Hoe bekend zou een berg als Mont Blanc zijn indien hij vlak naast Mount Everest had gelegen? Inderdaad: helemaal niet! In Europa is hij als hoogste berg erg bekend, maar naast een berg als Mount Everest is hij maar klein bier en dus mag hij van geluk spreken dat hij in Europa ligt en niet in het Himalayagebergte. Brimstone Howls niewe plaat Big Deal. What’s He Done Lately? is een gelijkaardig geval van overkill: téveel goede, elkaar beconcurrerende nummers, een té credibel geluid en net hierdoor een plaat voor dovemansoren.
Er zijn verschillende manieren om op een vals bescheiden manier met je muziek om te gaan. Eén manier is alvast het op één plaat gooien van een aantal fantastische nummers om ze vervolgens in een dikke mist van lawaai te hullen. Dat is het grootste pijnpunt van Big Deal. What’s He Done Lately?: van bij het openingsnummer "Last Time" valt het niet mee om in het versmeltende geluid van luide gitaren en schreeuwerige zang goede nummers te horen.
Nochtans zijn zij er wel, maar het kost een paar luisterbeurten voordat Big Deal. What’s He Done Lately? echt tot je doordringt. Het geheim van het plaatje bestaat er namelijk in dat het niveau van Brimstone Howls materiaal tegenwoordig van constantere kwaliteit is met als logisch gevolg dat je geen echte uitschieters meer hoort. Ten tijde van Guts Of Steel was "In The Valley" met zijn heldere teksten en ruige gitaren bijvoorbeeld een hoogtepunt en een potentiële hit, maar dat had eigenlijk meer te maken met de kwaliteit van de rest van het materiaal dan met Brimstone Howls kwaliteiten als beginnende groep. Big Deal. What’s He Done Lately? is het omgekeerde verhaal: de band lijkt voor het eerst echt een eigen geluid te hebben gevonden, maar toegankelijker is het goedje er niet op geworden.
Voor wie iets verder dan de rauwe productie kan kijken, geeft Big Deal. What’s He Done Lately? na enkele luisterbeurten nochtans wel degelijk zijn geheimen prijs. Zo hebben nummers als "Last Time" en "M-60’’ immers het pletwalsgehalte van een Stooges-nummer als "Search & Destroy", terwijl Brimstone Howls geluid net als op zijn tweede plaat We Came In Peace ergens het midden houdt tussen warme Amerikaanse southern rock en kille Britse post-punk.
Dat evenwicht komt het meest tot zijn recht in een nummer als het rustigere "Suicide Blues". Hier geraakt het publiek namelijk niet afgeleid door snelle gitaren, al maakt het noisy, rootsy gitaargeweld vlak na het refrein nog wel altijd heel duidelijk in welk continent Brimstone Howl geresideerd is. Het feit dat het combo bovendien een echte gitaargroep à la Reigning Sound is, maakt het nog net iets moeilijker om zijn connectie met kille Britse popgroepen als The Smiths en Joy Division op te merken. Nochtans is dat net zijn meest interessante kant, want voor een flowerpunknummer als "Final Dispatch" hebben wij nu eenmaal al rockgroepen als Black Lips en Demon’s Claws.
Dat een dergelijk misstapje ons er niet toe kan verleiden om Brimstone Howls authenticiteit in twijfel te trekken, heeft alles te maken met het restant van het album. Daarin is het bitterzoete ondertoontje namelijk voortdurend aanwezig en het resultaat hiervan is dat Big Deal. What’s He Done Lately gerust tot Brimstone Howls meest coherente en geloofwaardige plaat tot nog toe bekroond mag worden. Hoewel een beetje aandacht voor nuance geen overbodige luxe is, want voor het grote publiek blijft Big Deal. What’s He Done Lately? vanwege het te donkere karakter een nuloperatie.
