Een ouder geworden bebrilde grijsaard staart met zijn donkere ogen
recht naar ons toe. Eric Clapton waadt stilaan in de herfst van
zijn leven, maar ziet er op de cover van ‘Clapton’ bijzonder
levenslustig uit. Het is nochtans een bewogen leven geweest, met
veel hoogtes – de grote successen met Cream en later als
soloartiest – en laagtes – een drankprobleem en het overlijden van
zijn zoon.
De afgelopen tien jaar is het bijzonder stil geweest rond de
Slowhand (zijn bekende bijnaam): enkele collaboraties met
grote namen zoals B.B. King en J.J. Cale en voor de rest nog een
paar soloalbums die vrij geruisloos (al is dat bij Clapton altijd
relatief) zijn trouwe schare fans hebben bereikt. Voor zijn laatste
megasucces is het al terugkeren naar 1994 met ‘From the Cradle’,
een bluesalbum dat vooral bestaat uit herinterpretaties van
klassiekers. De gitarist heeft de voorbije jaren vooral verder
gesleuteld aan een nieuwe muziekstijl. De uitgepuurde en treffende
gitaarsolo’s, kenmerkend voor de periode met Cream, zijn verdwenen,
maar op het nieuwe ‘Clapton’ is die leegte ingevuld met uitstekende
arrangementen en beminnelijke teksten.
Er zit een rare kronkel in ‘Travelin’ Alone’, het broeierige nummer
dat het nieuwe album opent. Een spitsvondige gitaarriedel die de
luisteraar met een direct gevoel omklemt. Flarden van een
organ doorschijnen tussen de melodielijnen van een
charismatisch klinkende Clapton. “Nobody knows my trouble, but the
dear Lord above”. Deze gevoelsoprispende bluesrock, een
sfeerjuweeltje voor zonderlingen, belooft alvast veel goeds.
Eric Clapton lijkt op het nieuwe album welbewust te zijn van een
nieuwe fase in zijn leven. Het tempo is strak maar nooit te
hardlopend. Zijn stem klinkt rijper en warmer dan weleer, en de
songteksten bevatten veel verwijzingen naar de herfst van het leven
(let op de vele verwijzingen naar de “judgment day”): “St. Peter,
won’t you open the door” (‘Rockin’ Chair’). Ouderdom heeft voor
Clapton niet enkel reminiscenties maar vooral goede muziek met zich
meegebracht.
De ongeziene zuiverheid van het gitaarspel, de serene arrangementen
en de weltschmertz in de teksten maakt van ‘Clapton’ een
oertraditioneel bluesalbum. Er zit een zekere hunkering naar
berusting in de muziek (‘River Runs Deep’). Een weemoedige klacht
tegen een sociale wantoestand, een jammerlijk betreuren van een
stuk gelopen relatie; bij die veelheid aan gevoelens werpt er zich
nooit een grote verheffing of uitbundige reactie op.
‘Clapton’ zal vooral de liefhebbers van perfect gebalanceerde songs
aanspreken. De instrumenten zijn zorgvuldig geselecteerd en de
subtiele en transparante weerklank van de muziek is om op te
peuzelen. ‘How Deep is the Ocean’ is zo’n voorbeeld van perfect
uitgekiende arrangementen: het gebruik van de piano, gitaar en
strijkers is beperkt maar geeft de uitstekende teksten van Clapton
meer overtuigingskracht.
Het serieuze discours van de inhoudelijke teksten wordt soms
afgewisseld met een luchtig overgangsnummer (‘My Very Good Friend
the Milkman’ en ‘When Somebody Thinks You’re Wonderful)’. De grote
mate van zelfrelativering houden de luisterervaring zeer aangenaam
en ook hier klinkt Clapton op zijn best: de man heeft naast twee
goddelijke handen ook een bijzonder charismatisch stemgeluid.
Klamme handjes zult u waarschijnlijk krijgen van het onverslijtbaar
sterke ‘Can’t Hold Out Much Longer’. Een oerklassieke
bluesvertolking waarvan de uitwerking tintelingen over het
volledige lichaam geeft. Het gitaarspel van Clapton blijft sober en
zuinig maar wekt steeds het juiste sentiment op (‘Hard Times Blues’
en ‘Rolling and Tumbling’). ‘Clapton’ staat of valt niet met één
geniale gitaarriff of plotse ingeving… het gehele album is van
hoog niveau.
Dat er in Clapton meer schuilt dan enkel een goed gitarist, bewijst
het afsluitende ‘Autumn Leaves’. Een feëeriek hoogtepunt met zachte
mijmeringen over het vallen van bladeren en het verstrijken van de
tijd. Elvis
Costello zou het niet beter kunnen.
‘Clapton’ blinkt uit in berusting en bescheidenheid. Een ouder
wordende muzikant die terugblikt op zijn leven en die impressies
aan elkaar verbindt met oorverdovende schoonheid. Een album om
verliefd op te worden en nog lang te koesteren. Clapton is God
(again)
