De sterke affiche van deze editie van Les Nuits Botanique liegt er duidelijk niet om. Meerdere (deels overlappende) publiekstrekkers treden op dezelfde dag op, waarbij het aloude gezegde om van de nood een deugd te maken maar meteen in de praktijk wordt omgezet door zomaar voor twee headliners te kiezen.
CocoRosie mag vandaag dan wel afsluiten, Efterklang kan bezwaarlijk als zomaar een voorprogramma beschouwd worden. Het Deense combo kan in België op aardig wat aandacht rekenen en heeft daarenboven met Magic Chairs opnieuw een knap album afgeleverd, eentje dat — hoe kan het anders — een niet te onderschatten jaren tachtig invloed heeft. Na een lange aanloop met uitsluitend nieuwe nummers (onder andere “ Full Moon” en “I Was Playing Drums”) besluit de groep enkele oudere songs te brengen. “Step Aside” (uit debuut Tripper) wordt in een volledig verduisterde zaal gebracht, in tegenstelling tot de songs uit Parade (onder meer “Caravans”).
Opvallend genoeg breken deze songs de set doordat ze — hoewel ze duidelijk Efterklang-songs zijn — in een ander universum bestaan dan pakweg “Modern Drift” of “Alike”. Want hoewel samenzang en dromerige ondertonen doorheen alle songs en platen aanwezig zijn, hebben ze elk een eigen onderscheiden geluid. Het epische van Parade botst gewoon met het poppier geluid van de laatste plaat waardoor zelfs een knappe versie van “Cutting Ice To Snow” een wat valse eindnoot wordt. Het is jammer dat Efterklang er op die manier niet in slaagt een afgerond verhaal te vertellen, en zo afbreuk doet aan wat zonder meer als een uitstekend optreden bestempeld kan worden.
Het is een val waar CocoRosie duidelijk niet intrapt. De collagefolk van de zusters Casady mag dan wel op elk album andere accenten leggen, de ondergrond blijft wel degelijk hetzelfde. En dus mag het geen verrassing heten dat de oudere songs (“Animals”, “Black Poppies”) zich moeiteloos tussen de nieuwe nummers weten te plaatsen zonder dat de sfeer van het optreden ooit doorbroken wordt. Een belangrijke rol hierbij spelen uiteraard de zussen zelf. Waar ze zich in het verleden vooral en graag lieten voorstaan op hun excentrieke en dus moeilijke karakter, valt ditmaal vooral hun professionalisme op. Zelfs notoir dwarsligger Bianca (gekend om haar oude vrouwtjesgekraak) verhult niet langer dat ze een fraaie zangstem heeft.
Van de oude band lijkt enkel beatboxer Tez overgebleven, terwijl nieuwe aanwinst Gael Rakotondrabe vanachter zijn in een hoekje gedrumde piano de set weet te domineren. Veel meer dan de bij momenten onnodig invallende Tez (wel een sterrol in “Hopscotch”) weet Rakotondrabes pianospel op meerdere songs een stempel te drukken, niet verwonderlijk in de wetenschap dat zowat geheel Grey Oceans aan bod komt (“Trinity’s Crying” zit er jammer genoeg niet bij). Maar bovenal blijven het uiteraard de zussen zelf die de touwtjes stevig in handen houden, met Sierra in een duidelijke sterrol.
Niet alleen neemt ze op het gros van de songs (mee) de vocalen voor zich, ze zoekt ook veel meer dan haar zus het spotlicht op en laat ze graag de reikwijdte van haar stem horen, zoals bij de uitvoering van Menottis “Black Swan”. Toch mag noch kan de rol van Bianca onderschat worden, zo is het wel degelijk zij die oudere songs als “Bear Hides and Buffalo” en “K-Hole” vorm geeft, evenals het jammer genoeg niet uitgebrachte “Fatherhood”. Was in het verleden het verschil in zangstem tussen beide zussen opvallend te noemen, dan maakt een eigenzinnige versie van “Rainbowarriors” duidelijk dat Bianca ook zonder operascholing haar mannetje weet te staan.
Bij het verschijnen van het debuut La Maison De Mon Rêve (dat deze avond niet aan bod komt) was het nog geloofwaardig om CocoRosie als “eeuwige kinderen” te zien, maar de duidelijke marsrichting alsook de professionaliteit waarmee beide zusters hun shows verzorgen, maken diets dat ze perfect weten waarmee ze bezig zijn. Wie een meer dan twee uur durende show kan brengen waarbij het zwaartepunt ligt op de recent verschenen plaat en nieuwe, onbekende songs zonder publiekslievelingen als “Japan” of “Beautiful Boyz” te brengen, is allesbehalve wereldvreemd. CocoRosie weet net als Efterklang perfect hoe een publiek begeesterd dient te worden. Freak folk en Sigur Ros/múm-volgelingen? Het zijn benamingen die ooit voor beide bands opgeld maakten, vanavond mogen ze echter gewoon als een uitstekende double bill omschreven worden.
