Elektrohasch schallplatten, 2010
Sonic Rendezvous DCM
Op de valreep van 2010 bracht het Hollandse The Machine haar
derde album uit. Dat was iets om naar uit te kijken want eerdere
ervaringen met de band, zowel live als op cd, waren onverdeeld
positief. Nu het derde album slechts een goed jaar na het sterke
‘Solar Corona’ uitgebracht zou worden via Elektrohasch, was er hier
wel sprake van enig spannend afwachten. De goedkeuring van Stefan
Koglek (van Colour Haze en Elektrohasch) is niet licht verdiend
maar wel een kwaliteitskenmerk.
Bij dit soort platen zijn we gewoon dat ze “organisch” en “warm”
klinken. Dat is hier niet anders, maar daarbovenop klinken de
gitaren bij momenten werkelijk zo sprankelend als een fles
champagne tijdens de feestdagen. Als dat dan gepaard wordt met
onweerstaanbare baslijnen dan hapt ondergetekende zo impulsief toe
dat The Machine ongetwijfeld gebruik maakt van een
brein-bypass.
Opener ‘Pyro’ klinkt zo groovy, psychedelisch, naturel
en heavy tegelijk dat het lijkt alsof de geest van Jimi
Hendrix zelf in de gitaarversterkers de frequenties een extra
duwtje geeft. Dat vrolijke, een beetje avontuurlijke horen we later
nog terug maar de eerstvolgende track ‘Sunbow’ is meer hermetisch.
Het nummer is wat trager en zwaarder; het onstuimige van de gitaar
wordt aanvankelijk verruild voor een extra dosis
distortion tot dat men ons plots meeneemt op een
langdurige rustieke trip langs sonische valleien van peis, vree en
eeuwige zonneschijn. Met zijn negen minuten is dit slechts het
vierde langste nummer op de cd; zoals ik al zei: The Machine is
avontuurlijk ingesteld. Op ‘Medulla’ horen we daar niet zoveel van.
Dat nummer neigt nog het meest naar pure stoner-rock.
‘Aurora’ is een instrumentaal psychedelisch stuk dat wordt
gedreven door een stevige akoestische gitaar en analoge synths.
Nummer vijf ‘Tsiolkovsky’s Budget’ is een avontuur van meer dan een
kwartier in drie delen. Aanvankelijk klinkt het allemaal nog
vertrouwd in de oren. Eerst een lang uitgesponnen rustig intro dat
de sfeer zet en met wat extra percussie opbouwt naar het centrale
gedeelte dat nog een paar stevige riffs kent. De summiere zanglijn
van het nummer is zo voorbij en bestaat enkel uit een fysische
formule die de aandrijving van een raket in het luchtledige
beschrijft. Het muzikale equivalent daarvan volgt in het derde deel
dat een psychedelische trip is zonder veel houvast maar met veel
gitaareffecten.
Vanaf hier verlaat de band eigenlijk grotendeels de betreden
paden van het songschrijven. ‘Paradox’ is een korte rockuitbarsting
van nog geen twee minuten en dan krijg je achtereenvolgens ‘First
Unique Prime’ en ‘Jam No. ?’ voor je kiezen. Tezamen net geen half
uur zwaar psychedelisch jammen. Het is niet iedereen gegeven zo
iets uit te zitten zonder ongemakkelijk te schuifelen op de stoel.
Toch kan je niet ontkennen dat het klasse spul is in dit genre.
Vooral ‘First Unique Prime’ zal met zijn bijna 18 minuten te
veeleisend zijn voor veel luisteraars maar het hypnotiserende
karakter en de steeds weer van vorm veranderende gitaren trekken je
uiteindelijk wel over de streep. Na het slotnummer volgt nog een
hidden track die zeker de moeite van het vermelden waard
is. Het ding wijkt namelijk behoorlijk af van het algemene geluid
van ‘Drie’. Deze verborgen track is een pak doomier en
zelfs wat agressief te noemen, erg verrassend is dat na zo’n
uitgesproken psychedelische hippietrip.
The Machine heeft vorig jaar met zijn depannage-optreden op
Roadburn veel zieltjes bijgewonnen en met hun debuut voor
Elektrohasch zal die schare alleen nog maar groeien. The Machine
combineert het beste van de fuzzy stoner rock à la Kyuss en alle
psychedelica die de jaren zestig en zeventig ons gebracht hebben.
De band heeft geen schrik van avontuur maar kleurt tegelijkertijd
nooit zover buiten de lijntjes dat het geheel aan naturel of
samenhang verliest. en zij voor wie het psychedelische laatste half
uur er te veel aan is, kunnen tijdens de eerste 40 minuten
ruimschoots genoeg stevige riffs opslorpen om aan hun trekken te
komen.
