Op papier is het de meest onwaarschijnlijke Main Stagegroep ter wereld: vijf man die er uit zien als die anonieme kantoorslaaf op de trein naar Brussel, ’s ochtends vroeg en muziek die op het eerste gehoor een beetje zeurderig klinkt, en slechts op het tweede gehoor genadeloos en langzaam — even traag als de groep zijn naam vestigde — onder je huid kruipt. En toch overtuigde The National.
Het is nochtans geen setting voor een groep die van mistroostigheid en subtiele onrust zijn handelsmerk heeft gemaakt. Het daglicht en de grote open ruimte past de groep als iets groots en ongemakkelijks (U zucht, maar geloof ons: soms zijn de metaforen op, en die van Demis Roussos hadden we al eens gehad), en het duurt dan ook even vooraleer de vlam in de pan slaat.
The National maakt eigenlijk rock voor oude venten met een dreigende midlifecrisis, en heeft van de sluipende twijfel van de thirtysomething zijn unique selling proposition gemaakt. Duister en bezwerend, is het, met frontman Matt Berninger die opnieuw zijn woelige zelf is, terwijl de band rond hem de teugels strak in de hand houdt. Aangevuld met twee blazers wordt gekozen voor een subtiele inkleuring van de songs.
“Anyone’s Ghost” opent nog wat aarzelend en ook de schreeuw in “Mistaken For Strangers” klinkt nog te geforceerd, maar gaandeweg — naarmate Berninger zoals gewoonlijk meer wijn consumeert — groeit de intensiteit. “Squalor Victoria” is het eerste moment waarop de man zijn machtige bariton laat overgaan in een manische geschreeuwde mantra. Dan hebben we al — vroeg! — radiohit “Bloodbuzz Ohio” gehad en de pendelaarsblues “Mistaken For Strangers”: een brok in noten verpakte frustratie.
In de finale vindt the National helemaal het niveau van zijn zaalconcerten. In “Abel” en “Mr. November” gaat de frontman als gewoonlijk helemaal loos, maar het is “Fake Empire” dat de triomf bevestigt. Die bezwerend piano, die haperende drum — sowieso het geheime ingrediënt in de Nationalsoep –, en dan Berningers croon; hier is een hymne geboren; het lijflied van elke dertiger die het allemaal ook niet meer weet soms. Geef het nog een plaat en The National is een headliner. Wereldgroep.
