Het Duitse staalplatencollectief Einstürzende Neubauten bestaat dertig jaar en dat vraagt om een feestje. Maar liever dan het te vieren in thuisstad Berlijn, trekt de groep naar Brussel en meer bepaald naar de AB waar hij een bijzonder goede band mee lijkt te hebben.
{image}
Op 20 november staat een (lange) reguliere set op het programma, vandaag werd lang op voorhand aangekondigd als de “experimentele” avond gericht op de fans die de band al decennia volgen. Oorspronkelijk heette het zelfs dat oud en obscuur werk op het programma zou staan maar naarmate de dag dichter bij kwam, bleek daar steeds minder sprake van te zijn: de band zelf zou een klein uurtje spelen waarna individuele groepsleden hun eigen ding zouden voorstellen.
Iets na achten start Einstürzende Neubauten de avond met een uitstekende versie van “Sonnenbarke” uit Silence Is Sexy, waarmee meteen de stelling dat obscuur of oud werk aan bod zou komen, weerlegd wordt. Ook een magistrale “Seele Brennt” (Halbermensch) duikt geregeld op in de liveset zodat het wachten is op het meer dan dertig minuten durende “Grosses Grundstück” om een song te horen die niet traditiegetrouw gespeeld wordt. In embryonale vorm dook de song al eerder op tijdens shows (zo ook op de live-cd 09-15-200, Brussels).
Het nummer omvat alles waarvoor Einstürzende Neubauten de laatste jaren bekend is geworden: er wordt met hard en zacht gespeeld, het schrootafval is niet langer een ontregelende factor en er mag zelfs (meerstemmig) gezongen worden. Het nummer maakt ook duidelijk hoe ”regulier” Einstürzende Neubauten wel niet geworden is. Op oude videobeelden staan jonge, hongerige wolven die het hele muziekwezen onderuit halen met hun anarchistische en destructieve visie, waar deze avond op het podium gerespecteerde en gewaardeerde muzikanten/performers staan. Zelfs het als bisnummer gebrachte “Sand” (eveneens uit Halbermensch) weet in al zijn pracht niet meer zo anders te klinken dan het origineel van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra.
Zelfs het als bisnummer gebrachte “Sand” (eveneens uit Halbermensch) klinkt in al zijn pracht niet zo anders dan het origineel van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra. En hoewel er weinig valt af te dingen op het optreden — Blixa Bargeld blijft een geboren performer terwijl de band rond hem bestaat uit rasmuzikanten die perfect weten hoe ze de songs moeten brengen –, is het wel jammer dat van de oorspronkelijke belofte zo weinig standhoudt. Wie hoopte een glimp op te vangen van de jongen “Neubauten” is er aan voor de moeite, dit is een voorsmaakje van dag twee.
Ook de volgende twee delen weten weinig soelaas te brengen. Het experimentele theaterstuk “Die Körper Ohne Uns” van Abraham Urtado speelde vorig jaar al in Brussel en richt zich in de eerste plaats tot een theaterpubliek. En daar wringt het schoentje want wie niet vooraan in de zaal staat, mist zowat drie vierde van het hele stuk, terwijl de muziek van Jochen Arbeit (die gekleed loopt als een personage uit een neowestern) te ondersteunend is om op zichzelf te staan. Het stuk lijkt zijn merites te hebben maar de vraag is maar of het voor dit publiek en in deze setting (een concertzaal) een meerwaarde vormt.
Hetzelfde geldt ook voor N.U. Unruhs “Beating The Drum” dat de facto betekent dat het podium volgestouwd wordt met installaties waarop trommels en cimbalen gemonteerd zijn (er staan ook enkele in de zaal) waarna het publiek deze mag bespelen terwijl videobeelden van drummers op de achtergrond geprojecteerd worden. Door de speakers weerklinken sterk op drums leunende songs die grotendeels overstemd worden door het beukende publiek. Ook hier geldt dat het stuk als “performance” intrigerend is en dankzij de vele “drummers” zelfs een transcenderend, tribaal gevoel opwekt, maar het zou niet dezelfde waarde mogen hebben als het optreden zelf.
De eerste dag van Einstürzende Neubautens bestaan blijft een beetje dubieus. De belofte van “iets anders” te brengen heeft standgehouden maar tezelfdertijd lijkt het ook een gemakzuchtige oplossing te zijn. Onder het vlaggenschip van de band kunnen twee leden hun eigen ding doen maar om dat echt te laten werken, zou de moedergroep zelf toch iets meer uit zijn schulp moeten komen. Maar ach, deze avond is uiteindelijk niet meer dan een voorproevertje; een “folietje” voor het echte werk begint, morgen.
