Sinds Fall Out Boy de gitaren (onofficieel) aan de wilgen hing, is de strijd om de emo-heerschappij losgebarsten. Stiekem hopen we dat All Time Low die vacature niet invult, want de energieke bende uit Maryland mag gerust wat hoger mikken.
Na twee langspelers is All Time Low er nu al met een MTV-Unplugged-release. Maar we beginnen met het begin. In 2007 duikt So Wrong, It’s Right op, een veelbelovend debuut dat in punkrockkringen deed terugdenken aan grondleggers van poppunk als Blink 182 en New Found Glory. Het is geen toeval dat Blink-bassist Mark Hoppus sindsdien graag in het gezelschap van de All Time Low-boys vertoeft. Straight-forward poppunk met catchy refreinen, meer moet dat niet zijn. Vorig jaar timmerde Nothing Personal voort aan de weg naar de mainstream. Een missie die All Time Low met succes volbracht. Single “Weightless” overwon zelfs het Vlaamse TMF- en JIM-publiek, al moeten we toegeven dat die laatste cd zich soms op en over de grens van emopunk waagt. Een aantrekkelijke keuze, blijkbaar, want het is duidelijk dat er bakken geld mee te verdienen valt. Fall Out Boy kan er zelfs nu al van beginnen rentenieren. Toch vinden wij dat All Time Low te veel poppunktalent heeft om zich te laten verleiden tot een emo-carrière.
Met MTV Unplugged kreeg All Time Low een mooi podium. De setlist bestaat uit zes nummers: twee nummers van de laatste cd (“Weightless” en “Damned If I Do Ya (Damned If I Don’t)”) en vier nummers van eerdere releases. Die vier zijn de hoogtepunten van het korte optreden. De twee hitsingles verzinken iets teveel in een soort veiligheidsmodus. De oudere nummers krijgen met de akoestische setting een remake die dankzij een goede songstructuur opvallend sterk overeind blijft.
Zanger Alex Gaskarth kan, naar punkrocknormen, best zingen en op de instrumentale ruggensteun valt weinig aan te merken. “Jasey Rae” en “Coffee Shop Soundtrack” tonen akoestisch een aandoenlijke breekbaarheid. “Remembering Sunday” wordt zelfs een sterk duet als gastzangeres Kate Voegele tevoorschijn komt. Mooi, niet stoer. Maar dat hoeft ook niet altijd. Absoluut hoogtepunt van de mini-cd is “Dear Maria, Count Me In”. Geen grote verrassing, aangezien dit ook simpelweg het beste nummer van de groepis. Alleen jammer dat het aanwezige (tiener)publiek soms al te enthousiast mee zit te kirren en op die manier afbreuk doet aan de uitvoering.
Drijvend op het mainstream succes van All Time Low heeft huidig label Hopeless Records dit MTV-optreden nog snel op cd gegooid. Zou dat toeval zijn als je weet dat de band onlangs voor een major Universal/Interscope tekende? Het lijkt in ieder geval op een goedkope manier om nog snel wat te cashen. Enerzijds is dat jammer, want puur commercieel. Anderzijds is het een leuke manier om All Time Low te ontdekken. De band is nog jong en heeft de nineties-punkrock in het bloed. Als ze niet het zoveelste slachtoffer van de emo-hype worden, kan All Time Low mogelijks uitgroeien tot dé nieuwe referentie in poppunkland.
