Rock Action, 2010
Het is moeilijk een zin te maken met de woorden ‘postrock’ en
‘Glasgow’ zonder spontaan aan Mogwai te denken. Hetzelfde geldt
eigenlijk ook voor Errors: postrock, Glasgow en Mogwai. Want de
vierkoppige band deelt niet alleen het genre en de woonplaats met
Mogwai, ook hun albums worden uitgebracht op Rock Action Records,
het label van Mogwai.
Het is ook dankzij een aardige portie namedropping van Mogwai dat
Errors in 2006 aandacht wist te krijgen met hun debuut EP ‘How
Clean is your Acid House?’. Errors had van meet af aan een speciale
sound. Kinderen van de jaren ’80 zouden met het woord ‘acid’ al
veel moeten weten en binnen welk referentiekader ze dit moeten
plaatsen: Errors grijpt naar New Beat- en Madchesterinvloeden. De
voor postrock zo typerende en clichématige kristalheldere gitaren
die zich naar een uitbarsting slepen zijn afwezig. De gitaren, die
eerder naar mathrock neigen, worden vermengd met een stevige synth
sound.
Ook op het debuutalbum ‘It’s Not Something But It Is Like Whatever’
(2008) werd aan deze formule vastgehouden. Door de hoekige
gitaarpartijen, de baslijnen en de mix van electronica werd deze
plaat snel vergeleken met ‘Mirrored‘ van
Battles, een
plaat die in 2007 een onverwacht groot succes kende. Jammer genoeg
ging die vergelijking niet echt op: waar ‘Mirrored’ een wereldplaat
was, een uppercut waarmee zelf Mohamed Ali geveld zou kunnen
worden, was ‘It’s Not Something But It Is Like Whatever’ eerder de
uppercut die Sugar Jackson velde. Maar al bij al was het een plaat
die nog best te genieten was en die een originele interpretatie
bracht van een genre dat zichzelf nogal eens pleegt te
herhalen.
En kijk, herhaling is ook het probleem van ‘Come Down With Me’: het
is een herhalingsoefening van zowel hun eigen sound als van de
sound van hun grote broers. Nummers als ‘Antipode’ en ‘Sorry About
The Mess’ zijn schatplichtig aan Mogwai. En Mogwai herhaalt
zichzelf ook al veel. Erger is het nog gesteld met ‘Germany’, een
strontvervelende song die een veredelde vorm van liftmuziek is.
‘Jolomo’ is eightieskitch van het soort dat het schitterende
Belgische Telex al in de vroege jaren ’80 met veel humor
maakte.
Toch staan er enkele nummers op deze plaat die de moeite waard
zijn. ‘Bridge Or Cloud’ lijkt even te beginnen als een Sigur
Rós-song maar net op het moment dat je de huil van Jonsi zou
verwachten, geeft Errors er een twist aan en verandert de song in
een soundtrack die geschikter is voor de allereerste spelconsoles.
‘A Rumour In Afrika’ is de beste song op de plaat: een zomers en
funky gitaarlijntje, op de juiste moment een scheut feedback, een
dansbare drum en electroriedels die de song net dat beetje meer
geven. Met ‘Supertribe’ belanden we weer in het soort electro dat
de ideale soundtrack vormt voor spelletjes als Super Mario en
aanverwanten. Leuk om even te horen, maar het is een gimmick die
gaat vervelen.
Errors wist aanvankelijk nog te verrassen met hun ietwat vreemde
sound, maar lijkt -zoals zovelen in het postrockwereldje- al snel
te berusten éénmaal ze een bepaalde sound hebben.
Het hoge kitchgehalte maakt Errors bij momenten leuk maar het moet
allemaal niet te lang duren. Daarom is ‘Come Down With Me’ zeker
geen geslaagde plaat te noemen. Er zat hoogstens een geslaagde ep
in omdat de duur van een ep ongeveer even lang is als de
houdbaarheid van de leukheid van Errors.
