Het is haast niet te vatten dat The Fast and the Furious alweer twaalf jaar oud is. Ikzelf was nog maar een elfjarige uk, maar het was wel opmerkelijk hoe een groot aantal van mijn leeftijdsgenoten plots interesse hadden in ronkende en gespierde bolides, laat staan in al de modificaties die erbij kwamen kijken. Mij kon het weinig schelen, maar de film wekte blijkbaar het besef los dat auto’s meer kunnen zijn dan een metalen bak met vier wielen onder. Actie combineren met snelle wagens bleek een succesformule en Universal knalde er nog enkele films bij. Film twee tot vier waren inhoudsloze actiefilmpjes die guitig het succes van de eerste probeerden te evenaren. Maar helaas, de formule bleek snel uitgewerkt. Godzijdank voor Justin Lin, die besloot om de formule op te blazen en een nieuwe weg in te slaan. Met Fast Five kon het plots niet belachelijk genoeg zijn, waardoor de film zich profileerde als volbloed blockbuster en geweldig entertainment bleek te zijn. Fast & Furious 6 bouwt daar op verder en heeft een al even krankzinnig adrenaline-gehalte als zijn voorganger.
Na hun spectaculaire avonturen in Rio de Janeiro zijn Dominic Toretto (Vin Diesel) en co. aan het rentenieren geslagen. Maar mooie liedjes duren nooit lang, want DSS-agent Luke Hobbs (Dwayne Johnson) heeft hun expertise nodig om een bende criminelen te vangen die het wereldwijd zeer bont maken. Toretto dankt voor het aanbod, maar voelt zich toch genoodzaakt om Hobbs te helpen wanneer blijkt dat zijn ‘overleden’ ex-liefje Letty Ortiz (Michelle Rodriguez) gezond en wel deelneemt aan de criminele activiteiten van de rivaliserende bende. Toretto stelt zijn team terug samen om Letty te vinden en stokken in de wielen van topcrimineel Owen Shaw (Luke Evans) te steken.
Wat maakte nu plots dat Fast Five zoveel beter was dan zijn voorgangers? Wel, het simpele feit dat elk greintje sérieux overboord werd gegooid en Justin Lin opteerde voor de heilige drievuldigheid bigger, louder and faster. Logisch gevolg: wij haakten onze nagels vast in de armleuningen van onze bioscoopstoel, kregen een gigantische grijns op ons wezen en schreeuwden het scherm van tijd tot tijd een welgemeende ‘fuck yeah’ toe. De actie was ridicuul en groots, de setting exotisch en de humor zeer relativerend. De franchise rond enkele Californische dieven met straffe stuurmanskunsten werd gered van een immanente dood. Lin is wijs genoeg om die formule ook over te hevelen naar nummer zes in de serie, waardoor je meer van hetzelfde krijgt. Maar we klagen niet, want ook deze keer doet Lin de adrenaline stromen, de carrosserieën blinken en de spieren rollen. De wetten van de fysica zijn allesbehalve van belang, terwijl Diesel en Johnson worden gepromoveerd tot ware superhelden die gigantische explosies en hallucinante tuimelingen overleven. When the ridiculous gets going, the going gets ridiculous!
Dit is al de vierde Fast-film die Justin Lin regisseert, en hij wordt er steeds beter in. Zeker wanneer het aankomt op de actiescènes blijkt dat de regisseur gegroeid is en geleerd heeft hoe de kijker bij het nekvel te houden en te doen gillen van enthousiasme. Van een achtervolging met een tank tot het neerhalen van een gigantisch vrachtschip, het krijgt allemaal een heerlijk nerveuze energie mee, waarbij alles vrolijk de logica overtreft en de film nooit vergeet om in zijn vuistje te lachen. Ook kleinere actiescènes weet Lin een zekere flair mee te geven. Zo krijgen we een ludiek man-tot-man-gevecht in de metro van Londen.
Fast &Furious 6 is dus een fun-festijn zoals we het graag hebben. Maar dat wil niet zeggen dat de mankementen aan deze bolide niet merkbaar zijn. Zo zijn de films in deze franchise ook steeds gekenmerkt geweest door een lachwekkend dramatisch ondertoontje dat zich concentreert op het belang van familiewaarden. Familie is zeer belangrijk voor Dominic Toretto en dat wordt er dan ook vingerdik opgelegd. Je moet er maar eens op letten hoe veel keer dat woordje valt, je kan er een drankspelletje rond organiseren. Het geeft de film tussen de actiescènes door een zeer clichématige basis die na zes films wel flink afgezaagd begint te worden. Verder is het plotgewijs ook af en toe met de ogen rollen wanneer er wordt gekozen voor twists die je van mijlenver ziet aankomen en waarvan je je afvraagt: “echt?” Oké, intelligentie is nu niet zo een grote vereiste in de bioscoop van vandaag, maar je moet nu ook niet overdrijven met een plotverloop die soms uit een actiefilm van de jaren tachtig of negentig lijkt te komen. Captain obvious to the rescue!
Naast het feest voor de zintuigen profiteert Fast & Furious 6 ook van zijn ensemble aan acteurs. Geen grote talenten, maar wel figuren die weten om te gaan met een blockbuster die opgebouwd is uit knipogen richting publiek. Dwayne Johnson blijkt daarin een grootmeester. De man heeft oneliners op overschot, loopt rond alsof hij tussen elke oksel een basketbal heeft zitten en trekt zo een strak gezicht met zijn granieten kop dat het hilarisch wordt. Leuke move van Lin om ditmaal Gina Carano (MMA-vechtster die eerder te zien was in Haywire) als sidekick van Jonhson te kiezen. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Verder doet iedereen wat ze in de vorige films deden, wat ook betekent dat Paul Walker nog steeds niet kan acteren. Nee echt, jongen, het is dramatisch. Wacht ook even tijdens de aftiteling voor een extra scène die een bekende en veelbelovende kop introduceert voor Fast 7.
Fast & Furious 6 is een film die niet meer pretendeert te zijn dan wat het brengt. Fast Five blijft nog licht onze voorkeur dragen, mede doordat die film nog gesterkt werd door zijn keurslijf van een heistfilm. Justin Lin komt dicht bij de zevende hemel voor elke actiejunkie en verdient een schuchter applausje om een rottend kadaver te doen herleven. Nummer zeven in de serie zal het moeten doen met een andere regisseur. Wat dat geeft zien we volgend jaar al.
