Een flinterdun verhaaltje en zero inhoud, oké, maar ook
tientallen vroemende racemachines met een CO2-uitstoot van een
klein ontwikkelingsland, babes die zó leken weggeplukt uit een
videoclip van Snoop Dogg, én Vin Diesel, die vleesgeworden
subwoofer met de blinkende vleesklak: geef toe dat de eerste ‘The
Fast & the Furious’ moeilijk te weerstaan pulpentertainment
was. Twee inferieure sequels later – ik wéét echt niet meer of ik
ze al dan niet gezien heb – was er een kleine revanche middels
‘Fast & Furious’, die Vin Diesel terug in de franchise sleepte,
maar verder niet bijster interessant bleek te zijn. En nu krijgen
de foorapen en/of pornoblondines onzer jeugd eindelijk een échte
herkansing: ‘Fast Five’ blijkt zowaar een welkome game
changer in de vastgeroeste bolidensaga.
Aan het eind van ‘Fast & Furious’ werd Dom Toretto (Vin
Diesel) blijkbaar opgepakt voor zijn wandaden. Ik wist dat allang
niet meer, maar dat is iets waar zijn zus Mia samen met haar
beau Bryan O’Connor (Paul “ik frons dus ik acteer” Walker)
hoognodig maatregelen tegen dienen te nemen. (Ze gaan Vin Diesel
geen 15 miljoen dollar in de zak steken om gewoon wat in het gevang
te zitten, nietwaar.) Na de even dwaze als spectaculaire
ontsnappingsscène vlucht het drietal dan maar naar Rio, waar ze het
aan de stok krijgen met de corrupte zakenman Hernan Reyes (Joaquim
de Almeida) en achter hun gat worden gezeten door de drie keer zo
groot als u en ik zijnde Dwayne “The Rock” Johnson. (Hoe zijn
personage heet, of welke naam hij ook op de affiche laat zetten, u
en ik hebben het gewoon over The Rock, zoals het hoort.) Dom en
Bryan krijgen het vervolgens in hun hoofd om aan de haal te gaan
met Reyes’ geld (100 miljoen dollar, pff, Vin Diesel heeft meer in
zijn zak steken als hij een zevental films maakt) en roepen
daarvoor een team van oude bekenden op.
Kenmerkend, trouwens, voor de instant vergeetbaarheid
van de franchise is dat ik pas halverwege de film doorhad dat we de
personages van Dom en Bryan’s heist team nog moesten
kennen van vorige delen. Vreemd ook omdat Dom en Bryan in ‘Tokyo
Drift’ eigenlijk niet voorkwamen, althans voor zover ik weet of
voor zover ik mij dat nog herinner. Maar bon: het hele opzet van de
vorige delen – plotconstructies vinden die races toelaten op de
minst belachelijke wijze mogelijk – wordt door de toevoeging van
dat heist-aspect in teamverband grotendeels achterwege
gelaten. ‘Fast Five’ is eerder een soort ‘The Italian Job’ geworden
dan een op anabole steroïden functionerende racer. En dat werkt
wel.
De plot wordt daardoor wel des te lachwekkender. In
tegenstelling tot voorgaande delen (met de mogelijke uitzondering
van ‘Fast & Furious’) probeert ‘Fast Five’ de verhalen van
voorgaande delen tot één groot geheel te smeden: opkomend regisseur
Justin Lin (druk bezig aan de ‘Highlander’-reboot en de
nieuwe ‘Terminator’) probeert de hele franchise samen te smelten om
een nieuw vertrekpunt te hebben voor de twee op til staande
sequels. Hoeft niet, jongens. Al zorgt de vermenging van heist
movie en racefilm dan weer wel voor enkele knallers van
dialogen: “We moeten 100 miljoen dollar stelen uit de kluis van de
slechterik middenin een zwaarbewaakt politiebureau!”, waarop Dom:
“We hebben acht snelle wagens en twee koelbloedige chauffeurs
nodig!” Ha ja. Euh, dáárom! En toch: als je de debiele
plotwendingen, demente dialogen en, tja, Paul Walker even wegdenkt,
dan heb je wel een in feite zeer leuk filmpje dat overblijft.
Want waar ‘Fast Five’ véél meer dan in de laatste drie films
echt overeind blijft, is in de soms behoorlijk spectaculaire
set pieces. Een mislukte job aan boord van een rijdende
trein zorgt voor behoorlijk wat opspattende adrenaline, een
achtervolging over de daken van Rio’s sloppenwijken is evenzeer
pretty wild en de finale vernielingstocht met de op hol
geslagen kluis is al helemaal yummy. Als kers op de taart
krijg je ook nog eens een langverwacht duel tussen The Rock en Vin
Diesel (de Arnold en Stallone van onze tijd, eigenlijk), dat
evenwel om zeep wordt geholpen door onkundige regie en flitsende
montage. Maar toch: het blijven wel Vin Diesel en The Rock die
elkaar meppen zitten te geven, hé. ’t Is dat
waarschijnlijk dat ze in Japan gevoeld hebben. Over het algemeen
valt de film dus pas op zijn gat als Lin het nodig vindt om op
emoties te focussen (alsof Vin Diesel emoties nodig heeft:
het idéé!) en tijdens het ellenlange middenstuk.
Dus ja, bon: ‘Fast Five’ is geen triomf en kent weer exact
dezelfde punten van kritiek als zijn voorgangers: het seksisme,
racisme (check wat Tyrese en Ludacris – spoiler – op het eind met
hun deel van het geld doen) en de alle conscious thought
op zijn weg genadeloos verpulverende leeghoofdigheid van de vorige
delen zijn nog steeds in dikke dosissen aanwezig. Bovendien duurt
de prent veel te lang en wordt-ie opgezadeld met een overbodige
“hier komt de sequel”-cliffhanger. Maar so fucking what:
in dit geval maken de uitzinnige stunts, crappy oneliners en
pulserend machismo écht wel veel goed. Plus: The Rock is hier nog
meer badass dan normaal. Ga ‘m dus even bekijken als u
niets anders te doen heeft en aarzel niet om ‘m daarna gewoon terug
uit uw geheugen te wissen.
