I Like Records, 2010.
De prijs voor de vreemdst gespelde artiestennaam sleepte
iLiKETRAiNS reeds lang geleden in de wacht, met hun tweede
langspeler prijkt nu ook een driesterrenrecensie in hun
trofeeënkast. ‘He Who Saw the Deep’, zo heet het prijsbeest, klinkt
volwassener en melodieuzer dan voorganger ‘Elegies to Lessons
Learnt‘ en debuut-ep ‘Progress/Reform’. Doorleefde bassen en
enthousiaste drumslagen zijn terug te vinden op de schijf, maar
tussen de donkere postrockgalm door ook een bakermat aan hoop.
Het zijn alvast graag geziene gasten op Belgische bodem, dit
quatrumviraat uit Leeds. Getuige daarvan zijn hun passages op
Dourfestival, het Brugse Music in Mind en ga zo nog
maar even door. Ondergetekende heeft het geluk gehad hen te
aanschouwen in het voorprogramma van Editors vorig jaar, en kon met
volle overtuiging bevestigen dat de hoofdact zijn voorprogramma
haast niet meer kon overtreffen.
Dankzij een hartverscheurende opbouw naar een climax,
aanzwellende gitaren en rake bassnaren incluis, spannen de
begeesterde optredens van iLiKETRAiNS al een klein half decennium
de kroon in het Britse postrocklandschap. En indien u niet dezelfde
mening toegedaan bent, volstaat het vast ‘He Who Saw the Deep’ één
luisterbeurt te gunnen en u volledig te laten betoveren.
Herinneringen uit ver vervlogen tijden worden opgehaald tijdens
opener ‘When We Were Kings’. Hiermee wordt de schoonheid van
nostalgie nogmaals bewezen. Maar waar nostalgie idealiter verhuld
wordt in een donkere laag zwartgallige smart, horen we hier een
iLiKETRAiNS dat een nieuwe route inslaat en richting up-tempo
klaagzangen evolueert. Onbetwistbaar aanlokkelijk is dan ook zijn
opvolger, ‘A Father’s Son’, waar hoop voorhanden is als ware het
dagelijks brood. Een primeur toch wel, nooit eerder klonk
iLiKETRAiNS zo optimistisch en, jawel, zelfs zo vrolijk als tijdens
hun muzikale vluchtpogingen richting een thuis, want: “home is
where the heart is”.
Met ‘We Saw the Deep’ is het evenwel kortstondig gedaan met de
instant vrolijkheid en opwekkende indiepaden die iLiKETRAiNS even
placht te bewandelen. Het is luisteren met ingehouden adem naar de
dreigende vocals. Niet lang na ‘We Saw the Deep’ valt ons het
beklemmende ‘Progress Is A Snake’ te beurt. Van vreugde is er
intussen al helemaal geen sprake meer, wel kunnen we met open mond
luisteren naar het onvervalste hoogtepunt op deze plaat. ‘Progress
Is A Snake’ kruipt tot diep onder je huid zonder uitweg, tenzij dan
“if we all pray hard enough and keep our noses clean, we’ll all be
safe”. ‘These Feet of Clay’ zwelt vervolgens aan als een ware
oorlogsmars om evenwel melodieus te ontketenen from the lion’s
den, waar onze schaduwen volgens de lyrics fonkelen in het
vuur.
Vurig is deze opvolger van ‘Elegies to Lessons Learnt’ alleszins
allerminst, immer prachtig des te meer. In eerste single ‘Sea of
Regrets’ klinkt een serene gemoedsrust tussen de inktzwarte
melancholie door, om vervolgens het tempo op te krikken en tot een
totale climax te komen met de woorden “this is everything I hoped
it would be”.
‘He Who Saw the Deep’ brengt muziek om in te kaderen, om op te
leggen bij een knetterend haardvuur op een winternacht. De
bedwelmende postrock van iLiKETRAiNS dient ertoe je compleet te
verliezen in melodieën en harmonieën, en dat is exact wat ‘Sirens’
tijdens talloze luisterbeurten met je doet. Wanhoop wordt opnieuw
het credo. Zo kennen we de jongens uit Leeds dan ook het best,
nachtelijk pessimisme vertaald naar een muzikaal epos als
vanouds.
Het einde van deze plaat kabbelt echter een eind ver weg. Zo is
om te beginnen ‘Broken Bones’ wel het tegengestelde van memorabel.
‘A Divorce Before Marriage’ valt best nog wel te smaken om de
schoonheid van zijn stemmingswisselingen, maar afsluiter ‘Doves’
klinkt helemaal nergens naar. Het opzet van het nummer was vast wel
goed bedoeld, maar het steeds luider wordende gezoem op de
achtergrond blijkt allesbehalve een meerwaarde te zijn. De slottoon
van ‘He Who Saw the Deep’ is ronduit weerzinwekkend. Een domper op
de feestvreugde zou je kunnen zeggen, al zijn platen van
iLiKETRAiNS niet meteen als partyschijven te bestempelen. Eerder
als harmonieus muzikaal gezelschap in een herfst- of
winterlandschap, dat op tijd en stond voor de nodige
goosebumps zorgt.
‘He Who Saw the Deep’ is een kruising geworden van oude
inspiratiebronnen en nieuwe inzichten, een formule die grotendeels
een subliem resultaat blijkt op te leveren. De vers bewandelde
paden mogen dan als ietwat toegankelijker bestempeld worden,
iLiKETRAiNS zal nooit garant staan voor easy listening en dit houdt
juist hun intrinsieke kwaliteit in. Alleszins hebben ze hun
doelstelling van hun allereerste ep mooi bereikt: dit is
‘Progress/Reform’ op zijn best.
