Massacre, 2011
Suburban
De Duitsers van Wolfchant zijn met ‘Call of the Black Winds’
niet aan hun proefstuk toe. Sinds de oprichting in 2003 zijn naast
enkele demo’s al drie eerdere platen verschenen. Al bij al dus een
vrij actieve band, hoewel wij moeten toegeven dat het voor ons de
eerste kennismaking is. Zonde, zo blijkt, want de vierde langspeler
is een aangename verrassing binnen het pagan- en folkmetalgenre. We
krijgen hier een brok heroïsche muziek met een filmisch karakter
voorgeschoteld. Af en toe wat drama, soms er qua bombast wat over,
maar vooral heel erg fun. Een originele inslag wordt niet geschuwd
door het gebruik van accordeon en mondharp. En daarnaast mag een
symfonische noot niet ontbreken met een strijkerpartij hier en
daar.
Op het gebied van zang krijgen we naast blackmetal
growls heldere vocalen van niemand minder dan Michael
Seifert van Rebellion. Zijn krachtige, warme stem is een verrijking
voor de muziek. Samen met de verplichte toetsen wordt zo de
perfecte sfeer opgeroepen voor dit genre. De nummers zelf zijn vrij
simpel. Vrolijkheid en toegankelijkheid overheersen in de elf
composities met ballen. Variatie mocht misschien iets meer aanwezig
zijn, maar al bij al zijn de nummers elk op zich aanstekelijk
genoeg om niet te vervelen. Opener ‘Stormwolves’ is een van die
aanstekelijke hoofdknikkers en er wordt meteen vol gas gegeven.
Deze track is enorm bombastisch, zowel door de muziek als door de
melodieuze zangstem. De zangmelodieën worden trouwens perfect
ondersteund of gekopieerd door de gitaar. Dat zorgt er uiteraard
voor dat de melodieën extra snel blijven hangen en verslavend
werken. De tekst gaat genregetrouw over Walhalla en strijd. De
ernst van oorlog wordt afgezwakt tot het puur eervolle en nuttige
van de zaak.
Opvolger ‘Eremit’ maakt duidelijk dat de moedertaal van de
muzikanten niet verloochend wordt. Commercieel niet het meest voor
de hand liggend, maar creatief gezien een mooie zaak. De Duitse
taal past wonderbaarlijk bij de heldhaftige muziek. Het geeft dit
soort krijgsliederen kracht en gevoel. Niet lang daarna worden we
overrompeld door ‘Naturgewalt’, één groot wisselspel tussen
black growls en heavy metalzang. Op vlak van opbouw is dit
een van de sterkste en meest afwisselende composities op de plaat.
Want daar ontbreekt het de andere nummers wel aan. Het vaste
stramien vanuit de popmuziek wordt behoorlijk trouw gevolgd.
Strofe, refrein, strofe, refrein, brug, refrein maal vier – u kent
het ongetwijfeld wel. Hier is die aanpak best spijtig. Het maakt de
nummers simpeler dan goed voor ze.
Een rustpuntje wordt naar het einde toe ingelast met ‘The Last
Farewell’, dat akoestisch van start gaat om het tempo vanaf het
refrein op te drijven. Een echt meezingertje dat er live het dak
vanaf zal blazen. En hoewel de songtitel en -tekst een
melancholisch nummer doen vermoeden, is dat maar schijn. Wolfchant
maakt het liever niet te zwaarwichtig en gaat muzikaal opnieuw de
positieve toer op. De hele plaat is eigenlijk een lange ode aan het
leven en hoe ervoor op te komen. Dat wordt vooral duidelijk in de
epische afsluiter ‘Call of the Black Winds’, het titelnummer en
paradepaardje van de plaat. Compositorisch is dit geslaagd met
onderscheiding. Er werd hier duidelijk meer werk gemaakt van de
opbouw dan in het gros van de songs en ook qua sfeer zit het er
knal op. Je wil meteen je maliënkolder aantrekken om met een bijl
op de groene heuvels te gaan zwaaien. Spijtig genoeg ontbreekt het
de gemiddelde kleerkast aan die uitrusting.
Deze eerste kennismaking met de groep is een aangename verrassing.
Er zijn betere namen in het genre, namen waarvoor Wolfchant
herhaaldelijk het voorprogramma mocht verzorgen. Zo konden ze al
openen voor Mayhem, Moonsorrow,
Turisas en Ensiferum. Hopelijk neemt de band rustig de tijd om door
te groeien, misschien staan ze met de volgende plaat dan zelf als
headliner op het podium. Nu zijn ze daar, ondanks de behoorlijk
volwassen sound, nog niet helemaal rijp voor. Maar er zit duidelijk
potentieel in om door te breken.
