Bastardized, 2011
Alive Distribution
Het zonnige Portugal is geen ideale uitvalsbasis voor duistere,
agressieve metal. Het kwartet genaamd We Are the Damned doet echter
hard zijn best een potje ruige muziek te produceren. Zelf benoemen
ze hun mix van deathmetal, punk, hardcore en nog wat hevige stijlen
als death n’ roll. De vlag van dat genre gaat echter niet
helemaal op. Echt grooven doen de nummers niet, op een uitzondering
hier en daar na. Maar goed, muzikanten houden vaak niet van
etiketjes. Zonder labeltje kunnen ze zich beter als uniek
beschouwen. Laten we deze jonge Portugezen een plezier doen en het
erop houden dat ze een cross-over aan metalstijlen bieden.
Volledig op hun manier geïnterpreteerd.
Die interpretatie klinkt razendsnel en oorverdovend. Het
streefdoel van de tweede plaat was duidelijk heel simpel: harder
klinken dan het hardste beton en daar geen seconde van afwijken.
Het enige uitblaasmoment komt volledig op het einde met afsluiter
‘Lucifer VIP Chapter II’. Een instrumentaal nummer dat van snelle
naar trage ritmes drijft en daarmee een kalmerend effect heeft. Ook
bonusnummer ‘Neo Pigs’ heeft wat medelijden met je
uithoudingsvermogen. Hier krijgen we nog het meest een death n’
roll gevoel. Het is ergens een geluk dat deze twee tracks achteraan
staan. Het zorgt ervoor dat je toch een redelijk positief gemoed
overhoudt als de schijf uitgedraaid is. Aan de andere kant was het
beter geweest de positieve kenmerken van de afsluiters in de gehele
plaat te mixen. Het zou de boel wat meer pakkend gemaakt hebben,
een stuk indrukwekkender. Nu blijft geen enkel nummer werkelijk
hangen.
Op den duur wordt het zelfs erger dan dat. Niet alleen maakt
geen enkele compositie echt indruk, de inwisselbare nummers
beginnen ronduit te vervelen. De afzonderlijke elementen zijn goed:
een loepzuivere productie, sterke gitaarsolo’s en afwisselende
zang, het agressieve geluid. Maar gooi alles samen en het kan hier
absoluut niet blijven boeien. Vooral het constant doorhakken en
krijsen maakt de plaat uitluisteren vermoeiend. Stelt u zich maar
even voor dat u thuis rustig van een boek wilt genieten, maar in de
buurt wordt oorverdovend lawaai geproduceerd door een drilboor (de
hakkende muziek) en een cirkelzaag (de krijsende zang). Eerst gaat
het raam al dicht (het volume naar beneden), daarna kan u alleen
nog maar verlangen tot het moment dat de werkmannen een
welverdiende pauze inlassen. Spijtig genoeg kan ondergetekende niet
zomaar op de pauzeknop drukken. De plaat enkele keren beluisteren
is nodig om te kunnen vertellen dat u zich deze moeite gerust kunt
besparen.
