Electrohasch Schallplatten, 2010.
Legacy is de vijfde langspeler van Hypnos 69, één van de betere
Belgische muzikale exportproducten. Misschien wel het beste, puur
muzikaal dan, want commerciële toppen zal deze eigenzinnige
psychedelische progrock wel nooit scheren. Interesseert de band
waarschijnlijk ook geen moer, anders zet je nooit twee nummers van
meer dan een kwartier op je album.
Wel een beetje spijtig is dat ze ook zo weinig artistieke erkenning
schijnen te krijgen in ons land. ’t is nochtans niet zo moeilijk om
deze band goed te vinden en dat van de daken te schreeuwen. Luister
een keer aandachtig naar ‘Legacy’ of ‘The Eclectic Measure’, het
vorige album, en woon dan een optreden bij, je zal verkocht en
verknocht zijn, dat kan niet anders.
Dit is een viertal uitmuntende spelers die het avontuur van
seventies prog en free jazz koppelen aan de groove en de
gedrevenheid van (stoner)rock, en dat dan vaak nog met de tonen en
sferen van de beter ambient eroverheen. Hypnos 69 houdt niet erg
van platgetreden paadjes, maar wel van dynamiek en emotie, dingen
die niet mogen ontbreken als je een plaatje van meer dan 70 minuten
gaat maken.
De eerste track van ‘Legacy’, ‘Requiem(For a Dying Creed)’, begint
met een drumroffeltje en een partijtje uptempo boogie, met daarbij
een swingende bas een gezellig gonzend orgeltje. Een nummer van
bijna achttien minuten kan natuurlijk niet heel de tijd hetzelfde
tempo vasthouden, en wanneer Steve Houtmeyers zijn gitaar even het
zwijgen oplegt om zijn stem een kans te geven nemen ook de toetsen
en de effecten al mee het voorplan. Gitaren komen er nog genoeg, er
zit meer dan één prachtige solo in dit nummer en vooral die op het
einde is kippenvel.
Voorheen werden we al getrakteerd op bucolische tafereeltjes met
fluit zowaar, en (vanzelfsprekend) een groovy jazzy passage met
veel ruimte voor de blazers van Steven Marx. Tijdens die soort
momenten valt ook steeds weer op hoe geweldig de ritmesectie (Tom
Vanlaer op bas en Dave Houtmeyers op drums) van dit kwartet speelt:
strak, zonder elektronische hulpmiddelen, perfect op elkaar
afgesteld en inventief. Deze gasten leggen een stevige basis maar
maken de muziek tegelijkertijd nog spannender.
Na ‘Requiem’ volgen ‘An Aerial Architecht’ en ‘My Journey to the
Stars’. Dat eerste is wat lichtvoetiger en drijft op een redelijk
swingende combi riff van sax en gitaar. Middenin creëren
ze een behoorlijk psychedelisch intermezzo door allerlei
caleidoscopische laagjes van fx, sax, gitaar en synth over
elkaar heen te leggen. ‘My Journey…’ is een dromerig, rustiger
nummer waarin we de fluit weer terughoren. Naar het einde toe wordt
het toch wat zwaarder en lijken we de aardse weidelandschappen te
verruilen voor de weidse uitgestrektheid van het universum.
Nog rustiger en grotendeels akoestisch is ‘The Sad Destiny We
Lament’. Toch hangt ook hier steeds een dreigende schemering vlak
onder de horizon. Het instrumentarium lijkt misschien wel wat op
dat van een doorsnee funkband, vrolijk is de muziek van Hypnos 69
meestal niet. Emotioneel of bedachtzaam, dat wel.
De tweede helft van de plaat gaat door op hetzelfde elan. ‘The
Empty Hourglass’ is hypnotiserend, spacey met het ene
moment een pompend drum&bas ritme en moment daarop ambient
dromerijen. ‘Jerusalem’ is het meest “gesloten” nummer van de
plaat. Het roept beelden op van slangenbezweerders en gesluierde
vrouwen, de gitaren bouwen op naar iets, worden nadrukkelijker maar
geven hun boodschap nooit echt prijs.
‘Legacy’ sluit af met ‘The Great Work’. Kan het toepasselijker voor
een nummer van 18 minuten? Om dit werkstuk te beschrijven zou ik
meer woorden nodig hebben dan al gebruikt zijn. Of zou het net zijn
dat woorden me tekort schieten? Het is een rollercoaster, niet
zozeer een synthese als wel een nieuwe dimensie in het geluid van
Hypnos 69.
Hypnos 69 zijn meesters in het scheppen van sfeer en dynamiek, en
dat met een erg uitgebreid arsenaal aan vintage instrumenten.
Tempoveranderingen komen steeds op het juiste moment en “dirigent”
Steve Houtmeyers weet zelfs in de langste composities nog kleine
accenten te stoppen die de luisteraar verrassen. Ondanks de erg
gelaagde composities blijft de klank erg naturel, warm en
toegankelijk. Deze plaat neemt je zachtjes bij de hand, kijkt eens
diep in je ogen en neemt je dan zonder dwang mee op een erg bewogen
reis. Maar waarom zou je niet mee willen, die 72 minuten vliegen
keer op keer voorbij. Een superplaat, die waarschijnlijk zelfs nog
beter wordt met de jaren.
