
Het lijkt vaak alsof België Sia alleen door haar gastrollen bij
Zero 7 kent. Haar eigen platen vind je slechts sporadisch in een
stoffig hoekje van platenbakken en dus voelde ze zich pas een dikke
tien jaar ver in haar solocarrière geroepen om ook als
solo-artieste een podium in ons landje op te zoeken. Niets is
echter minder waar: de tickets voor dit premièreconcert vlogen in
een gestaag tempo de deur uit en voor de scène stond een uitgelaten
menigte te juichen bij hits, solowerk, bindteksten en handgebaren.
Het prettigst gestoorde Australische exportproduct sinds de
kangoeroe kon dus zonder zorgen haar set tegemoet gaan en met
onaflatende brede glimlach haar maffe zelve wezen.
Tegen een achtergrond van een breiwerk dat het Vlaamse
verenigingsleven met open mond zou bewonderen zagen we een blonde
tomboy gehuld in een kleed van wegenwerkenlinten – bij deze geeft
ook Lady Gaga alvast haar goedkeuring. Een doorn in het oog van de
liefhebber van het strakke loftgevoel, maar na een dag vol
schuchtere zonnestraaltjes versterkte het handwerkatelier van Sia
de lenteglimlach. Al werd deze natuurlijk ook sterk gestimuleerd
door de uiterst plezante popritmes en de attitude van een gastvrouw
die maar al te graag haar publiek meetrok in overpeinzingen over
favoriete geuren, verkeerd verstane publieksreacties en
oververhitte truien.
De setlist werd voornamelijk gevoed door het binnenkort te
verschijnen ‘We are born’ en de vorige langspeler ‘Some people have
real problems’ en mikte duidelijk op de dansspieren: de jongste
singles en sterke popstaaltjes ‘You’ve changed’ en ‘Clap your
hands’ zetten het feestje in brand, maar ook bij een zwierig ‘The
girl you lost to cocaine’ en een Hawai-update van Madonna’s ‘Oh
father’ was het duidelijk niet de bedoeling om stokstijve observant
te blijven. Zelfs bij het zogezegd kwade nummer ‘Cloud’ was het
moeilijk om stilstaand gefrustreerd te blijven. Wat wil je met een
refrein waarin de stem als een hogedrukreiniger in je gezicht spat?
Een mens moet van tijd tot tijd natuurlijk ook even afkoelen. Voor
deze spaarzame rustmomenten haalde Sia nog wat grof geschut boven:
haar puike versie van ‘I go to sleep’ en natuurlijk het nog steeds
bloedmooie ‘Breathe me’.
Een goed afgewogen songkeuze was er dus zeker en vast. Een stem als
een klok eveneens. Je moet kunnen accepteren dat Sia nu en dan 12
keer de toonladder op en af springt binnen één lettergreep, maar –
neem nota Mariah Carey – ze kan hier een handelsmerk van maken
zonder laxerende bijwerking. Spijtig genoeg kon Sia de energie die
in haar muziek en tussen haar songs door tentoonspreidt niet
kanaliseren achter de microfoon. Vaak bleef ze al te statisch staan
bij zoveel prethebberij waardoor ze op den duur het minst
uitgelaten leek op haar eigen feestje. Op geen enkel moment zakte
het niveau onder ‘leuk’, maar met een beetje meer
spring-in-het-veld tijdens de songs zelf had de bom echt kunnen
barsten.