Het is bijzonder druk in de AB; de hal wordt bevolkt door tienermeisjes in hotpants, netkousen en knielaarzen. Niet verwonderlijk: de ietwat ranzige Ke$ha mag hier vanavond de grote zaal proberen in te pakken met haar vuilspuitende pop. Goddeau opteert voor iets meer stijl in de uitverkochte Club, waar de charmante Bethany Cosentino met haar groepje Best Coast ten dans speelt.
Weinig platen vormden dit jaar een betere soundtrack bij de zomer dan Best Coasts Crazy For You. Het Californische duo (dat live ondertussen werd uitgebreid met ex-Vivian Girls drumster Ali Koehler) stond op dat bijzonder korte album garant voor zonnige girl grouppop met een ruw randje, jengelende gitaren en eenvoudige maar wonderschoon galmende melodieën. Een mens zou voor minder naar de AB trekken om dat allemaal in levende lijve te aanschouwen.
Aanvankelijk lijkt het plaatje te kloppen: op de tonen van Frankie Valli’s “Can’t Take My Eyes Off Of You” (eerder weerklonken ook Martha Reeves en The Ronettes door de zaal) betreden Cosentino, bassist Bobb Bruno en Koehler het podium om daar “Bratty B” in te zetten, op plaat een van heerlijk jengelende backing vocals voorziene rocker. “Wel een beetje vals”, denken we bij de wooh-oohintro, maar het nummer schiet met zo’n rotvaart uit de startblokken dat er geen tijd is om stil te staan bij dat soort zaken. Ook in “Crazy For You” blijkt toonvastheid echter niet Best Coasts fort te zijn, en het anders zo sterke “Sun Was High (So Was I)” valt eveneens behoorlijk tegen. De zeurderige zang is hier eigenlijk gewoon vervelend, en ondanks het wat ruigere geluid dat dit optreden kenmerkt, mist het nummer de pit die er op plaat wel in zat. Bovendien lijkt het alsof de band er zelf ook niet bijster veel zin in heeft vanavond, ze staan er met z’n drieën behoorlijk ongeïnteresseerd bij.
In “Boyfriend” loopt het vervolgens helemaal mis: met gitaar, bas en drums wordt een Spectoriaanse wall of sound opgetrokken, en voor Cosentino is er geen doorkomen meer aan. Het blijft nog lang aanmodderen: tijdens het langgerekte refrein van “Our Deal” is het noorden compleet zoek, en het zal tot het raspende “Honey” duren vooraleer Best Coast ook maar een beetje weet te overtuigen. Echt goed wordt het pas bij “I Want To”, al blijft het ook daar naar adem happen in de slepende eerste twee minuten. De tempoversnelling en het gitaargerammel dat daarop volgt, werken echter wel. Cosentino raffelt haar tekst af, en daarmee valt alles toch nog even in de juiste plooi — ook tijdens het sprintje “Each And Everyday” horen we even het Best Coast waarvoor we gekomen zijn.
En daarmee is het na nauwelijks drie kwartier alweer voorbij: de drie irritante fans die Cosentino tijdens “When I’m With You” proberen te zoenen en de wel erg trage reactie van de security daarop waren er duidelijk te veel aan. Bisnummers zitten er niet meer in, en dat is — ondanks het voor twee derden erg makke concert — alsnog zonde. De band leek immers net de juiste toon gevonden te hebben die, gecombineerd met de nodige dosis vrouwelijke charme, Best Coasts ietwat eenvormige repertoire toch nog boeiend maakte. Kunnen we dan ook afspreken dat u zich volgende keer weer gewoon gedráágt op een concert?
