En hier is er eentje waar we al lang op zaten te wachten, of minstens een beetje nieuwsgierig naar waren. Na jaren geruchten dat het een demo-achtig akoestisch album zou worden, dan weer een rockplaat onder haar eigen naam, brengt Courtney Love Nobody’s Daughter toch uit als het nieuwe Hole-album.
Al moet ze daarvoor wel een Billy Corgan doen: zowel bassist Melissa Auf der Maur als gitarist Eric Erlandson bedankten vriendelijk voor de eer, en dus bestaat Hole anno 2010 uit Courtney en huurlingen. Een goedkoop excuus dus? Een heel erg afgeprijsd, ja, maar dat zijn randbemerkingen. De essentie? Music, maestro!
Twee citaatjes. “The songs are classic. They are acoustic demos but they are the strongest songs that I’ve heard out of Courtney in ages. They are heavy blues numbers.” Alan McGee. Ontdekker van Oasis en My Bloody Valentine, ex-manager van Mogwai en in al die gevallen niet vies van een overdrijving meer of minder. Maar toch: allemaal straffe bands. Het andere is dubieuzer. Ook Moby werd immers heel even bij het producen van Nobody’s Daughter betrokken, en die wist helemaal niet waar hij het had. “Courtney sent me a CD of demos and I thought the music was remarkably good, It reminded me of Irish protest songs or old Bob Dylan. It was just her with an acoustic guitar.”
Onze mening (en nu komen we tot de kern van de zaak): of beide heren hebben stront in hun oren, of iemand heeft de boel bij het opnemen verknald door alles naar het veilige midden van de weg te sturen. Het is, vrezen we, een beetje van beide. Af en toe horen we goeie ideeën, maar iemand heeft er een slechte plaat mee gemaakt. Misschien was het wel Billy Corgan, die als gitarist de opnames bijwoonde? Of eerder Celebrity Skin-producer Michael Beinhorn, die net als in 1997 bij de opnames van de laatste echte Holeplaat opnieuw aan boord mocht.
Neen, Nobody’s Daughter is niet de car crash die La Love zelf al jaren is, maar een triomfantelijke terugkeer is het niet. Loves stempel is al te herkenbaar, maar het probleem is: dit zijn afleggertjes van Live Through This in een flauwe versie van de productie van Celebrity Skin, en omgekeerd. Alsof iemand een synthese heeft proberen te maken van één van de beste platen van de grungetijd (Ja.) en een pracht van een Californische popplaat. Het resultaat is een misvormd kindje dat noch de mama, noch de papa is.
Al doet het deugd om nog eens muziek te horen die zo op een primaire riff drijft als “Samantha” of “Skinny Little Bitch”. Dat zijn de momenten dat Nobody’s Daughter werkt. Maar het mist toch de viscerale kracht die zelfs America’s Sweetheart, Loves geflopte solodebuut uit 2003, had. Dit soort muziek klopt slechts als echt alles honderd procent juist zit, maar Loves afkeer en woede zit niet in haar zang, en dat voel je. Lang geleden trouwens dat we woorden als “suffering” of zinsneden als “people like you fuck people like me” nog hoorden. Het herinnerde ons er nog eens aan waarom grunge uiteindelijk zo’n potsierlijk einde vond in de geboorte van nu-metal.
Beter is de titeltrack. Slepend maar stevig, goeie melodie, episch gevoel. Goeie binnenkomer. Ook “Someone Else’s Bed” kan nog op enig goedkeuren rekenen. Alweer fijn scheurend gitaarwerk van het soort dat we dezer dagen te weinig horen, een Love die vocaal uithaalt. Maar toch. We hadden liever die akoestische plaat uit het begin eens gehoord. Nu wordt een song als “For Once In Your Life” in een gedateerd jasje gedwongen dat in 1997 nog werkte, maar nu als hopeloos gepasseerde classic rock klinkt. Goed gedaan, maar zo veilig dat je ’t van een rots van honderd meter hoog kan smijten en beneden nog intact kan ophalen.
En dat is het grote drama van Nobody’s Daughter. Veel kans dat Courtney Love een degelijke, misschien bij momenten zelfs knappe, akoestische plaat heeft geschreven, maar ergens is het plan gekaapt door mensen die haar, ongetwijfeld “in haar eigen belang”, het nostalgiepad hebben opgestuurd. Resultaat? Een flauw opeisen van een verleden dat al zijn relevantie heeft verloren. En dat is jammer, want we hadden haar graag een waardige terugkeer met een triomfantelijke middelvinger gegund.
