De Eenzaamheid van de Priemgetallen




Niet zo lang geleden begonnen wij hier onze recensie van het
indrukwekkende ‘Incendies’ met een beschrijving van de
openingsscène en wel omdat die zo tekenend was voor de emotionele
impact en audiovisuele kracht van de rest van de film. ’t Is niet
dat wij vanaf nu nooit meer ons best zullen doen om een originele
inleiding te bedenken, maar naar aanleiding van ‘De Eenzaamheid van
de Priemgetallen’ zouden wij dat kunstje toch graag nog eens
overdoen. Ook hier zijn de eerste beelden namelijk een perfecte
afspiegeling van al wat daarna komt, te weten een narratieve
structuur die we eigenlijk alleen maar als plotprut kunnen
omschrijven, een serieuze overdosis schreeuwerige soundtrack en een
serie welgemeende unk?!’s van onzentwege. Benieuwd?
Allons-y, Louis!

‘De Eenzaamheid’ trapt af met dreigende vioolmuziek en een
snelle pan langs een rij bordkartonnen bomen. Het grillig
geschilderde decor baadt in een groenig neonlicht, zodat het naïeve
sprookjesbos er nogal unheimlich bij komt te liggen. Eens
de bomen voorbij vindt de camera een kindersnoetje dat schuilgaat
achter wazig glas, al was de onfortuinlijke kleuter eerst gekeeld
en vervolgens vakkundig op formol gezet. Terwijl elektrische
gitaren zich op de klankband meten met een metalige synth
en een sound creëren die verdacht veel naar Lordi neigt (in
werkelijkheid hebben we hier te maken met de Italiaanse rockband
Goblin, maar alsjeblief, vergeet die naam), passeert de camera ook
nog eens een geslacht kalf en een griet met een oranje pruik die al
even levenloos in een hoekje hangt. Wat verderop zijn twee hummels
in de weer met ketting en katrol, terwijl een derde geconcentreerd
met een zwaard staat te zwaaien. Dan schuifelt een als boom
verkleed meisje de arena op, blikt met een stel apathische kijkers
de lens in en zet het ten slotte snoeihard op een schreeuwen.
Unk?! Was dit niet die ingetogen film over de groeipijnen
van twee getraumatiseerde pubers? Van dat Italiaans boek dat
iedereen zo schoon vond?

Alle gemolde kinders ten spijt: ‘De Eenzaamheid van de
Priemgetallen’ is weldegelijk de verfilming van Paolo Giordano’s
gelijknamige bestseller, een eerder klef verhaal dat in 2008
bedacht werd met de prestigieuze, Italiaanse Premio Strega. Aan de
kern van zijn historie is eigenlijk zelfs niet zo gek veel
veranderd. Ook de film beschrijft de tragiek van Alice (Alba
Rohrwacher) en Mattia (Luca Marinelli), twee jongmensen die door
een vervelend voorval uit hun jeugd – dat van hem al iets
schokkender dan dat van haar – hun kansen op een normaal bestaan
gehypothekeerd zagen. Hoewel de twee duidelijk getormenteerde
zielsverwanten zijn en daarom een dikke boon voor elkaar hebben,
slagen ze er maar niet in malkander ook echt te vinden. Giordano –
de whizzkid studeerde cum laude af in de
natuurkunde, vandaar deze melige, wiskundige metafoor – vergelijkt
hen met tweelingpriemgetallen: ondeelbare buitenbeetjes van het
decimale stelsel die weliswaar in elkaars buurt staan, maar mekaar
nimmer zullen aanraken. Ze worden immers altijd gescheiden door een
even getal, weet je nog wel.

Misschien net iets te pathetisch allemaal, maar in het boek is
de vertelling fatsoenlijk gemotiveerd en de melancholische
gemoedstoestand van de personages daardoor toch min of meer
plausibel. Van die psychologische tekening blijft in de film niks
overeind, vooral omdat Costanzo de logische opbouw van het verhaal
vermaalt tot het soort minderwaardige préparé van de chef
waarvan niemand nog kan achterhalen wat er nu eigenlijk allemaal in
zit. Zo last hij ogenschijnlijk willekeurig scènes uit de
kindertijd, puberjaren en adolescentie van Alice en Mattia aaneen,
waardoor het lang onduidelijk blijft wie nu eigenlijk wie is en het
bijgevolg wel erg veel goodwill vraagt van het publiek om
mee te leven met zijn gekwelde protagonisten. Dat Luca Marinelli de
hele film door hetzelfde, verstarde mombakkes – eat this,
Buster “Stoneface” Keaton – opzet, wekt overigens ook maar weinig
empathie. Alba Rohrwacher (die oprecht schitterde als de lesbische
dochter van Tilda Swinton in ‘Io Sono l’Amore’) legt weliswaar iets
meer gevoel in haar vertolking, maar het mag allemaal weinig baten.
Want als uw lief lebbert als een dooie makreel, dan mag je zelf nog
muilen voor dood: echt opwindend zal dat toch nooit worden.

Minstens even ongelukkig is de soundtrack, die zo mogelijk nog
meer pijn doet aan de oren dan het niet aflatende gekwetter van
Roberto Begnini in, euhm, al zijn films. Twee uur lang laat ‘De
Eenzaamheid’ de meest odieuze pop-, rock- en technoschijven door de
boxen knallen, zogezegd om de biotoop van de jeugdige personages
tot leven te wekken. Kan best zijn, maar wij hadden toch veeleer de
indruk dat iemand met een muzieksmaak die even off the
hook
is als het modegevoel van Catherine Van Heylen zijn (of
haar) iPod uit een donker hol had opgediept, op
shuffle had gezet en het resultaat als een object
trouvé
onder de beelden had gemonteerd. Voor wie ooit het
ongeluk heeft gehad ‘Metropolis’ te zien met de kitscherige muziek
van Moroder: wat in ‘De Eenzaamheid van de Priemgetallen’ aan de
hand is, wel, dat komt aardig in de buurt van dat debacle. Toppunt
van de films audiovisuele wansmaak is een halfuur durende
fuifscène, in naam van de authenticiteit gefilmd bij stroboscopisch
licht en onderstreept met loeiharde technobeats. Het moet van
‘Battle in Heaven’ – een prent die al te diep ingaat op het
paringsgedrag van Mexicaanse bejaarden – geleden zijn dat we het
nog eens zo fysiek lastig hadden om naar een film te blijven
kijken.

Het is moeilijk te geloven dat Saverio Costanzo goede
bedoelingen had met ‘De Eenzaamheid van de Priemgetallen’ toen hij
besloot alle oprechtheid weg te snijden uit het oorspronkelijk
verhaal, de volgorde van de scènes naar wij vermoeden door middel
van loting te bepalen en die hutsepot vervolgens op te leuken met
een stevige partij ketelmuziek. Het zou ons dan ook niks verbazen
als de Siciliaanse maffia hier een serieuze poot in heeft gehad,
want met dit vehikel hebben ze er daar in de laars alleszins een
prima foltertechniek bij. Silvio, begin maar al te zweten!

2
Met:
Alba Rohrwachter, Luca Marinelli, Martina Albano, Arianna Nastro
Regie:
Saverio Costanzo
Duur:
118 min.
2010
Italië
Scenario:
Paolo Giordano, Saverio Costanzo

verwant

Io Sono l’Amore (I Am Love)

Het was elf jaar geleden, tijdens de opnames van...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in