Zo overtuigend als Paramount Styles met zijn debuut uit de hoek kwam, zo middle of the road is de opvolger. Heaven’s Alright bundelt nummers die weliswaar verraden dat Scott McCloud zijn vak als songschrijver kent, maar de bezieling missen die je onderhand van de man verwacht.
Twee jaar geleden verraste Scott McCloud van Girls Against Boys met het ingetogen Failure American Style, een semi-akoestische, semi-soloplaat die onder de noemer Paramount Styles uitgebracht werd. Na enkele intense concerten in het STUK en de Muziekodroom waren we verkocht. De verhalende nummers waren doorleefd zonder melig te worden en krachtig zonder dat de volumeknop opengedraaid moest worden. Een mooie collectie songs, kortom.
Die schreeuwde om meer, en dat is wat we nu krijgen. En zoals dat zo vaak gaat bij iets waar je enorm hard naar verlangd hebt, loert de ontgoocheling om de hoek.
Niet dat McCloud zich plots van zijn meest gemakzuchtige kant heeft laten zien en snelsnel een opvolger in elkaar gedraaid heeft. Ook Heaven’s Alright baadt in het vakmanschap en is een van die platen die er prat op kunnen gaan dat ze geen enkel echt slecht nummer onder de leden hebben. Maar om de een of andere reden pakt het ditmaal niet. Wanneer McCloud in het gelijknamige nummer zingt ‘Desire is not enough’, dan klinkt het alsof hij zelf niet zo zeker is van zijn woorden. Of ligt het misschien aan de saaie drumpartijen en clichégitaarlicks die het nummer een 80’s-kitchrand geven? Tijdens “Give Us Some Time” speelt Paramount Styles dan weer iets te opvallend leentjebuur bij zichzelf, met een akoestische rif die zo van Failure American Style geplukt lijkt.
Dan liever de subtiele beats van The Greatest of de poging tot weemoed van nummers als Amsterdam Again of The Girls Of Prague. Waarmee we er langzaam maar zeker lijken te komen, getuige Steal Your Life, het meest verstilde nummer van de plaat, dat niet veel meer nodig heeft dan een intrigerend pianomotiefje en McClouds stem die eindelijk ten volle als troef uitgespeeld wordt.
Het is echter pas in tijdens afsluiter “Come To Where You Are” dat Paramount Styles de overtuigingskracht van twee jaar geleden teruggevonden lijkt te hebben, al moet daar volledigheidshalve aan toegevoegd worden dat het nummer opgenomen werd tijdens het concert dat de band begin 2009 in Leuven gaf.
Met Heaven’s Alright heeft Paramount Styles een moeilijke tweede uitgebracht. Op zowat elk nummer valt wel iets aan te merken en in zijn geheel moet de plaat onderdoen voor zijn voorganger, maar toch. Toch is Heaven’s Alright een plaat die niet weggelegd kan worden. Ondanks al zijn gebreken, blijft het een album dat intrigeert en misschien, hopelijk, ooit zijn momenteel nog verborgen schoonheid in volle glorie openbaart.
