Dit plaatje van het Amerikaanse Krieg is er geen om te beluisteren
op een van die druilerige, depressieve dagen. Behalve misschien als
je de rest van de dag terug onder de dekens wil duiken, afgeschermd
van die grote, boze wereld. De albumtitel ‘The Isolationist’ laat
al vermoeden hoe geïsoleerd de luisteraar zich achteraf voelt.
Gedurende een uur ondergedompeld worden in een desolate en
onaangename sfeer is geen pretje. Oprichter en schreeuwlelijk van
de groep Lord Imperial weet met zijn krijsen perfect uit te drukken
hoe neerslachtig hij zich voelt. Dat er geen woord van te begrijp
valt, hoeft helemaal niet.
Krieg bestaat al sinds 1995 en bouwde mee aan de basis van de
Amerikaanse blackmetal-beweging. Maar verwacht gerust meer dan de
traditionele black uit die tijd. Er is ruimte gelaten voor
experiment met verassende resultaten tot gevolg. Uiteraard heb je
hier wel de basis van laaggestemde, wat brokkelige gitaren, samen
met een drum die klinkt als een metronoom in overdrive. Daarbovenop
wordt nog het typische krijswerk van Lord Imperial
gepresenteerd.
Het gaspedaal wordt enthousiast ingetrapt met slechts hier en daar
wat ademruimte in de vorm van een instrumentaal tussenstukje.
Typische black zou je zeggen, maar toch niet helemaal.
Voor luisteraars met een wat meer geoefend oor vallen er ook
invloeden van sludge, doom en zelfs een beetje industrial te
bespeuren. Het bezorgt de nummers een duidelijkere kop en staart,
wat melodie en structuur in de chaos.
Het album gaat van start met een nummer dat die originele invloeden
goed illustreert. ‘No Future’ wasemt een melancholische sfeer uit
door origineel gitaargebruik. Dit stukje muziek hecht zich zelfs na
één keer luisteren hardnekkig in de gedachten vast. Er komen veel
verrassende wendingen die de aandacht blijven opeisen. Jammer
genoeg is de start ook het beste stuk van de plaat. Steil bergaf
gaat het nooit, maar de trucjes die gebruikt worden om het geheel
spannend te houden, worden niet altijd fantastisch toegepast.
De intro’s worden te veel een vaste formule en bieden weinig
meerwaarde. De breaks zijn zo plots dat het niet altijd duidelijk
is of het nog om hetzelfde nummer gaat. ‘Dekapote’ is daar een goed
voorbeeld van. Het begint veelbelovend doordat er een verassend
nieuwe zangmethode gelast wordt tussen het op den duur monotone
gekrijs. Van lange duur is dat echter niet, en het nummer wordt
abrupt onderbroken door een vreemdsoortig tussenstuk. Voor de een
is dit fantastisch inventief, voor de ander eerder
enerverend.
De negende track, ‘…And the Stars Fell On’, krikt de positieve
indruk weer een stuk omhoog. Een sterk nummer zonder meer. Hier
wordt het geheugen nog eens opgefrist: Krieg is wel degelijk een
voortrekker van het blackmetalgenre in eigen land. Spijtig genoeg
houdt dit bescheiden hoogtepuntje er een eerder enerverend einde op
na. Het klinkt meer als kortsluiting in de versterker dan als een
muzikale bijdrage.
Als ‘The Isolationist’ op zijn geheel wordt beluisterd, is dit
allesbehalve een slechte plaat. Wij zouden zelfs durven zeggen dat
dit voor echte blackmetalfans een aanrader is. Ben je echter van
het selectieve soort dat hier en daar een plaatje uit de
black meepikt, dan kan je beter passen. Voor hen zal het
toch overwegend lang doorhakken er net iets te veel aan zijn. Er
wordt wel degelijk hier en daar iets totaal nieuws tussen gegooid,
maar het wringt vaker dan dat er een ‘wauw!’-gevoel volgt. Deze
mannen hebben lef om te experimenteren. De ideeën zijn er, nu de
uitwerking nog perfectioneren en dan hebben we er een topper bij.
