Technogoden en muziek voor films uit een ver verleden: Jeff Mills maakte al een alternatieve soundtrack voor Fritz Langs “Metropolis”, Ricardo Villalobos deed het voor de experimentele documentairefilm “Berlin – Die Sinfonie der Großstadt” en dit keer was technopionier Robert Hood aan zet. Op het conceptalbum Omega, gebaseerd op een scifi-film uit de seventies, spreidt de peetvader van de minimal zijn weergaloos vakmanschap tentoon.
Was de Muziekgeschiedenis van Detroit een bevallige sollicitante, dan oogt haar cv bijzonder indrukwekkend: bekend is Motor City voor zijn gospelcoryfeeën, jazzmuzikanten en popiconen (Madonna groeide op in de buurt van Detroit en zette er haar eerste danspasjes) en soul en R&B kwamen er tot bloei (Motown Records, Fortune Records, Aretha “The Queen Of Soul” Franklin). Rock ’n roll-grootheden (van Bill ‘Rock Around The Clock’ Haley, Del ‘Runaway’ Shannon, MC5, Iggy and the Stooges en Alice Cooper tot The White Stripes) zetten de grootstad in Michigan verder op de muzikale kaart en inventieve hardcore punkers en hip hoppers (thuishaven van Eminem en de veel te vroeg heengegane J Dilla) struikelen er over elkaar. Ook de wieg van de techno staat in Detroit en Robert Hood stond mede aan de doopvont.
Hood, samen met Jeff Mills en “Mad” Mike Banks ook bekend als oprichter van het legendarische en invloedrijke Underground Resistance-label, kwam vorig jaar nog met de re-release van de minimalbom Minimal Nation uit 1994 op de proppen maar liet zich nu voor het album Omega inspireren door een van zijn lievelingsfilms: “The Omega Man”. De film zelf — na een grootschalige biologische oorlog worden enkele overlevenden in Los Angeles door moordzuchtige albino mutanten belaagd — is een ietwat vergeten en in het licht van dit tijdsgewricht vrij lachwekkende SF-flick uit 1971 met Charlton Heston in de hoofdrol, in zijn nadagen een enigermate verwarde, met geweren zwaaiende reactionair die twee jaar geleden definitief in de nevelen van Alzheimer opging. En yep, de filmnerd in u weet dat een remake van “The Omega Man” volgde als het Will Smith-vehikel “I Am Legend”. De teloorgang van de mensheid als thema dus en Hood zelf is ook niet bepaald een vrolijke frans: “It’s definitely metaphoric and if we don’t heed the signs, this is where we’ll end up. We live in a society where we just consume. We just take.” liet hij optekenen.
“War in the streets / how much faith can one man have / living in solitude?”: de met benauwende hi-hats doordesemde parlandotrack “Alpha (The Beginning)” leidt het album in, naadloos voortvloeiend in het onderhuids dreigende “The Plague (Cleansing Maneuvers)” dat van een introspectief, bevreemdend en dromerig ambientgeluid naar mechanische Terminatorbleeps overgaat. Na het spervuur van apocalyptische soundscapes wordt Omega een spetterende belevenis: Hood vuurt zijn rauwe beats en potige en spartaanse minimal met een klinische precisie en een superieure timing af en vervaardigt in een bui van ongebreidelde creativiteit ontaarde dansvloerkillers, daarbij de paranoïde en desolate sfeer die de film uitademt alle eer bewijzend. Omega bevat van alle franjes ontdane en tot de naakte essentie gestripte techno, een plaat waarop alles klopt.
Even de favorieten aanstippen: “War In The Streets” is een krankzinnig goed nummer dat bij momenten klinkt als een zwerm flippende bijen die de luisteraar in een kolk van verstandsverbijstering lijken op te slokken. De woeste, hoekige dreun “Alpha” komt aan als een kurkdroge, onmogelijk te pareren stomp in het middenrif en danceclub materiaal zonder weerga is het verontrustende en ontoombare “Omega (End Times)” met afwisselend vervaarlijk stotende, opzwepende en hypnotiserende synths en een betoverende crescendo-opbouw als smaakmakers. Het spannende, militaristisch aandoende “Towns That Disappeared Completely”, ondersteund door een acid baslijntje, evoceert een postapocalyptische wereld en bezint eveneens op het economische kerkhof waarin Detroit, na de recente opdoffer “kredietcrisis” genaamd, is getransformeerd.
Getoonzette paranoia, aliënatie, eenzaamheid en wanhoop met hier en daar een sprankeltje hoop. Niet geheel koud en troosteloos dus? “Pure seks, dat hitsige discoritme”, beweerde een vriendin na beluistering van “Think Fast” en — toegegeven — na het nuttigen van een meer dan royale portie weed. Apestonede vriendinnen moet men – voor de goede vrede — altijd gelijk geven.
Een van de beste futuristische actieprenten aller tijden is het ultragewelddadige pareltje van Paul Verhoeven, “RoboCop”, zich afspelend in een door God en klein Pierke verlaten Detroit dat in de graaierige klauwen van neoliberaal uitschot en multinationals is gevallen. Laat Hood daar ook maar eens een vernieuwde en pittige soundtrack van maken. Maar ondertussen: Omega is een lichtjes fantastische plaat, waarvoor hulde!
