaar een bluesorkest dat de ellende des levens bezingt. Cicada is een en al eclecticisme, maar dan gepresenteerd met een imposante samenhang en onweerstaanbare charme.

De band draait er z’n hand dan ook niet voor om om te gaan genrehoppen alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Blues, folk, gospel, jazz, soul, hoempapa: het zit er allemaal in. Dat is natuurlijk een direct gevolg van het feit dat hier muzikanten bij elkaar gebracht worden, stuk voor stuk virtuozen, met verschillende achtergronden en van verschillende generaties. Zo heb je bijvoorbeeld ook de aanwezigheid van tromboniste Reut Regev en tubaspeler Joseph Daley, die beide uit de avant-jazz komen. Daley debuteerde een half jaar geleden bovendien met een ronduit schitterende plaat (The Seven Deadly Sins), die grotendeels geïnspireerd was op een reeks schilderijen van Hazmat Modine-opperhoofd Wade Schuman.

Die Schuman is naast schilder en rasperformer (zelden zie je kerels met zo veel naturel, goesting en overgave een band leiden) bovendien een uitstekend harmonicaspeler en songschrijver, die er ook steeds in slaagt om andermans werk die onmiskenbare Hazmat Modine-draai te geven. Mooi om te horen hoe de slepende call & response-blues van “Buddy” (een versie van oldie “Now Do You Call That A Buddy”, die nog werd opgenomen door Louis Armstrong) hier uitgroeit tot een van de albumfavorieten en Irving Berlins “Walking Stick” omgebouwd wordt tot een soort tarantella die niet zou misstaan op een Tom Waits-album. Of soulclassic “I”ve Been Lonely For So Long”, oorspronkelijk door Frederick Knight opgenomen voor Stax, dat hier een moderne update krijgt inclusief smekende falsetto’s.

Met een line-up waar naast twee gitaren, twee harmonica’s en drums bovendien nog plaats is voor sax, trompet, trombone en tuba, moet je kunnen arrangeren, en daar slagen Schuman en co ook met glans in. Opmerkelijk is ook de rol die Daley speelt. Op zich is het een instrument dat door z’n lage klank zonder al te veel scherpe randen zou kunnen verdwijnen in de geluidsmix, maar toch speelt het een rol van belang, omdat het de bas vervangt en hier en daar perfect aansluit bij de muziek; het is ronduit indrukwekkend om te horen wat een bevlogen solo’s Daley uit het instrument haalt, van pom-pom-pommende stukjes in de Balkanachtige volksmuziek van “247” en de stuwende force van “The Tide”.

Zo veel leden als er zijn, zo veel kleuren en gezichten laat de band ook horen, met een rondreis langs verschillende stijlen en continenten. Met de Gangbé Brass Band uit Benin spelen ze een ontspannen, moerassig “Child of A Blind Man” (let ook op de backing vocals van Nathalie Merchant) en een bruisend blazersfestijn in het korte “Cotonou Stomp”, dat uit een concert geknipt werd. En dan heb je nog de funky blues van het titelnummer, de tegen reggae aanschurkende pop van “So Glad”, dat van start gaat met een prachtig harmonicastaaltje, en de theatrale afsluiter “Dead Crow”, die akoestische folk koppelt aan dramatische strijkersuitbarstingen, dankzij het meespelende Kronos Quartet.

Een ratjetoe van stijlen en invloeden dus, en op papier zou je ervoor kunnen vrezen dat deze gokkers hun hand overspelen, maar dat is buiten het talent en de overduidelijke speelvreugde van de band gerekend. Hazmat Modine heeft de muzikanten, de songs en de leider om een perfect gekruide schotel te maken die je zowel binnen verschillende werelden kan aanprijzen. En als je dan bedenkt dat de band er live nog eens een schep boven op doet – met songs die dan een extra adrenaline- en inventiviteitsinjectie krijgen -, dan is de boodschap duidelijk. World- én rootsfans zonder oogkleppen doen er goed aan om het album in huis te halen of de band aan het werk te zien in de meest ideale omgeving: op een podium.

Wat dat laatste betreft mag meteen een plaatsje gereserveerd worden in de agenda: op zaterdag 29 oktober speelt de band op het All Weather Music festival in Maaseik, samen met o.m. Flat Eath Society en The Jeff Herr Corporation.