Roc-A-Fella Records, 2010
Ocharme, de maathemden en coltruien van Kanye West. Alsof de
nulmeridiaan nog niet genoeg door z’n reet liep, spuit het
verzamelde muziekjournaille nu zoveel wierook over z’n
nieuwe plaat dat z’n nek zowaar nog meer zal zwellen. Maar jackass
(hey, als Obama het zegt) of niet: wie een album als dit uitbrengt,
mag zichzelf gerust een halfgod wanen. Want jawel, ‘My Beautiful
Dark Twisted Fantasy’ is inderdaad een overdonderend magnum opus en
simpelweg een klein popmeesterwerkje. De plaat telt zelfs meer
diamanten dan Kanye’s gebit. Need we say more?
Het staat zo’n beetje gegrift in het collectieve geheugen: West
die op de MTV Video Music Awards 2009 de microfoon uit de handen
van Taylor Swift rukt en zich een ware fish dick toont met
te veel ego en te weinig zelfrelativering. Nog een geluk dat de man
zich met ‘The College Dropout’ en ‘Late Registration’ tot een
rijzende ster aan het hiphopfirmament had gekroond. Zelfs mensen
met een vergevorderde vorm van tinnitus konden namelijk niet naast
’s mans goede producersoor en z’n neus voor rake samples luisteren.
Het minder voor de hand liggende ‘808s & Heartbreak’ dat erop
volgde lijkt nu weinig meer dan een schijnmanoeuvre om iedereen van
z’n sokken te blazen met deze plaat. Want zelden hebben we een
album gehoord waar meer ambitie van spat als ‘My Beautiful Dark
Twisted Fantasy’!
Die ambitie resulteert in een album dat sierlijk koorddanst op
de grens tussen avontuur en mainstreampop, tussen experiment en
instant toegankelijkheid. U wilt bewijzen? Dan hoeft u niet verder
te kijken dan ‘Runaway’ (het pièce de résistance van de
plaat), een 9 minuten durende rollercoaster die begint met wat
kinderlijk eenvoudige pianonoten, maar al snel vervelt tot een
moddervette en monumentale hiphopkroniek. Ook het lang uitgesponnen
‘Monster’ verveelt geen nanoseconde. Meer dan een excuus om met z’n
vriendenkring te pochen (Bon Iver, Jay-Z, iemand?) is
het gewoon een retestrakke hiphoptrack waarin vooral Nicki Minaj de
show steelt met de snedigste rhymes van de plaat.
En zo is het geheel steevast meer dan de som der delen op ‘My
Beautiful Dark Twisted Fantasy’. Zo laat The RZA het glorieuze
refrein van opener ‘Dark Fantasy’ heerlijk uit de boxen knallen,
schittert John Legend in ‘Blame Game’ en tillen KiD CuDi &
Raekwon het iets mindere ‘Gorgeous’ toch nog naar een behoorlijk
niveau. Enkel de girl power in ‘All Of The Lights’ valt wat mager
uit, ondanks de aanwezigheid van Elton John. Maar hey, als u de
gsm-nummers van Rihanna, Alicia Keys, Fergie en
La Roux hebt,
nodigt u die toch ook gewoon uit, niet?
Of er minpuntjes zijn? ‘Lost In The World’ is eigenlijk niets
meer dan een remix van Bon Ivers ‘Woods’, maar of de gemiddelde
indiekid op z’n tenen zal getrapt zijn, is maar de vraag.
Want West zet het nummer gaandeweg steeds meer naar z’n hand en
boetseert er een onweerstaanbare popsong mee. Eigenlijk heeft enkel
het al vermelde ‘Gorgeous’ iets te weinig vlees aan de botten
kleven, maar wie de stevige fond van synths en cello’s in
‘So Appalled’ degusteert, heeft die mantel der liefde zo
bovengehaald.
Is Kanye West met deze plaat nu de nieuwe King Of Pop? Dat is
misschien wat overdreven, maar de man is zeker een waardige
troonpretendent. West heeft namelijk minstens evenveel talent als
megalomane trekjes en z’n tomeloze ambitie is dan ook het kloppende
hart van deze popclassic. Can we get much higher?, vragen
onder meer Bon Iver en Nicki Minaj zich af in ‘Dark Fantasy’. Met
een plaat als deze in de mouw lijkt voor Kanye West the
sky alvast the limit.
