Hoewel de band het al jaren moet stellen met een cultaanhang, volhardt Grant Moff Tarkin in het maken van indrukwekkende muziek. Met zijn derde langspeler Stormy Weather Blues zoekt het gezelschap opnieuw aansluiting bij zijn grunge-roots. Al blijven het uiteraard hippies.
Dat het volhouders zijn, is wel het minste dat je kan zeggen van Julax Johnson en Huddie Rawk van Grant Moff Tarkin. Een jaar of tien moet het immers al weer geleden zijn dat de zangeres en gitarist voor het eerst samen speelden. Na debuut-EP Age Old Moods, uit 2005 al weer, leek het of de band een kleine doorbraak zou weten te forceren. GMT deed het voorprogramma voor The Lemonheads, veroverde een spot in de ABClub en, niet geheel onbelangrijk, had een puike collectie songs op zijn EP.
Maar de enige deining die volgde, was die in de ritmesectie. Drummers en bassisten kwamen en gingen, met zelfs een passage van een zekere Fons van The Scabs. De huidige drummer Damien Vanderhasselt, nog te horen op Stormy Weather Blues en eveneens lid van Eat Lions, zoekt weldra andere oorden op. Een mens zou voor minder zijn derde langspeler, die opnieuw in eigen beheer verschijnt, openen met “On Shaky Grounds We Stand”.
Of dat bewust als intentieverklaring bedoeld is, mag onduidelijk zijn, feit is dat Grant Moff Tarkin zelfs zonder vast grond onder de voeten stevig standhoudt. Stormy Weather Blues mag gerust het beste genoemd worden dat het viertal tot nu toe uitbracht. Grant Moff Tarkin trekt opnieuw ongegeneerd de grungy-hippiekaart die in de vroege jaren de grootste troef van de band vormde. Dat levert met “On Shaky Grounds We Stand” en “Boys Named Bastard” een stevig openingsduo op dat, aangevuld met het semi-akoestische “Bobby Nixxon’s Blues”, op fraaie wijze de plaat aftrapt.
De verschillende bezettingswissels die Grant Moff Tarkin de laatste jaren zag gebeuren, hebben tot het voordeel geleid dat de combinatie van Johnson en Rawk sterker klinkt dan ooit. Zij kreunt en smeekt wanhopig in “Out Of Sounds”, waarna ook Rawk met zijn gitaar voor een huilpartij zorgt om vervolgens over te gaan in een voor de band zo kenmerkend denderend ritme.
Dat Rawk als gitarist zijn gelijke niet kent, blijkt ook uit het tien minuten durende titelnummer, al kan daar opgemerkt worden dat de rol van de gitaar groter had mogen zijn dan die van de stem. Dat neemt niet weg dat de geest van Neil Young & Crazy Horse op fraaie wijze door het nummer waart.
Dat betekent echter niet dat Grant Moff Tarkin gitaargeweld nodig heeft om indruk te maken. Het ingetogen “Crack Some Jokes” kan gerust als sleutelnummer van Stormy Weather Blues gezien worden. Dat de band er bovendien in slaagt die twee gezichten probleemloos met elkaar in verzoening te brengen binnen één album, maakt dat dit een band is die het verdient om dringend zijn cultstatus te ontgroeien.
