Naar het schijnt hebben de bonzen van Marvel zich voorgenomen om ons tot minstens 2028 te bombarderen met sequels, prequels en spin-offs uit het universum van de Avengers. Zo ongeveer elke held uit die franchise (Thor, Iron Man, Captain America, …) heeft al meerdere films op zijn of haar naam staan, om nog te zwijgen van de televieserie S.H.I.E.L.D. en de blockbusters die nog in de pijplijn zitten (Ant-Man, om er maar één te noemen). Met Guardians of the Galaxy maakt Marvel een nieuwe, onverwachte toevoeging aan zijn uitdeinende universum.
Guardians is gebaseerd op een nogal obscure Marvel-strip die eind jaren zestig het levenslicht zag. Zowel film als strip spelen zich af in een uitgestrekt, Star Wars-achtig universum waarin het kruimeldieven vangen en bankovervallen verijdelen van de gemiddelde Marvel-held vervangen wordt door dogfights met ruimteschepen en andere intergalactische belevenissen. Hoewel de comic zich in de verre toekomst afspeelt, vinden de avonturen van de Guardians uit de film in het heden plaats. De film refereert dan ook vaak naar andere gebeurtenissen uit het Marvel-universum. Zo is de Tesseract uit The Avengers een paar keer te zien, is Thanos een redelijk belangrijk personage en was er zelfs een cameo gepland voor ‘Iron Man’ Robert Downey Jr. Zoek je geen breuk; zijn rolletje werd geschrapt toen RDJ te kennen gaf dat hij twijfelde over een deelname aan de nog op stapel staande Avengers-films. Wie fan is van cameo’s kan natuurlijk, zoals bekend, de post-credits scene afwachten. Al zullen de meeste liefhebbers van de gebruikelijke teasers deze keer van een kale reis terugkeren: alleen hardcore fans van de Marvel-strips of slechte films zullen deze kunnen plaatsen.
Dat kan overigens allerminst gezegd worden van al wat zich vòòr de credits afspeelt. Guardians is één groot non-stop actiespektakel dat je meermaals omver blaast van verbazing. De computeranimatie is namelijk van een verbluffend niveau. De personages werden overtuigend geanimeerd, omgevingen zijn ontzettend gedetailleerd ontworpen en de stunts zien er angstwekkend overtuigend uit. Je hebt op geen enkel moment het idee dat je naar een computerspel of animatiefilm zit te kijken, wat voor een vrijwel volledig digitale film een hele prestatie is. Wij konden wegens omstandigheden enkel de versie in 2D bekijken. Wie de film in 3D ziet, mag zich aan een enorm spektakel verwachten. Wij raden wel aan om in dat geval een Dafalgan of twee mee te nemen, je weet maar nooit. Gecombineerd met de erg bombastische (maar zelden storende) muziek zorgt dat voor een bijzonder entertainende rit. Over muziek gesproken: de hele film is doorspekt met lekker nostalgische hits uit de jaren ’70 en ’80, wat een leuk contrast oplevert met de actie. Nooit gedacht dat we Cherry Bomb van The Runaways ooit een cool nummer zouden vinden, maar Guardians komt er vlotjes mee weg.
Het scenario is jammer genoeg dan weer een ander verhaal. Protagonist van Guardians is Peter Quill (Chris Pratt), een soort premiejager die in het begin van de film een mysterieuze bol steelt. Helaas staat die bol ook op het verlanglijstje van gestoorde revolutionair Ronan, die meteen de achtervolging inzet. Door een samenloop van omstandigheden neemt Quill samen met huurmoordenares Gamora (Zoe Saldana), spierbundel Drax (Dave Bautista), wasbeer Rocket (Bradley Cooper) en boom Groot (Vin Diesel) de wapens op tegen Ronan. In het begin gaat dat gepaard met een hoop spanningen en conflicten die niet allemaal even interessant en/of geloofwaardig zijn. Zonder te veel van de plot te willen weggeven: de personages vertrouwen elkaar bij momenten net iets te veel, en op andere momenten net iets te weinig. Hun verhouding evolueert wat te nadrukkelijk van vijandig naar vriendschappelijk. Vooral naar het einde toe komt het moralisme van de klassieke Marvel-film naar boven en kan er niet genoeg gezegd worden wat voor dikke vriendjes ze allemaal geworden zijn. Dit steeds opnieuw verwijzen naar de groepsdynamiek is bijzonder kunstmatig en allesbehalve geloofwaardig – alsof geharde criminelen die elkaar niet kunnen uitstaan echt om de tien minuten in een kring gaan zitten om te vertellen hoeveel schijt ze aan elkaar hebben. De personages zijn ook allemaal net dat tikje te clichématig om interessant te zijn. Quill is een minderwaardige kloon van Han Solo, bijvoorbeeld. Ook de andere personages getuigen niet bepaald van veel verbeeldingskracht. Daarnaast zien we de klassieke fouten van de luie screenwriter terugkomen: de schurken weten op onverklaarbare wijze wat de plannen van de helden zijn, u kent het vast wel. Bijzonder grappig is ook dat wandelende botanische tuin Groot eerder dienstdoet als permanente deus ex machine dan als volwaardig personage.
Guardians doet zich af als een halve parodie op het superheldengenre, met tal van knipogen, verwijzingen en uithalen in de richting van de klassieke superheldenfilm. Vooral Rocket moet voor wat comic relief zorgen door het beeld van de klassieke held gedurig op de hak te nemen. Hier komen een aantal goeie grappen uit, maar niet elke mop of oneliner is even geslaagd. Het emogehalte van de plot en de nogal moraliserende ondertoon zorgen er ook voor dat je zelden echt ‘mee’ bent met het parodiërende kantje van de film. Dan was de zelfspot in, pakweg, The Avengers net iets overtuigender.
Die minpuntjes terzijde blijft Guardians een bijzonder spektakelrijk digitaal kunststukje. Zonder twijfel één van de meer opwindende blockbusters van de zomer. Soms grappig, soms melig, meestal doodgewoon leuk om naar te kijken. Geen topper, maar ook geen flop. Gewoon: leuk tijdverdrijf.
