Op Rock Werchter staat de laatste “hiphopsensatie” Odd Future Wolfgang Kill Them All (OFWKTA) op de affiche. Een collectief dat volgens critici de nieuwste stem van de generatie is en hier en daar zelfs vergeleken worden met het ooit baanbrekende Wu-Tang Clan. Een stelling die weinig steek houdt, met als laatste en overvloedigste bewijs het optreden van de Clan in de Vooruit.
Het Gentse Rauw en Onbesproken mag dankzij zijn overwinning op De Beloften als publieksopwarmer optreden en doet dat met verve. Een thuismatch mag het niet heten, daarvoor zijn er uit heel België (en misschien zelfs Frankrijk) te veel mensen afgezakt om de Wu eindelijk nog eens aan het werk te zien. Dat het collectief (5 mc’s en 1 dj)een quasi volle Vooruit — ondanks het mooie weer buiten — mee weet te nemen in zijn verhaal zegt op zich al genoeg. De groep is weliswaar dankzij achterdeur De Beloften binnengeslopen, maar verlaat De Vooruit langs de grote poort.
Klaargestoomd door de Gentse beats en teksten, vult een dj het gat tussen beide optredens maar wanneer na een uur nog steeds geen Wu-Tang opgedoken is, laat het publiek meermaals luidkeels zijn ongenoegen horen. Ondanks een terechte “it’s not my fault” dreigt de man de kop van jut te worden, althans tot de verlossende woorden vallen dat de clan onderweg is. Wanneer de clanleden minus Raekwon, RZA en GZA (die laatste is achtergebleven in Parijs) het podium opstormen, is alles meteen vergeten en vergeven. Een ijzersterke, pompende versie van “Bring Da Ruckus” is daar niet vreemd aan. Het nummer is maar een van de vele songs die uit debuut Enter The Wu Tang (36 Chambers) geplukt zal worden.
Dat met “Bring Da Ruckus”, “Da Mystery Of Chessboxin’” en “Clan In Da Front” meteen teruggegrepen wordt naar oud materiaal is niet zo vreemd, al mag het opvallend heten dat vooral de debuutplaat aan bod zal komen. Ook “M.E.T.H.O.D. Man, “C.R.E.A.M”, “Wu-Tang Clan Ain’t Nothing To Fuck With” komen immers aan bod, evenals “Bring Da Pain” uit Method Mans debuut Tical, “Duel Of The Iron Mic” (Legend Of The Liquid Swords, GZA) en — hoe kan het anders? — “Shimmy Shimmy Yaa” van wijlen Ol’ Dirty Bastard. “Gravel Pit”, de hit van album The W (2000) is zowat het meest recente nummer, wat te denken geeft. Nochtans heeft Wu Tang evenals zijn individuele leden na een dip omstreeks de eeuwwisseling met zijn studioalbums bewezen nog steeds relevant te zijn.
Is The Rebirth Tour 2011 dan een schaamteloos langs de kassa passeren op de rug van oude hits en nostalgie? Louter muzikaal gezien zou men cynisch kunnen opmerken dat dit inderdaad zo is. Maar wie herinnert zich nog de laatste maal dat de clan, in het bijzonder met zoveel originele leden (U-God, Masta Killa, Method Man, Ghostface Killah en Inspectah Deck) op een (Europees) podium stond? Bovendien schiet de Clan in tegenstelling tot zijn passage op Rock Werchter in 2004 geleden duidelijk met scherp. Want waar de mc’s vorige maal nauwelijks meer dan drie zinnen hun flow wisten te behouden, worden hele lappen tekst moeiteloos gebracht. In het bijzonder Masta Killa toont zich live de superieure mc, terwijl Method Man als frontman zijn bakken charisma over het publiek uitkapt.
Een dikke zeventig minuten weet Wu-Tang Clan een uitverkochte Vooruit mee te sleuren in zijn verhaal. Uiteraard zijn er de obligate meebrullers “ODB” en “Wu-Tang” die de show geregeld onderbreken maar waar dit in andere hiphopshows wel eens de enige momenten zijn dat er effectief iets gebeurt, vormen ze hier niet meer dan het peper en zout die de show verder kruiden. Zijn laatste albums wezen er al op dat Wu-Tang Clan zijn positie in de hiphopwereld opnieuw aan het veroveren was, maar het is met deze Rebirth-tour dat de clan OFWKTA en zijn hipsteraanhang terug naar de papschool stuurt onder het scanderen van de leuze “Wu-Tang Clan ain’t nothing to fuck with.”
