Kalf dat we zijn, hebben we vorige week al in de bubbels gehangen, waardoor we de foute Grant Moff Tarkin-recensie online pleurden. Dat het niet meer zal gebeuren!
Een doorbraak of platenfirma zijn nog steeds niet aan de orde, maar dat weerhoudt Grant Moff Tarkin er niet van met een mooie tweede langspeler op de proppen te komen. Long Lost Song is een grotendeels akoestisch album geworden waarmee het viertal zijn grunge-aanpak even aan de kant zet ten voordele van een eigen interpretatie van americana.
Het verhaal van Grant Moff Tarkin is dat van enkele volhouders. De band, die in 2005 voor het eerst van zich liet horen met de EP Age Old Moods, heeft tot nu toe alles zelf gedaan: in ouderwetse DIY-stijl regelt Grant Moff Tarkin eigenhandig zijn optredens en worden platen in eigen beheer uitgebracht. Al scheert de band nu en dan rakelings langs bekendheid. Met bassist Fons Sijmons maakte even een van The Scabs deel uit van Grant Moff Tarkin. En drummer Damien wordt tegenwoordig al eens in de buurt van Tim Vanhamel gesignaleerd. Maar dat is het dan ook qua hipheid voor Grant Moff Tarkin.
Nochtans ontbreekt het de band niet aan talent. De vorige platen lieten immers al een viertal horen dat prima dingen aanvangt met invloeden die het onttrekt aan uiteenlopende artiesten als Neil Young, Mudhoney en Vasti Bunyan, met een interessante mix van zachte folk en ruizige gitaren als gevolg. Niet meteen een logische combinatie, maar gitarist Huddie Rawk en zangeres Julax, samen het songschrijversduo van de band, weten hoe ze hun ingrediënten moeten doseren om tot een genietbare song te komen.
Neem “A Better Way”: de song lijkt aangenaam te kabbelen op de achtergrond, maar dat wil niet zeggen dat soms niet stevig uitgehaald mag worden, iets dat niet verwacht wordt bij de speelse, zuiderse intro die het nummer kreeg. Ook het afsluitende “Pacific South” heeft enkele verrassingen in petto. Wat ook mag, gezien de lengte van de song. Maar het moet Grant Moff Tarkin nagegeven worden: het is niet iedereen gegeven een nummer langer dan tien minuten te laten duren zonder dat verveling komt opzetten.
Nochtans geen sinecure, gezien het karakter van de plaat. Long Lost Son laat een kant van Grant Moff Tarkin horen die in schril contrast staat met wat de band live doet. Wie GMT kent als de luide, soms aan Crazy Horse-verwante liveband, zal mogelijk even moeten slikken bij het ingetogen karakter van Long Lost Son. Maar de kwaliteit van de songs is hoog genoeg om die schok zonder veel moeite op te vangen.
Alleen over “Sabah” kan getwijfeld worden. De schroeiende gitaar die als een vonken afgevende rode draad doorheen het nummer loopt, houdt de aandacht probleemloos vast, maar het is het wereldmuziekritme dat na verloop van tijd serieus begint tegen te steken. Al is dat geen ramp. Fraaie songs als “Me & My” en het titelnummer lenen zich ideaal tot het induwen van de repeatknop.
Voor een band die, om het cru te stellen, wat in de marge aan het klooien is, doet Grant Moff Tarkin het niet slecht. Hoewel doorgaans met de allerbeste bedoelingen uitgebracht, zijn albums die in eigen beheer verschijnen niet zelden enkel interessant voor de makers zelf en hun naaste familie, in dat laatste geval vaak nog uit vorm van beleefdheid. Grant Moff Tarkin bewijst met zijn derde release dat het die categorie definitief ontstegen is.