Hoe lang kan je blijven teren op een meesterwerk? Makkelijk tien tot vijftien jaar, zo vinden The Fugees (The Score), Tricky (Maxinquaye) en Moby (Play). Na al die tijd putten zij op het podium nog steeds maar al te graag uit die ene klassieker. Voeg DJ Shadow gerust aan het rijtje toe; al vijftien jaar lang vormen de nummers van het debuut Endtroducing….. een rode draad doorheen zijn optredens.
Endtroducing….. hangt als een molensteen rond DJ Shadows — né Josh Davis — nek. Uiteraard moet je trots zijn op zo’n ultiem chef d’oeuvre dat je wellicht maar eenmaal in je hele carrière maakt, maar tegelijk mag het de creativiteit en de gretigheid niet in de weg staan. Dat lijkt DJ Shadow na al die jaren te hebben begrepen. In het najaar verschijnt er eindelijk nog eens een nieuwe plaat en als voorbode is er nu al de niet onaardige EP I Gotta Rokk. Bovendien bedacht de DJ een nieuw liveconcept: “Live from the Shadowsphere”. Die Shadowpshere blijkt een enorme bolvormige constructie te zijn waarop beelden geprojecteerd worden en waarin de Amerikaan plaatsneemt achter een batterij knoppen, laptops en andere hi-tech. Een megalomaan spektakel dat herinneringen oproept aan de piramide van Daft Punk. Af en toe een tik te kitscherig, maar dat we u tenminste nooit meer horen mopperen dat er op een elektronisch concert niets te zien valt.
Het is ons echter niet helemaal duidelijk of dit bouwwerk er is om de oude nummers een nieuwe dimensie te geven, dan wel om te verbloemen dat negentig procent van de set bestaat uit materiaal dat makkelijk negen tot vijftien jaar oud is. Verschillende nummers (“Building Steam With A Grain Of Salt”, “Enuff”, “Six Days”) worden in een dansbaar drum-‘n-basskleedje gestoken. Andere gaan dan weer regelrecht de mash-up in: zo wordt het van fijne scratches voorziene “Fixed Income” gekoppeld aan de old skoolhit “Passin Me By” van The Pahrcyde en krijgt “This Time (I’m Gonna Try It My Way)” het gezelschap van een flinke streep disco. De visuals weten ons vooral tijdens “Walkie Talkie” te bekoren, wanneer de gezichten van Justin Bieber, Susan Boyle en Fergie veranderen in zombies terwijl “Suckersss” weerklinkt.
Na een half uur gaat de immense bol open en komt DJ Shadow te voorschijn. Er volgt het obligate praatje waarbij de Amerikaan uit de doeken doet dat het vanavond allemaal eigen creaties zijn, waarna hij een eerste nieuw nummer, “I Gotta Rokk”, op het publiek loslaat. De track klinkt veelbelovend en de Amerikaan bespeelt de drums rechtstreeks in zijn cocon, om zo het livegevoel op te drijven. “Stem/ Long Stem” — ook al in een drum-‘n-bassversie — sluit het nieuwe intermezzo af, voor de fans volgt nog “Bring Madlib Up” en niet veel later vormt “The Number Song” de onsterfelijke overgang naar publiekslieveling “Organ Donor”. Op een sci-fi uitvoering van dat nummer verlaat de knoppendraaier na een dik uur zijn arena. Tijdens de bisronde volgt nog een prima nieuwe track
— piano, zoete vrouwelijke soulstem en dan een verschroeiende bas waar James Blake van in zijn broek doet — alvorens het doek definitief valt en de DJ andere, ehm, sferen opzoekt.
“The Show Must Go On”. Vanavond kregen we een digitale DJ Shadow voorgeschoteld die de technologie duidelijk omarmd heeft. Een fijne prestatie waar weinig op af te dingen valt, al zien wij hem liever met zes platendraaiers in de weer, of vintage funk 12″’s draaien aan de zijde van collega Cut Chemist. Josh, laat dat nieuwe album nu maar snel komen, zodat je opnieuw van je laat spreken omwille van je muziek, in plaats van je show.
